casum luctuosamque fortunale principimi Achivo-
rum : hoccine Aito venerupt ut_etc. Sic etiam in hoc
yersu II. ÍÍ (v. 5 i 8) : ’A 8siX’, r¡ 8v) 7roXÀà xax’ avr/eo
uàv xaxà .0UU.OV. Sic et in aliis plerisque locis. A t vero
quum verba ilia sunt ejus qui stomachatur, qui teme-
ri tatem vel ignaviam hostis sui in c repa t, qui illi illu -
d it, qui denique illi insultat, tunc à SeiXi interpretan
Heu miser, vel Ah miser, nullo modo rationi consen-
taiieum esset. Talis autem locus est ille (II. A , 45a) :
’A SeìX’, où psv <rot ye Trax^p xal tzotviu ¡175x7) p O uue
xa0atp4ffouai Gavóvxt icsp, àXX’ oiiovol ai ¡xy) arai Èpuouui,
Tcepl Tcrepoc m>xvà paXóvxe?. Nam hsec verba proficisci
ab eo qui iTcsùysxai, ipsemet Homerus .testa tur hoc
hemistichio, — 0 8’ licEÙjjaxo Sto? ’OSucusú?. Itidem
ce rte licsu^opÉvou verba erant paulo ante hunc locum
(v. 4 4 1) •' ’A SeìX’, ¡xáXa §4 tre xij^avsxai aiiròq oXeOpo?.
^Hxoi (xév e(u ETrauca? èm Tpweaat (xà^eff0ar 2ol 8’
èyò) IvOaoe 07i[xl movov xal X7¡pa ¡xsXaivav Hpaxt xw8
saasaGai, etc. In quibus Iqcìs interpretandis Valla non
itidem u t in ilio cujus mentionem feci paulo an te,
judicium adhibuit. In priore enim loco vertit In fe lix,
in posteriore Miser, omissa interpretatione particulse
2. A t ego con tra , si e x duabus yocibus altera prseter-
mittenda fuisset,yocativumquamillam voculamomitie
re maluissem. Nam vel sola partícula Vali stoma-
chantis verba esse indicasset. Sed quoniam prsetermi
ttendus ille vQcativus non es t, quo tandem Latino
vocabulo in hujusmodi locis epm interpretabimur ?
Non dubito quin ei e x reliquis duabus significationi-
bus altera dari debeat, nimirum ut reddatur Ignave,
'aut Improbe, seu Nequam : nam SetXòv improbum
etiam significare, suo loco ostendam. Alioqui certe in
hujusmodi locis peculiaris quaepiam significati© nomini
isti tribuenda esset.
A admirantis est ap. Antiphilum Anthol. Epigr.
1. i , p. 84, meae editionis(Brunckii, Anal. t. 2, p. 177)
[Jacobs. Anth. 2 , 1 6 2 , quorum adi n otas]. Ibi enim
primi duo versus Epigrammatis sunt h i , quibus Anti-
philus admira tur simul e t laudat apum in conficiendo
melle industriam : ’A xaXòv, aòxoiTOVTjxov ev al0Épt ^eupa
¡xeXiuuwv , A i -irXauxal (AirXaaxoi) xvjpwv (j^eipoiv), aòxo-
Tcayeiq QaXàpar Ilpotxioi; àvOpai—ojv J 3i<mp J'ápii;. Sed
qusedam exemplaria habent à , non à.
= A conf. c. à, Courier. Lu c. Asin. 204. S i n n e r .
\ exclamantis cum gau dio, vel potius prae gaudio,
videtur esse apud Agathiam scbolasticum, Anthol.
Epigr. 1. 6 , p. 419 : Elice Se xal ^atpaw 6 yeuncóvos, ’A
xáya Báxyw AoiÉ^q xal Ouewv pixxòv eSwxa yépuq (n. 59,.
in Jacobs. Anthol.) [t. 4» P- 24].
A exclamantis e s t, non itidem prae gau dio, sed
contra prae d o lo re, atque adeo quiritantis, seu com-
miserantis : u t ap. eund. Agathiam ,Jn hoc quem su-
~pra attuli l o c o , .^ ouvexa xoirjv, ’A psya v^Xeiv)?,
efféecev ayXaiYiv. Ita enim scriptum esse in omnibus
editionibus, quamvis Suidas cum aspero scriba t ,
admonui antea.
A sequente partícula pi), adverbium est ETuxipT)-
xtxòv, quod sonat q. d. increpativum. Aristoph. in
Pluto (v. 127) : A , uij Xey’ , w 7cóvripe, xaux’ : u b i schol.
Iicíp^Y)[xa imxipixtxov (C. D’O. iicip^yipaxóuxo exicX*/)xxt-
xùv) esse annotat. In vulg. Le x. scriptum est a, non à:
sed perp eram, u t ostendit etiam Platonis lo cu s , ean-
dem scripturam eundemque usum habens : in Hippia
Majore, [p. 2 9 5 , HSt.J (p . 10 1 , E , ed. Laemar. 1590,
1 . 1 1 , p. 34, ed. Bipont.] (part. 2, vol. 2 ,p. 489 B ekk.] :
A , pv¡ psya tú Tmria \ i y f èpa? Haa 7rpáY(xaxa v)(xív ^Sri
7capéff^y)xe‘ ¡xíj [xal] ¿p^iuGev v|¡xiv exi fxaXXov a7coSpa.
(Ubi vide Scholia, p. i 34 ed. Lug. Bat. 1800) [p. 393,
Bekk.].
A est etiam optantis adverbium, idem valens quod
eí0e, [ v e l D o rice ai0e] i. e. Utinam, u t testan tur non
solum Hesychius e t Suidas, sed Eustathius quoque
non uno in loco : additque veteres hujus significa-
tionis exemplajxroferre. (Eustath. adO d . S , p. 1768,
6or ^Oxi Si xà. à i|nXotj¡xEvov xal irepicmop.evov xal ¿vxl
xou al08 Xapéávexai, SrjXov Ix xoiv 7caXatwv, oí xal ypvjctv
£1? xoìixo icapà^ouciv. Idem ad Od. K , p. 16 64 , 4 > Ev
oí? xò ixèv à a^exXtaaxixóv I ot i xXrjxixàv E7rtp^r)[xa Xap-oa-
vófxevov icox£ xal àvxl xou a?0£, o& xal y pvjffiy irctpàYOuuiv
oi icaXaioi). Afferunt certe Hesychius quoque et S u i-
A das locum Calliinuchi in hujus signiiicationis exeni-
plum : sed ita depravatum ut haec significado minime
in eo ammadverti possit. Ilabet.enim Hesychius, a
•xávxa oruvaysipaq, afferp scripturam quse apud euni
exs ta t, cum a sp e fo , non c.un) tenui. Suidas autem,
á 7cávxü)? íva ySipas- [Cum áspero legitur in Cod. Ven.,
teste Schowio, A icavxa cuvayeípa«;. S u id a locus (qui
deest ¡n Edidone Mediolajiensi e t in 3 Codd. Parisien-
sibus, unde recte collegit Kusterus eum a recentiori-
bus S u id a adsutum fuiss.e), pene integer descriptus
est e Platonis scholiasta, p. i 34 , apud quem leg itu r,
A TOxvxioq íva y5jpa?. A t in Siebenkeesii Anecdotis G ra ces,
p. 7 2 , pro Tcáyxwc, est icáyxwv. « Ilesych. : T^.á
7C£pt(iicao0£v StjXoí £i0£, (Siq 7capa KaXXtfxá^w, A 7cávxa
auváyEipa?. Aiunt alibi exstare ad hunc modurn, A irav-
xio? tva Y^pa?, Manca est senten tia, neque quidquam
ex his certo constituí potest.» Bentleius [ a d Callim.
fragm. 323.] « V erba h a c C allimachi,»inquit Pergerus
ad Hesych., « e x ejus Choliambis, Etymologista lau-
d a d s , Ilesychium d.epromsisse puto ? le g ., A irávxa
B coy aysipa?, U tínam suem plaga pircumdares omnem! »
«At h a c , » addit A lb e rd u s , « nimis quasi.ta vidpntur,
ut et q u a Portiis ad Suidam n.otavit. » Toupius ,
Emendd. t. 4» P- 187 : «Lego icavxocg , ob versum.»
Phptius in Léxico ad Callimachi locum ños remittit,
sed vellemus versum ipsum citasset : A , x& aXcpa
Tc£picirac0£v ot)Xo1 to ei0£" oOxwi; YaP KaXXi¡xaj^o? xé-
Xpnxai].
A est p ra tere a temporis adverbium, significans
Nunc , si S u id a credimus, ita usurpasse dicen ti quen-
dam Euclum ypYjcpoXo^ov. [Lo cu s ille S u id a , ut supra
monuimus, depromtus est e Platonis scholiasta,
apud quem leg itu r , ei Si ü/iXcoGeív) 7r£picitac0£v, to vuv
P7)(xatv£i, tb? ev EuxXou xou ypr)a|xoXoYou icotV)paci, e t sic
apud Phavorinum quoqu e, non 7roní[xaxi, u t S u id a
editiones e xh ib en t A t in Siebenkeesii Anecdods G ra -
c is , p . 7 2 , exstat icofó(xaxt, non itpiiífxaci.] Sed h a c
S u id a verba suspe.cta su n t, quum sc rib a tur, el Si d»t—
XcoOeÍt) 7c£picicac0cv, to vuv cr)[xatv£i, tanquam videlicet
non facta fuerit prius hujus sc r ip tu ra mentio. E t ta-
q men paulo ante scriptum e s t, 7C£pic7rac0£'v Si xal <j/iXS>s
Sr¡loi £i06. [Verba xal <|nXoi<; in Platonis scholiasta 1. c.
non leguntur. Porro vprba is ta , ¡Bpayeto? xal JnX«s
cr)¡xaív£i ¿7tocpaciv apvYixixyjv, II. Stephano suspecta,
in eodem scholiasta totidem verbis exstant.] Quine-
tiam illis qua? de hac ultima significatione tradit,
subjuncta is ta , ppa^Éws Si xal tptXto? C7){xa(v6i airo'cpactv
apvv]Tixv)v, ejusmodi sunt q u a suspicione non carean t.
Sed multo magis suspectum est vel potius aperte
mendosum, quod apud eumlegimus de á significante
x8 -iroXu ap. Archilochum. Postquam enim dixit á significare
etiam to, et attulit Homeri locum, & SeiXvj xt
xaxoiv, pro quibus reponi h a c debent á SeiXoI xt xa -
x8 v ,ad d it, significare etiam 7coXu et fxlya ap. A rch i-
lochum : subjungitque hsec \ e r b a , 4 oÉxa xaúpous,
quod exemplumaliter apud Varinumscriptum exstat,
hoc videhpet modo, á , eoiS' eíq te xaúpouq. Sed non
video quid commodi e x hac sc r ip tu ra illius mutatio-
ne, undecunque sit, percipere possimus. [Archilochi
verba in Platonis scholiasta sic exhiben tu r , A ea.8’
D 6tq te xaúpou?. In Siebenkeesii Anecdotis G ra c is ,
p. 7 2 , pro xaupou?, est xaupoi?. Teste H. Stephano,
pro la 8’, in Phavorino legitur EaS’. A t in Editione
Basileensi i 5 3 8 , q u a nobis, h a c scribentibus sit ad
manum, e s t, ea S’ . Sic in Phavorino scriptum legerat
K u steru s, ut p a te te nota ad Suidam, non 8’ ía,, ut
Gaisfordius ad Archilochi Fragmenta, p. 3 18 , Ku ste-
rumeitans, falso tradit, « A 8Éxa xaúpou? » (ut in Suida
legitur), a quid sibi v e lit , ignoro : id v ideo, 8’ etc; te
prodiisse e x eodem compendio, quo 8ex« significare^
tur. » Bastius ad Gregor. Cor. p. 2 4 5 , quem vide.
(Obiter monemus, typographum ib i Schafero-, non
Bastió, ut debuerat, notam illam tribuisse).« A inter-
je ctio vel exclamatio esse videtur admirantis vel ma-
gnitudinem, vel multitudinem rei. — S u id a le c t io , A
8exoc xaópou?, Ah decem lauros ! q u a saltern sen-
sum qualemcunque admitüt, praeferenda cuique v i-
debitur. » Ign. Lieb.elius ad Archilochi Reliquias,
p. 2 2 3 , cujus sententiam calculo nostro comprobare
non dubitamus. Archilochum enim locutum fuisse de
magnitudine et,multitudine re i, testanlur scholiastes A
Platonicus, Suidas , et Pha vorinus, DvjfxaivEi Si xal xò
TtoXl» xal [xeya nap’ ’ApXiXop). A t , n is i, cum Suida ,
jc ,/as 8sxa, nullum niultitiuuuis indicium invenias.j
liquidem literam hanc xo psya et xò ncoXb significare,
et ipse an tea d o c u i ,s e d praelixam quibusdam voca-
hulis. Qualiacunque autem sint ista Suida;, quorum
nihil exstatin ea editione quse olimMediolano prodii t ,
omittenda non existimavi,np quis per incuriam potius ■*
quam consulto pratermissa esse putaret. Ceterum
quandoquidem in Varini mentionem in c id i, addam
e x eo quoque de hac particula aliqu id, undecunque
sum turn sit. Ejus verba sunt, A dnXoup.Evov pèv xal irs-
picmó|x£vov, 875X01 xo ev uro) ETrippvjpa TO) v a i , xal siOe ,
\ a?0E• ¿k Eoxiv Ix xwy iraXaiwv orjXov. Quibus subjun-
git ilium Callimachi locum , quem e t supra e x Hesy-
chio et Suida habuisti. His autem Varini v erb is, si
tarnen ejus verba vocari debent quse ilium aliunde
descripsisse constat, tribuitur alia significatio huic
adverbio p ra te r eas omnes quarum mentio facta in
superioribus fuit : videlicet u t ponatur etiaiu pro vat. B
Qu a significatio contraria illi erit quam Suidas ei trillili
t , quum dicit significare airocpaaiy apv7|xix7)v, sed
loquens de eo quod ßpa/sax; e t J;iXw? scribi tur : q u a
verba, uti d ix i , suspecta esse possint; divinatione
certe indigere videntur. Quinetiam e x Platone affert
idem Varinus pro <p.Eu : nam, post Archilochi locum,
addit, xal ext oyExXiauTtxòv àvxl xou <p£u, à ; itapa nXdc-
xwvi. [Verba, napà nXdtxwvt, satis aperte indicant,
Phavorinum e Scholiis in Plätonem glossara suam de-
promsisse; nam in Scholiis illis , p. i 3 4 , sic legitur :
To', xs (xo'xe in Siebenkeesii Anecd. Gr. p. 72) Iv icroi
to) vai, xal S10E, xal sxt c^£xXtacxtx8v avxl xou cpsti Ittiò-
p75paxoc, ox; IvxauGa]. Quibus subjungit q u a apud Suidam
quoque leguntu r, xal x8 vuv, ox; , etc. Quum autem
hsec de ista significatione velut interjecta sint inter
ea quse apud Suidam habemus, e x veteri quopiam
ejus exemplari sumta putarem : nisi quamplurimi
ejusdem lexicographi lo c i, quos ille a se descriptos
dedit, quales e t nos in vulgatis editionibus legimus,
id est depravatissimos, eum veteris codicis auxilio c
caruisse mihi persuaderent. Q u a ego consulto dico ut
quisque quanta Varini esse auctoritas debeat, admo-
neatur. Hoc consta t, multos eum locos inemendatos
reliquisse in quibus latentia menda non magni ingenii
erat deprehendere, depreliensa autem, non magni
laboris emendare. Sed nec addidisse de suo quicquam
quod ad vocabulorum expositionem face ret, existi-
mo : nihil tale certe ab eo additum legere me memini.
Qusecunque enim apud hunc leguntur ultra eà quse
ap. Hesych. Suid. et Etymologum e xstant, e x quo
tamen pauca descripsit, quum contra e x illis duo^
bus omnia quse ad vocabulorum expositionem pertinent
sumserit, nisi si qua per incuriam prseteiv
missa fuerunt, ea e x Eu stath io, e x enarratore A r i-
stophanis, aliisque qui scholia in poetas scripserunt,
sumta esse constat. Yerum e t e x grammaticis non
pauca descripsit, et quidem nullo eorum habito de -
lectu : ut videmus statim initio sui operis, post ilia
quae de e timologia nominis AXcpa traduntur, quse
ox Etymologo sumta sunt, quaedam de li terse hujus d
sigmficationibus a ffe rre, quse ex Moschopulo petita
esse con s ta t, et ejusmodi sunt u t v ix alio quam
Moschopulo digna videri possint : utpote quibus
ijnmixta sint qusedam, quse si propius intueamur,
fide indigna esse comperiemus. Volens enim ille sive
grammaticulus sive grammatista de suo quoque ali-
quid addere iis quse apud alios de illis significatio-
nibus leguntu r, nonnulla dixit quse veteres gram- •
matici non negarent solum, ut opinor, sed riderent
^tiam. Cujusmodi est quod de àviayei tradit, nimi-
i’um pqetice significare apa Ìoyei. Mihi certe tara
ndiculum visum est hoc exemplum istius signifi-
catioms literse a proponere , ut prsetermittendum
potius censuerim. Quse igitur habet Varinus , ex
alps habet, uti d ix i, et quidem sine delectu e x quo-
hbet collecta. Quod si quid de suo ad jec it, raro id
lecit : et qualecunque illud e s t, alio potius quam ad
expositionem significations alicujus pertinere còm-
perietur; Illis q,uidem certe quse a Snida scribiintur
de usu voculse à-apud Agathiam, videmus adjecta
qusedam apud hunc esse, qua; de suo illum attniisse,
aliaque hujusmodi a lib i, credibile est. Ut autem hsec
illius esse cre ilam , facit quod annotat pr,o hoc v er su ,
A [Leya xoXpfei-; xvjpò? av£7cXa<7axo, in aliis scriptum
esse, A p.éya vrjXsi:^ éoSeaev dyXai-/)v : quam tamen
scripturam non videri posse locum alterius obtinere,
docui supra. Sed de bis hactenus. Quod autem ad
illam signifìcationem particulae à a ttinet, cujus postremo
loco facta fuit mentio, et quam a P latone usur-
pari dictum est,«cònvenit ce r te cum ea qiiam habet
apud llomerum eadem ha;c vocula cum illis nomina-
tivis SsiXset 8eiXo( : cujus multa exempla protuli antea.
A A quoque interdum legimus, cum geminatione :
sed quemadmodum quum unicum p o u itu r , non uno
eodemque modo ubique scribitur :quin potius diverse
etiam scriptum in diversis exemplaribus, unus idem-
que locus habet interdum, ut e x iis quae proxime
dieta fuerunt, satis liquet; ita, quum geminatur, va-
riam scripturam accipit. Siquidem cum circumflexo
utrumque spiritum , nec minus cum acuto, qui in
gravem mutatur propter orationis ¿xoXouOiav, admit-
tit. Quum autem utrumque d ico , nolim te ita intelli-
gere quasi utrumlibet recipere possit, sed pro loco
modo hunc modo illum admittere. Quatuor igitur
modis scribitur haec vocula in geminatione : videlicet
a vel à : et a vel a : sed longe diversa significatione.
De^singulis autem eodem ordine dicam.
A A adverbium efficiunt conveniens homini per-
terrefacto, vel perterrenti aut potius deterrenti. Aristoph.
in Pluto (v. i o 52) , à à , xr,v 8aSa p.75 poi icpoc-
oep’ . Ubi ipsius poetse scholiastes ait esse adverbium
IxirX^Ecoi; etxeXeugsox; : Suidas autem, qui multa passim
habet quse e x ilio sumta esse manifestum e s t, ad-
verbiuih psx’ IxttX^eox; xal -TcapaxsXEucrscps. Sed quo-
modo vim xeXeuoeoji; , i. e. ju b en d i, vel itapaxEX&jcEio?,
i. e. adhortandi, habere possit isto praesertim lo co ,
illi viderint. Multo convenientius, meo quidem judi-
c io , fuisset appellare hic adverbium I^sxxixòv, ut a
scholiaste Euripidis vocari docebo paulo post, i. e.
cohibentis, seu reprimentis. [ In schol. Lugd. Bat. ad
Aristophanis locum, teste Hemsterhusio, revera ita
leg itu r , ut conjecerat Noster, A &. — ’Eirtp^pa Icps-
xxixov, pro vulgatis, Eirip^pa IxtcX^ew? xal xeXeuuewi;].
Nunc de scriptura hujus adverbii pauca. Sciendum
est igitur hic scriptum esse à à cum circumflexo e t
tenui, non in ipso duntaxat Aristophanis contextu ,
sed in scholiis quoque. Quinetiam in ejusdem poeta;
Vespis (v. 1*879) exstare quendam locum-, fortassis autem
e t alii alibi apud eundem inveniuntur, in quo
eandem et signifìcationem e t scripturam habet : à à ,
xi psXXsti 8pav; At Suidas ut de spiritu consentit, ita
de accentu dissentii. Legitiir enim apud eum, a a
xap’ A pioxocpavEi, s-irip^7]p.a p.Ex’ ÈxitXii^sa)? xal icapaxs-
XEuceto?. Affertque illum ipsum ex Aristophanis Pluto
locum, in quo itidem adverbium illud scribit. Ne autem
hic suspecta sit nobis fides exemplarium ejus,
prohibent ea quse verbis Aristophanicis subjungit.
Postquam enim dixit illud a à legendum esse xaxà
SiaipEffiv, non xaO’ evtoaiv, quse verba mox explicabo,
et tenuari utrumque debere : ad dit, Si enim una
pars orationis essent, non opus haberent duobus a c -
centibus, nimirum duobus acutis. Hsec est de hiijus
adverbii accentu Suidse sententia. E x iis autem quse
dicit de hoc scribendo xaxà Siaipeaiv, i. e. divisim,
seu disjunctim, non xa0’ Ì vonjiv, sive xaxà cuvad/iv, ut
paulo post loqu itur, i. e. non conjunctim : colligere
nos posse arbitror fuisse quibus piacerei has duas
voculas, nullo interjecto spa tio, quamvis suum utri-
que dando accentum, scribere. Nam aliud quam quod
d ix i, non indicari verbis illis , xaxà 8iaip6u.iv avayvio-
axsov, où xa0’ ¿viouiv, e x sequentibus apparet. Si enim,
inquit, unica pars orationis essent, etc. E x his autem
Suidse v erb is, duas orationis partes esse à à
consequetur ; duo videlicet adverbia : simulque h in c ,
eum sibi non constare, atque ad eo, si verum esse id
existimandum s it, errare in sui -operis limin e , ubi
dicit esse licipàTipa, non eicip^paxa, arguemus. Adeo
nihil in plerisque hujusmodi Iexicographorum locis
est certi. Hoc vero inde contingit quod pene omnia