ahr ! gij doet uwen tantsten logt — doch te mnnnclijk
denkende , om Rieh door dat voorgevoel en de daaruit voort-
spruitende onrustige denkbeelden te Inten beheerschen en
wegslepen, verzolle hij zieh zoo veel mogelijk duartegen,
en bealoot, ten eindo eene nflciding te gonieten , en voor-
namelijk ook inet bet doel om afscheid van hein te nemen,
den nvond voor zijn vertrek zijnen vriend AhhAium Flu-
ivKKr. nog eens te bezoeken.
Dikwijls reeds had hij zulk een bezoek bij de jongge-
huivden afgelegd , en was danrdoor een vertrouweling in
den hiÜBSelijken kring geworden. Hartelijk werd hij dar.
ook deze inaal ontvangen , en zag inet genoegen, hoe op-
geruimd en weltevreden Paar» Bhammktjb in het inidden
der zijnen zat. Jufvrouw Fluwket. hield zieh «net hare
beide oudate hinderen , twee bijna huwbare en niet onaar-
dige meisjos, tegen over den hniavader met eenig naai-
werk bezig. In een’ hoek leerden twee flinke jongensvari
10 en 12jaren, aan Fluwebl’s oude lessenaar, een kapit-
tel uit den bijbel en liefen daarbij hunne schelklinkende
stemmen luide hooren. De twee daarop volgende kinderen,
een jongen en een meisje, stonden luid lagchende met
elkander , speelden krijgertje met den hond, die zieh van
benaauwdheid niet wist te bergen en de kamer doorvloog,
of buitelden van tijd tot >tijd over den vloer , terwijl de
beide jongsten zieh van Papa hadden meester gemaakt y
en längs zijn leuningatoel opgekropen , de eene, een ttieis-
je , zieh op zijne knie had gezet en de andere-, een stoute
bengel van drie jaren , op zijne schotiders was geklommen
en daarop paardje zat te rijden , Papa van tijd tot tijd
geducht met de hielen op de borst sporende. Moeder zag dat
alles glimlagchende aan, en verroaande hun wel, niet zoo
nitgelaten te zijn en Pap a lief niet zoo lästig te vallen,
doch het hielp niet veel. Het goedige karakter van Anai-
ha» Fmjweki. had zijne stiefkinderen spoedig zoo eigen
met he in gemaakt, dat zij volkomen met hem omsprongen,
zoo als zij zulks begeerde«, zonder vrees voor straf of
knorren. liijkelijk droegen dan ook zijne kleederen de ge-
volgen dier goedhartigheid en de kenteekenen der weinige
eenkonnigheid dier kinderen, zoodat hij zieh vrij dikwijU
onverwachts verachoonen moest. Met genoegeti, zeggen
wy , wierp Swiozn een blik op dit huisselijk tafereel, en
FnnwBEi., die door de op zijne schouders en knie paard-
rijdende kinderen verhinderd werd hem te gemoet te gaan
en te verwelkomen, vriendschappelijk de hand drukkende
zeide hij:
»Duizend duivels, Bbam ! Ik zie gij zijt gelukkig, en
kunt u verd . . . d goed schikken naar de huisselijke zor-
gen. Ala ik u zoo aanzie, gevoel ik mijne rijmlust
wedr opgewekt, in spijt van uw verbod, Brammtj»!
oin in uwe tegenwoordigheid uaijne poetische gaven te
luchten te hangen ; maar , er is iets in mij , hetgeen mij
zegt, dat de huisselijke kring te aebtingswaardig is —
te veel eerbied verdient, om er den-spot mede te mögen
drijven. Daarom zal ik het maar laten , en u van harte
toewensohen, dat het geluk, hetgeen gij thans geniet,
u nimmer möge verlaten. Ook boop ik dezen avond
welkom bij u te zijn, want op morgen moetende ver-
trekken, zoo wenschte ik dien voor het lautet , en
hij drukte op deze woorden, — bij u door te brengen
en het raaal bij u te gebruiken.”
Naauwelijks had Swagkr dezen wensch g e o it, of Jufvrouw
Fmwml. en hare oudste dochters verwijderden
zieh uit het gezelschap , om eenige toebereidselen voor
den eenvoudigen maaltijd te maken, en Brawkjxb van
de lastigheid der jongste kinderen te bevrijden door ze
naar bed te brengen, terwijl de vaandrig, zieh in een
stoel over den huisheer gezet hebbende, zijne rede ver-
volgde, zeggeode: