ta a a a a IG
mutant. Retinent, ut avario?, a<yxspoTr)|, acrxaipi?: mu- A
tant, u t avspacxo?, a.axa.yy<;, av/)cxt?.
= A in compositione e lege breve est : quoti de a axe-
prjTixoj diserte notant Etym. M. p. 44 > 5o : x 8 yàp
arepviffew? otXcpa a l l sv uusroX^ ■reapaXap.Savsxai TtXijv xóu
¿Oivaxcx; xal axap.axo?, Suid. s. v ., Photius Le x., Planud.
Dial, in Bachm. Anecd. t. 2, p. 18,20, ahi ; sed vocabula,
quae qua tuoi* aut pluribus brevibus syllabìs constant,
ut metro dactylico apiari possint, a necessitate apud
Epicos productum h abent, u t <x0<£vaxo<;, axap.axo?,
àvscpeXo?, aic8Xap.os. Cfr. Spitzner. De vers, heroic, p.
73. Hermann. Doctr. Metr. p. 43. Blomfield. ad
/Eschyl. Prom. v. 193. Quaedam eorum ita tènuerunt
hanc mensuram, u t etiam in Tragicorum poesi pro
licita habita s i t , sed nonnisi in cannine ch orico,
numeros dactylicos exhibente , excepto tamen imo
¿OdÉvaxo?. Cfr. Porson. ad Eurip. Med. v. 140. Addo
Soph.Antig. v. 339 ed. Herm.,axap.axav [-u u -] ,tE sc1i.
Prom. v. 19 3 , a-jcapap.uOov [ -u u -u ] , Pers. v. 899. ed.
Blomf.axapxxov[- uuu]. AOavaxo? auterii etàOavacta ne
apud Comicos quidem primam syllabam unquam ha - li
bere correptam contendimi viri clocti : quos vid. stìb
v. aOavaxo?. De productione a privativi in vocabiilo
aay4<; dicetur s. v. Legitima est produ ctio, quae e contrae
ti one aut crasi nata est, u t in axeov contr. exàsxwv,
SXojoq pro v) akoyos. Praeterea apud Epicós sunt q u i dam
vocabula in quibus a , quum sequens litera liquida
pronuntiatione geminanda sit, vicem longae sylla-
bae èxplet, u t oXyjxxo? de quo v. Maltby. in Morell. Thes.
pros. p. 4 5 , ed. tert. Rectius tamen ita oXXyjxto?
scribi recentiorum est sen ten tia, quosv. ap. Spitzner.
Prosod. § 1 1 ; in aliis quoque liquidam scriptura
duplicare malunt, quemadmodum medium 8 gemi-
natur in ¿SSee? ap. Homer. V. sub h. v. Non intellexe-
runt Heath, ad .Eschyl. Choeph. v. 643, p. 109, v. 634
Blomf. et Welker, ad Alcman. p. 63: qua conditione
in vocabulis plus quam trisyllabis E pici a privativimi
produxerunt, quum ille hanc licentiam ad àOé[/.i<yxo<;
transferret,' alter ad aXixTjpo?, ju re castigati ille a
Blomf. ad Choeph. v l^ h i c a Doederlein. ad Sopiti
OEd. Col. v. 364 , p. 321. Nam quae poetae tragico
et lyrico obtrudère volebantj è a v e l ab epico abhorren
t ; cfr. Hermann, ad Horn. Hvmn. in Lun. v. 5 ,
p.- 18 1 . Fix.
D e a USUM PRESTANTE UNIUS EX PARTIBUS ORATIONIS,
ET ITA QUIDEM UT UNA ILLARUM ET CENSEATUR ET SIT.
A interdum, praeter eos usus de quibus dictum
e s t , alios etiam habet ; fungitur enim aliquando vico
unius ex partibus orationis, vel potius una illarum
e s t : sed assumto accentu cura spiri tu, aùt saltem
spiritu , e t eo quidem aspero. Interdum enim articu-
lus es t, interdum pronomen, nonnunquam adver-
bium. Primum autem de articulo.
A articulus est,praepositivus linguae Doricae, cum
spiritu aspero, additum non habente accentum : pro
•v), frequens Theocrito : u t initio primi Idyllii (v. 6) :
.a vip-apo?. .‘Sic -apud Moschum ( 1 , 1) :• A KÓ7cpi? xov
vEpwxa xèv uisa piaxpòv sSwcrpei. E t apud Bionem
(3 , 1) : ‘A ¡J-syaXa poi Ku-rcpi? £0’ òtcvwovti 7tape<jxa. Geni
t. va? pro t 9j<;. Itidemque dat. xa pro xrj.
A autem cum accentu articulus est postpositivus,
neutri us generis, pluralis numeri, pro Quae : cujus
usus pàssim exempla occurrunt. Sed interdum à pro
¿>v, interdum pro 81* &v usurpatur. Pro oiv affert
Suid. ex Med. Euripidea (v. 758 ed. Beck, ubi vide
Jòs. Barnes.) [756, Pors., 741 Élmsley. quem v.; adde
Hermann, ad Viger, p. 76 2 , n. 198.] npd^ac & piXXw,
xal xu'/ouc & pouXojJiai : quia dicitur xuyydivw xouxou ,
non xouxo. Verum ita fortassis excusari possit ille
accusativus u t dicatur referri ad |3ouXop.ai, at xujovca
jungi cum genitivo subaùdito ixsivwv : hoc modo,-xal
xu^ouca Ixeivojv & poóXopai. Illud autem & pro Si’ oiv ap.
Thuc. posi turn testatur ejus schol. in quodam 4 [?]
libri loco. Praeterea ut dicitur vE<mv of ad verbum
Est q u i, pro Sunt q u i, i. e. A liq u i, vel Quidam : sic
in gen. neutro yEoxiv & pro A liqiia, Quaedam : cum
ap. alios, turn ap. Thuc. non raro : utsoxiv & eìitsìv (iou-
Xou-svoi. E t , serxiv à iraps^ópLEVo? aXXa, ap. euiidem
[ 3, 36] , Alia quaedam. Item, tt)<; te aXX/)? fEXXa8o; eotiv
5 y io p í á [ 1 , 12] . Item , xal s c ttiv a ou x aXwq s^yiyoÚ[xevoi
£3,93]. Item partícula Y&p interjecta inter iorl et á:
ubi scribit, ecjti Y«p^ *<*1 auxo? IvsxáXEi sxeivok. Dicitur
etiamvEaO’ & : u t a Demosth. in Timocr. (p. 70 1, 28,
ed. Reisk.) oioO’ 6 Eux-nijAtov eI<; ^ p .a T a eaö’ &
xaxoiq E7ca0sv. Affertur & redditum e t adverbio : & 8s
l a r it éodt5¡?, Quatenus ad festuni attinet.
Quemadmodum item dicitur *0 ? p lv , S? 8s, pro
Alius quidem, Alius vero : in singul. n e u t r o , *0 piv
8 81, Aliud quidem, aliud vero — ut Matth. i 3 , 8,
aXXa 81 ettecev ItcI t)¡v y^v tÍjv xaX^v • xal ISiSou xapirov,
8 (AEv IxaTOVj 8 os l^xovxa, 8 81 Tpiaxovxa,— sic in plur,
6 [Asv, & 8 l, Alia quidem, alia vero. Interdum reddi-
tur etiam, Partim quidem, partim vero. Ph^lar. in
Epist. (2), acpixopsvoi; slq 'Ipspav avaYxaia? IvExa irpaY-
uaTEiai;, ^xouaa twv Httjci^ooou OuYaTSpwv icoi^uaTa
Xupi^ouowv, a psv auTOu STYjoi^opou YeYPa?®T0? > “ twv
itapOÉvoiv ?8ia. E x Plut. affertur et ä 8k, praecedente
toi U.EV : ubi s c rib it, vet piv IvSiSwaiv, a S’ IititsÍvei, [De
adul. et am. discr. c. 11 u b iW y tten b . habet xb. psv
IvSlSoUq , Ta 8’ ETCITSÍVWV.J
% pronomen possessivum, pro la , Sua : u t xa-
& icpo? SiópaO’ Éxaaxo?, ap. Homerum (Od. B , 258).
Idem Odyss. E , ( i 53) , Ito í xev Ixeívo? (xeívoi;) iojv xb &
SiopaO’ VxYjxai. S ic 8? pro ibq etiam ponitur.
A autem adverbium non eodem ubique spiritu nec
eodem accentu notatur, sed pro significatione modo
hunc modo ilium spiritum itidemque accentum acci-
pit. Dicam autem primum de I, quod est motus ad-
verbium.
A. motus est adverbium apud Do res , significans
Quo. Theoc r. 6 8’, I tuoSe? áyov, l^ápsi, quo pedes
ducebant, ibat. Qui Theocr. locus exstat in calce
Idyllii quod inscrip turn ést Hylas ( i 3 , 70) : 'Hpa-
xX^a pivovxE? • 8 8’, á tcoSe? áyov, I^wpEi, Maivopsvoc.
Existimo autem aptissime redditum ir i hoc loquendi
genus ex Horat. (Epod. 16, 21) : Ille pedes iba t quo-
cunque ferebant. lta enim Latinus hie poeta d ixit:
Ire pedes quocunque fe r e n t : ad Graecum hoc loquendi
genus, u t cred ib ile e s t, respiciens. E xstat hoc
q 4 et in alio Theoc riti lo co , ¿ tc68sq Syov : nimirum in
Idyllio quod illud proxime sequitur, estque Kuviaxa?
yEpwc inscrip turn ( i 4 > 4 1 ) : ’fíxuxÉpa p.aXaxa<; aizb
Sícppáxoq eSpap-Ex'/)va ’I6u 81’ ájXcpiOópou (á¡xcp iOópw) xal
SixXíSoq, & iro8eq ayov. Utroque 111 loco scholiast. &
exponit óxou. Constat certe significationem hanc in
his locis obtinere istud adverbium & : sed quum a lib i,
ubi alium usum h a b e t, dici possit responderé adverbio
facta duritaxat mutatione D ó r ica , non v i deo
quomodo idem hie dicere possimus, quum ^
talem usum nusquam h abeat, quodsciam. Potius ergo
jieculiarem illi dialecto hunc usum esse existiman^
dum est. (Gaisfordius [e t G eel.J in Theoc riti locis edi-
deruntä pro &.') \ apud eundem poetam longe álium
usum h a b e t, ubi I xayoq pro xaxác xáyo? usurpat : ita
enim exponit ejus scholiastes, addens subaudiendum
esse imperativum Ip^ou. Existimo autem istud & esse
pro illo quod superiativo ju n g i solet : constat
enim interdum dici |) xá^iuxa, ^ (5acxa, etc. atque
perinde fuerit, u t opinor, ac si pro xá^texa dice-
D retur ^ xáyo?. A t vero exponendi alteram lectionern
& xáy0?, quam editiones qusedam hab en t, et nomi-
natim Aldina atque Germanica, rationerri inire nul-
lam possum. Locus ille Theocriti ex s tatin fine Idyllii
cui titulum fecit Kuviaxa? vEpw? ( i 4 5 68). [ In d e a
Valcken. cum Aid. bene scribitur S.] Quod autem ibi
quaedam scholiorum editiones habent xaOb xáyoq, non
dubium est quin e x errore id contigerit, et vera lec-
tio^sit xaxa xbyo<; [e t ita nunc habent Gaisf. et Geel.]
A est etiam adverbium similitudinis apud Home-
rnm, II. Z , (448). Aixe, xax8e b [ á ] , vocrcpiv aXuaxá^o)
tcoXeiaoio. Sed hie pro & vulgares editiones habent :
ac certe utriusque lectionis meminit Eustath. (p. 654 >
46.) Estque observandum, u t hie quaedam exempla-
r ia [e t Wolf.] habent &<; pro &, sic S xá^o? in loco
Theocriti p ro I xá^o? habere, u t modo annotatum fuit.
Aadmirativum e s t , ut-inquit Suidas, iifferens hunc
ex Agath. Epigr. (38)versum, A piya vyjXEt'))«; [xoXp.^£i? |
xyjpii; avETtXauaxo • (aTTETrXdaaxo) : qui versus nondum
niihi occurrit in -Anthologia Graeeorum Epigrammai7
a a a 18
turn : sed 'h ie , qui a quibusdam sedem illius occu- A
passe creditur, *A p-sya v»iXeiÌ)<; , Ìaèsazv ayXaiv)v. Exstat
autem I p. 2 5 9 , meae editionis (et ri. 3 9 , t. 4 ,
xr.j i e(j. Jacobs.), in Epigrammate quod Agathias
in imaginem cujusdam adolescentis immatura morte
praerepti scripsit. Non videtur certe satis convenire'
versus ille qui a Suida affertur, quem tamen quidam
hujus locum obtinere p u tan t, uti d ix i , cum praece-
denlibus Epigrammatis verbis : ita enim clauditur,
gè te^v slxova 8spxóp.£V0(; T^v aSixov p.oipav xaxapsp.
cp£xat, oiivExa xoiyjv, A p.sya vyjXEiyji, ectSecev ayXaiyjv.
praeterea, quod Suidas dicit & esse Oaup.a<mx8v ,
liuic loco non quadrat : potius enim a^ExXiaaxixov esse
liquet. Ceterum quamvis hoc in loco scripserim &
cum spiritu aspero, Suidam sequens, tenuatum tamen
esse in omnibus quae in manus meas venerimi
èditionibus profiteor. Atque hanc scripturam aucto-
ritate Eustathii tueri possumus, ut infra docebo.
Suidas certe hoc diserte tradit, voculam hanc, quum
est IxtcX^ew?, tenuari : at quum est Oaup-atrxix-)), aspirari.
Verum et hoc mirum videri possit, quod utro- B
bique ill am geminai : quum & & nullo modo legi possit
in versu quem affe rt, sed semel tantum &.
Quinetiam merito suspectam quis habeat in hoc Sui-
dae loco fidein lib r a r i i, quod e x Aristoph. ( Plut.
v. io 52) afferatur a à in significatione ixirX^sw? : et
paucis interjectis addatur, xal xouxo psv, extcX^ei«)? ov
J/iXouxai ' xo 8e à & Oaup.a<mxov, SaeruvExai. Si enim
Suidas vocem istam in significatione IxtcX^ew? accentu
ilio notasset, post Saauvsxat addere hie debuisset,
nec dubium est quin addidisset, xal 7CEpisitaxai. Civ-
cumflexum certe in ipsis quoque èditionibus Ari-
stophanis habet. [D e hac Nostri observatione silet
Kusterus in Notis ad Suidam. Aristophanis locus est :
Fp. ’A, à, xy)V 8a8a p.01 Trpoacpsp’ . Xp. Eu ¡xevxoi XsyEi.
Scholia : 'ii? xoii vsavtaxou -TrpoacpÉpovTO? xr]v 8a8a auxrj,
xouxo Xsysc s<TTi 8s Iici88v)[jia extcX^eoiì, xal xeXeuuew?.
« ’EicKptovvjpia, ETtip^T)p.a ex^Xr^Eiot;. C. D’O. I'jrippYjp.a
EcpExxixóv. C. LB. In ilio macula sequenti versui ad-
spersa, in quem scilicet compingere voluit librari us
exclamationem à à, nec in altero nihil est eandem c
ob causam peccatum : sed hsec tanti non sunt,^ ùt
commemorentur.. Uterque servat accentum circum-
flexum : verum operae pretium est au dire, quae Suidas
e vetustioribus vel scholiis ad hunc locum, vel
grammaticis exposuit : A a ~ap’ Apiaxocpdcvst £7xippvjjxa
(/.ex’ extcX^ewi; xal 7rapaxEXsua£b)^. A a , xr,v 8a8a \yf\
poi irpoacpeps. To a à xaxa Siaipsaiv avayywaxeov, ou
xaO’ eviixjiv • aXXà xal ijnXwxEOV ap.tpox£pa. E i yap £v p ipo?
Xóyou ^v-, xal xaxa auva^iv àveyivtócxExo, ou ^psiav
eTj^e twv 84o xiviov, ■Jjxoi xuiv 8uo 8^eii5v • xal xouxo piv
£X7cXy]?£b)? 8v <j/iXouxai • xo os à à Oaupaaxixov SaauvExai.
Haec, optimae notae, sunt eo magis probanda, quia -
scholiastes ad v. i o 43 monuit esse xwXov iap.6ix8v
povo'psxpov ßpa^uxaxaX7)xxov. Considera v e ro , an scribi
praestet à a , siciiti fere v. 896. » T. Hemsterh. Gum
•his conferenda sunt quae H. Stephanus infra p. 22
de adverbio 5 a scripsit.]
’A autem cum tenui e t circumflexo alios usus habet.
Initium sumam ab eo qui llomero frequentisi
simus est : nimirum, cum vocativis SetXè et 8eiXoi : D
ubi vocandi adverbium esse tradit Eustathius. Quo-
niam porro frequentissime ap. Homerum occurrunt
haec v e rb a , A SeiXè, sed A SeiX’ ob sequentem vo-
calem scribitur, [u t iq u e scrib. a 8stX’ et v. Schagf.
ad Eur. Hec. v. 1 1 7 1 , coll. ind. s. v. Accentuum
ratio ,] et \ 8e1X0l, interdum et \ 8eiXw, et diver-
sum in diversis locis usum habent : pluscula pro-
ferre exempla lib e t , deinde de horum verborum
significatione, u t cpiXopiipw lectori gratificer, disse-
rere. Legimus igitur ll. A , v. 4 4 i : A 8eiX’, ^ piXa
S'1! xi^<£v£xai aiicb? 8Xe0po?. E t paulo post (v. 462).
A 8eìX’, oò pèv oo( ys irax7Ìp xal icoxvia p.0Qxvjp ^Oaae
xaOaip^couffi Oavovxi 7rsp, etc. Atque u t hie subjungi-
tur particula ou illis v erb is, sic alibi ouSÉ : ut II. II,
v- 837 ; ’A. 8eìX’, oò8é xoi eoOXo? iciiv ^paiopyiosv A^iX-
Xeu?. Item II. P , v. 200 : Kivijaa? £a xapv] iroxl 8v p.u-
Ov)(7axo 0up.8v , A SsiX’, ou8s x( xoi Odivaxo? xaxaöupto?
«rxiv, *0 ? 8^ Tot o^e88v e<tti. Quinetiam particula illa
’ I, quam habuisti subjunctarii hisce duobus v erb is,'in
versu quem primum p ro tu li, in aliis quoque versibus
subjuncta itidem reperitur : ut in jilio ejusdem poe-
matis loco [imo] (Odyss. X , 389) : ’A 8sìX’, -t\ xáya xot
xeXéi«) xaxóv • oí ayopsuEi?. Alicubi post •/) jionitur et 8^,
II. D 5 18) : A 8eìX’, ^ 8-1) iroXXa xàx’ avcryEo uòv x a x i
Oupov. Alicubi subjungitur partícula x£ : ut II. P (v:
442) : Kiv^oa? 8è xapy), 7ioxl 8v puòviffaxo òupòv, A 8ei-
Xoj , xt nipón 8opev n-nX^t avaxxi 0 vyitG ; Sic Odyss. <I>
(v. 86) : A 8eiXÒi , x£ vu 8¿xpu xaxEÌbExov ; Itidemque
ejusdem poematis libro T , v. 35o (35 i) : A 8eiXoI, xi
xaxòv xÓ8e Raa^ETE ; vuxxl plv 6pia)v EiXuaxai xEcpa-
Xal, etc. Est autem hic versusr ille ipse cujus initium
affert Suidas,'sed mendose scriptum : hoc videlicet
modo : A SeiX-q xi xaxwv. S ic cum adverbio interrogativo
TcooE legitur Od. K (v. 481): A oeiXoI, 7:00’ ÌpEv;
xt xaxòiv ipsipsTE touxwv; Alicubi post à 8eiXoI posi tus
est alius nominativus, seu positi sunt alii nominativi,
et in sequente versu particula oj? : ut II. A , v. 8 15 :
A 8siXol, AavaSív ■ijyvixopE? ps8ovxs?, £iì? ap’ IpÉX-
Xexe ty)Xe cptXwv xal 7taxp£8o? aiv)? Aoeiv Iv Tpoir) xa -
)^sa? xúva? ^8’ oliovou? (imo, xuva? àpyexi 8y)(j.o) j ; Inve-
nitur denique à SeiXe et sequente1 genitivo : ut à SsiXè
Çeivwv (Od. S , v. 3 6 i ) , de qüo usu alius erit di-
cendi locus : nunc de particula ista à dicendum est
simulque de nomine quod illi adjungitur in hisce tot
versibus quos in exempla attilli. Prius tamen quae ab
Eustathio de hac particula scribunttìr, proponam.
Vult ille à hic esse vocandi adverbium, majorem ha-
bens emphàsin magisque poeticum quam ci : et suc-
Censentibus atque perterritis, item minitantibus esse
frequens. Idem alibi scribit à vocem esse hominis qui-
ritantis, aut admirantis, vel commiserantis. Sed ipsa-
met illius verba afferam. In hunc igitur Od. S ( v . 361 )-i
A SsiXè ÇeÎvcov, poi paXa ôupov opiva?, Tauxa àxaoxa
Xsywv 8<jcl 8i\ iráOE? "48’ óV àX^Ovi?, ista annotat, ïoxéov
8xi xb &, xXyjxixÒv licip^ïipa ov, xaOà xal xo w , e^ei lupo?
x9) xX^cst, &? -reoXXa^ou cpaívsxai, xaí xiva irXEÍoi spcpa-
(iiv, ItcI crYExXiaupw yJ Oaupaxi, xáxa xou? iraXaiouç, m
xal aXXwç oixxio. Quibus ad dit, particulam at itidem
dici interdum Suooeopix^v, nonnunquam pEpitrix^v.
Idem in istum versum II. i ì (v. -5 i 8) : A 8eìX’ , r\ 84
iroXXà xàx’ avoYEO cràv xaxàc Oupov, annotat, Iv 8È xw,
5 SeiXe, xXy)xixov (tuv^ôwçETcíp£r¡pa.xò à j oò povov ■roiyj-
xixwxEpov xòu <ì>, àXXà xal Oupoupsvoi? xal lxTrXY)xxopÉ-
voi? xal àTCEiXouiri oúv7iÓ£?. Ego autem non lubenter
hanc particulam adverbium vocandi appellaveririi,
licet casui quem vocativum grammatici nominant, itidem
jungatur, atque adeo miror Eustathium, quum
illi significationes illas tribue ret, hoc nomine appel-
landum censuisse : quid enim tale significai w , quod
vocandi adverbium esse constat? Nequáquam igitur
particula 0 , quae Latinis est vocantis adverbium, ut_
Graecis d>, interpretandum esse censueriiri : sed quum
est qüiritantis aut commiserantis, nunc enim sequor
significa tiones quas ille grammaticus ei tribuit, aliqua
harum interjectionum, A h , H e i, Hem : quum per-
territi ac p erturb a ti, itidem vocula Hem, vel Eho :
quum admirantis, V ah , aut rursus E h o; nam haec in-
terjectio modo perturbationem, modo admirationem
indicat. Verum u t jam non e x Eustathii judicio pen-
deamus, sed ipsimet vim hujus particulae perspicià-
mus, considerandi su n t. ii quos attuli- Homeri loci.
Dico igitur SsiXè in illis, duobus modis u surpa ri, sicut
nostrurn vocabulum Misérable : quum enim proprie
haec vox dicatur de eo cujus vicem dolemus, aut etiam
deflemus, interdum et præfixa voce alia dicentes,
Pauvre misérable, saepe tamen eodem illo verbo com-
pellamus eum quem graviter increpaipus, et quidem
minitando etiam nonnunquam. Idemque et de voce
Malheureux dici potest. At vox Latina Infelix non
itidem usum utrumque hab et, quod sciam : nec altera
illi synonyma, Miser. Ubi igitur à SeiXk dicitur defiendo
sortem alicujus, ut in illo loco II. A (v. 8 i 5) :
A 8siXol, Aavaoiv 4y4TOPs? > etc., nam et ipse poeta haec
esse xou <3Xo<pupopÉvou verba testatur, versu isto qui
illum proxime præcedit, K a i ¿Xoçupopevoç sirsa iïte -
poEvxa TrpooTjùSa, reddi poteri t : Heu miser, vel A h miser.
Valla certe vim illorum verb orum, A 8eiXoI, Aa-
vaCiv fiyr¡xo(i£^, aliis verbis aliaque orationis forma non
male expressisse videtur : itainterpretans, 0 indignum