Sr. i'S' i f c M M W I *> Hl H hoofden dwingen niet zelden hun schnnnrWht ? i !Jw e J treedt, en arme familie-
middel van b f s t a a n t e d a a r t o e over te gaan, om alduseen
taehtig stokslagen en verhannin^ a .dlt. bekend wordt, Staat hierop de straf van
geven echter de voorkeur aan zlfmoord' b o C L n ^ tw e d f h u w e l l f am 6 weduwen
t r a c h t e n ^ r e T s t a l ^ e n vrouw " te '6" n°g ^ t0* 6e“ tweedehuW - Inditgeval
formeel huwelijk aan te gaan om zooXende'X d<i? over,eden echtgenoot een
plaats te doen behouden als gehuwde Arm! de plaats op de farmhe-begraaf-
Een dergelijk huwelijk van e L
* *
Sjantung* Ö H M W i i B W k
hebben daartoe bijgedragen Tn cmp i r . beeft de wensch om veel kmderen te
w s m m im
familie]even,V h^^m^den t r H l e r l a a k . J g Veel ^ “ onaanger>aa“ beid in het
V r 'J S f i l het den man ^ g u n d is, meer dan een vrouw te nemen, wordt de echt
breuk der vrouwen in China als een misdaad beschouwd, die zwaar gestraft mii«
worden. De man, die hierop zijn vrouw betrapt, heeft het recht e»n nf h ! ;aÜ ü ig
^ o r d t talled°0dHeil; m hiervan 8een gebruik, dan blijft’ Wordt alleen de man, die de echtbreuk pleegt, gedood dan wordtd dep d^apahdnl doinnSae wstraft"
van staatswege als slavin verkocht en hetgMdkomt “ d 7 s t a a t e k a s Ä i T T
echtgenoot als moordenaar gestraft wordt. ’ haar
* * *
.In den kring van het huisgezin bevinden zieh ook bedienden en verder de slaven
Elke aanzienhjke familie heeft talrijke dienstboden van beide geslachten Dochterwiii
dezen vnj zijn en zieh sleehts voor een bepaalden tijd v e rh u re rz iin de slaven cn
hccftnnPnc Persoonbjk eigendom van het famihehoofd, die hij door koop verkregen
vo o f' A rm 6 f * "i" Z1JD Ü taWJk’ H H B slaven komen niet zoovee“
not «nolArc menschen verkoopen m siechte tijden hun kinderen soms als slaven en
ook spelers na zware verliezen wel eens hiertoe over. ?
De slavernij is niet alleen levenslang, maar ook erfelijk. De slaven hebben geen
ouderhjk gezag over hun kinderen, doch hun achterkleinzonen hebben het recht als
2 ' r \ T ddeilen ^ e . bezitten, om zieh vrij te koopen. A l I ^ E ^ B ' S
famiheleden beschouwd ; in vroeger tijden verkregen zij zelfs den familienaam van
den heer, doch dit is thans opgehouden. Doch hoewel als leden der familie beschouwd
als leden der staatsgemeenschap worden zij niet erkend. Daarom kunnen zij geen
klachten bii het gerecht indienen, en hebben zij geen burgerrechten, zoodat zij aan
de willekeur hunner heeren zijn overgeleverd. De slavinnen kunnen dan ook als
maitressen aan andere heeren of zelfs aan bordeelen verkocht worden.
Het komt soms voor, zeiden wij, dat een heer een zijner slavinnen als tweede
vrouw neemt. Als de eerste vrouw geen kinderen krijgt, kan het gebeuren, dat zij
den man aanraadt, een der slavinnen naast haar te nemen, om kmderen te verwekken.
Deze idyllische verhouding, die aan Abraham en Sara hennnert, komt evenwel
zelden bii het tweede huwelijk voor.
Een schoone trek in het Chineesche famiheleven is het, dat in de goede familien
de heeren met hun bedienden en slaven en ook de dames met hun dienstboden en
slavinnen op vertrouwelijken voet omgaan, zoodat wederzijds de belangen der iamihe
besproken worden. Dit neemt niet weg, dat de heer onbeperkte macht heeft over
zijn slaven eri niet te r verantwoording kan geroepen worden, als een dezer door
overmatigen arbeid komt te sterven.
* $ Ht
Er is wellicht geen land, waar de zorg voor de dooden zoo omvangrijk is als in
China. Men zou dikwijls zeggen, dat de zorg voor de dooden er grooter is dan voor
de levenden. Die zorg begint reeds, wanneer de oogen voor goed gesloten zijn en
de liikkist moet besteld worden, want deze is voor de rust van den gestorvene
onontbeerlük. Daarom bestaan er in elke stad en zelfs m elk dorp lijkkisten-
vereenigingen, die men ook wel „Vereenigingen voor het verknjgen van een lang
leven” noemt. Deze vereenigingen komen met onze begrafenis-vereenigingen overeen,
elk lid betaalt contributie, en het lidmaatschap, mits de contnbuties voldaan zijn,
geeft recht op doodskleederen en een doodkist. Deze kist is zeer massief, verlakt,
en bii den dood van een aanzienlijke met bloemen versierd. Wie zijn zestigste
levensjaar heeft bereikt, maakt gewoonlijk zijn doodkist reeds gereed, en niet zelden
bieden de kinderen den ouders op hun een en zestigste jaar een doodkist ten geschenke
aan, welk geschenk met dankbaarheid wordt aanvaard. Deze doodkisten worden met
zelden in kloosters of tempels bewaard, tot men ze noodig heeft, doch er zijn ook
velen, die ze in huis bewaren en daaraan meer waarde hechten dan aan een gewoon
meubelstuk. I , . , ,
, Als de laatste ure voor den Chinees van gegoeden stand geslagen is, brengt men
hem in den regel in het atrium van het huis, waar het overhjden wordt afgewacht.
De stervende wordt, met de voeten naar de deur, op een bed gelegd, en de naaste
bloedverwant maakt de beste kleedingstukken gereed, om die den stervende onmid-
delliik na het overlijden aan te trekken. De hoed of muts wordt op het küssen
gelegd de tunica of rok naast den stervende, de broek naast zijn beenen, en de
schoenen bü zijn voeten. Met kalmte ziet de lijder dit alles aan, want over t geheel
vreest hii den dood niet, en soms hoort men hem zelfs nog zijn blijdschap te
kennen geven, dat hij in zulk een goede kleeding bij de manen zijner voorvaderen
kan verschijnen. Zoodra de doodstrijd verwacht wordt, wascht men den stervende
met een aftreksel van pomeloebladeren en trekt men hem de kleederen aan. De
naaste verwant sluit den overledene de oogen, noemt zijn naam, en verzekert, dat
de nakomelingen hem zullen eeren, als het, hun met de hulp van den geest des
overledenen op aarde wel zal gaan. ■ ■ H
Kort na den dood wordt een Taoistische pnester geroepen. Deze tracht een der
drie zielen, welke ieder heeft, door gebeden over te halen, het lichaam te verladen,
om naar den hemel te gaan. Daarna wordt de horoskoop van den overledene
getrokken, en bierdoor kan medegedeeld worden, hoe ver de ziel reeds is weggezweetd,
welke gedaante zij aanneemt, enz. Als hierbij wordt medegedeeld, dat de overledene
een menschengedaante heeft verkregen, legt men groote vreugde aan den dag ; is
het een dierengedaante, dan beklaagt men zieh zeer en tracht men door gebeden,
het lezen van missen en het verbranden van afbeeldingen van goud- en zilverstaven
de goden te vermurwen, om den geest des overledenen daarvan te redden.
Een groote reeks van ceremonien hebben thans nog plaats, die verschillen al naar
den stand van den' overledene, en welke wij niet zullen besehnjven. Als het hjk m