4 0 1 1 E d î T O R U M O b S E R V A T I O N F . S &C. 1 0 1 2
tnento paratus ejfe debere munditiæ puritate fecurus, Le mt facrific'tum of-
j era if ( fie textum ex MSS. emendavimiis J aut baptixare cogatur : .quali .di-
catur Sacerdos omni momenta cogi poflè ad offèrendum facrificium . Obvius
emm raporum fenfus e ft , Sacerdotem omni momento paratum eflè debere ,
<iula munditia femper requiritur, five facrificium offerat, five ad baptizandum
vocetur. Ad ventatem autem propofitionis fufficit, fi fiorum .alterum .omifi
momento contmgere poffit.
Pecimum. x. Quid dicemus de Quefnelli .anîmadverfione in poftremam epiftolæ partem,
qua dicitur data Rome tn Concilio Epifcoporum LXXX. Stephanas Bar
iuzms aba refert exenipla turn epiftolæ Hormiidæ ad Imperatorem Anaftafium
f K ^ beopompum & Severianum miflæ, turn epiftolæ Joannis II. ad Juftinia-
uguftum, tum duarum Gregorii Magni, quæ Rome datæ in fine nota
n t e . Verba p o r tom Concilio Epifcoporum LXXX. .quid répugnât exhiber!
m calce, cum alia Damafi epiftola ad Epifcopos Illy r ia non abfimilia verba
undeci- ln y t ^ d f ræ r a t : Exemplum Synodt habite Rome Epifcoporum XC11I.?
mum. A l. ioltremo certiftimum fuppofitionis argumentum Quefnellovîdetur,quod
cum læpius de çontinentia Clericorum aétum lit in Carthaginenlibus Conci-
lus, ac prælertim m Synodo anni 419. ubi Fauftino Apoftolicæ Sedis Legato
interloquente canon quartus de eadem materia e Synodo Genethlii an. 3 9 s .
repetitus luit; numquam .tamen nec Aurelius, nec Vincentius & Fortunatia-
nus, qui m Thuldntana & in Zellenfi Concilié înterfuerant, nec ipfe Fau-
Itmus Romani Pontifias Legatus de Concilio Zellenfi, feu de Siricii epiftola,
quæ præcipue contmentiam attingit, mentionem fecerint. Sed fallitur. Ideo
l | | | DUl a mer r ° eft de ?Piftola Siricii, quia in Concilio anni 4x9,
_ r ,.unum. tonfilium ^Ult 3 anteriorum Synodorum Carthaginenfium vel uni-
Y Y v m Africa: canones repetere & confirmare . Hinc omnes -fére canones
A A X I li . pnmæ adicrns vel ex Grati, vel ex Genethlii Synodo, vèI ex alia
* . J. 397- k b Aurelio fumti fiiere . Cum vero pro Epifcopis .illis antiquis ,
f r J*1 .amerioribus Synodis interloquentes, canones pronuntiaverant, fubftitu-
ta xuerint nomma Epifcoporum, qui in' Synodo anni 419. aderant, ex. gr.
Augultini, Alypii occ. canon quartus Fauftini Apoftolicæ Sedis Legati præfen-
tis nomme prænotatur. In hoc autem Synodi feopo, quo revocandi erant an-
tiqui canones Ecclefiæ Africanæ ( ut & alias fæpius ufitatum fuit ) quis locus
erat allegandi Siricii litteras occafione repetendi canonis de continentia ex Sy-
nodo Genethl.11, cum îpfa repetitio hujus canonis ex anteriori Concilio ( quod
tamen memoratum non fuit ) totum feopum attigiffet ? Nemo igitur ex omilfa
mentione earum litterarum m Synodo anni 419. jpfas commentitias, nedum
ccrJ,Illlrnc, k y ne probabiliter quidem judicare poteft.
XII. E x his tandem fatis fuperqne probatum credimus, quam îmbecilla fint
M 9uæcurnque Quefnellus in tota præcedenti dilfertatione coniecit , ut
r S f t T ® , ? ’ ac ePiftolam Siricii eidem fubieftam impoftoris
“ >nri«a oftenderet. Hæc autem nullo gravi argumento impetita fatis in
ponun um antiquiflîma diverfarum colleftionum exemplaria, tum præfer-
fime ftuduit ®reviat10’ *îuam ^em Quefnellus in fufpicionem adducere ineptif-
PA S -
y,
1013 1014.
I.
Cur hzc
tentata
Differta-
tio.
PA SCHAS I I QUESNEL L I
b l S S E R T A T I O XVI D
E P R I M O U S I J C O D I C I S C A N O N U M
D I O N Y S I I E X I G U I
I N G A L L I C A N I S R E G I O N I B U S :
Ubi quod ante Adriani Papa 7. & Caroli Magni Imperatoris tempora receptus
non fue r it, oftenditur: O ’ qua apud Gallias Latina Canonum
Orientalium verjio ante hac tempora viguerit 3 inquiritur.
E colle&ionis Dionylia-
nx ufu in Galliis difle-
rere aggredimur: utrum
videlicet Hatim atque
in Romana Ecclelia u-
furpari ilia coepit) vel
non multo pod, a Gal-
licanis quoque Ecclefiis
fufeepta fuerit , & in
cauflarum eccleliadicarum difeeptatione ufu
probata ; an vero ad tempora ufque . Caroli
Magni Imperatoris Francorum^ue Regis il-
lius Codicis receptio in Galliis differenda
f i t . In quo quidem proprias metas nonnul-
lis proculdubio tranfilire videbimur , & ab
inftituto noftro longius recedere . Ab hoc
tamen non recedimus : quandoquidem quo
in loco fuerit epidolarum Leonis per Gal>
liam auftoritas , an ante Dionyiii setatem
illic receptx, an Codicis tantum illius ope
Gallicanis regionibus innotuerint, ex hac
difeudione manifedum fiet . Deinde memi-
ni me non femel afferere in fuperioribus
Diflertationibus, Codicem Dionyfianum nullam
in Galliis i auftoritatem ante Imperatoris
illius tempora ede adeptum: quod ne
quis temere a me di&um putet, adertionis
xneae rationem Leftori me debere profiteor.
Pra:térea cum illudridimus Petrus de Mar-
ca hanc verfans qua’ftionem valididimum
habere fe pro fua fententia tedimonium cre-
diderit ex epidola fanfti Leonis diu ante
Adrianum Papam laudata in Gallicana Synodo
; nobis hujus, difficultatis illudranda;
pro fufeepto labore onus incumbit •. Deni-
que cum 2 ex Codicis antiqui Ecclefije Romanic,
quern in publicum emittimus, cum
Tom. III.
Gallicana difeiplina collatione perfpicuum
li t , Gallicanos nodros Antidites non Romano
ufque ad Dionyfium Exiguum Codice
ufos ede, fed proprio ; non fupervaca-
neum erit, nec viris eruditis ingratum no-
bifeum difeutere, utrum pod conditum Dio-
nylii Codicem , aliquid in judiciorum eccle-
liadicorum forma innovatum fuerit in Galliis
: cui difquifitioni maxime proderit nof-
fe , quonam Codice Canonum , an Romano,
an proprio uterentur Gallicani Epifco-
pi , ufique fuerint ufque ad Caroli Magni
setatem .
Petrus de Marca , de Concordia Sacerdo-
tii & Imperii libro 3. capite 4. libi per-
fuafum aderit , ufum ColleBionis D tony fiance
fiatim atque édita fuit , priore interpre-
tatione fpreta, per Gallias invaluiffe : tum
quia apud Sedem Apofiolicam vigebat, tum
etiam quod nitore fuo commendabatur , pree
fquallore veteris interpretations : etfi hanc
omnino Galli non deferuerint. Ad hujus au-
floris opinionem accedit feriptor novellus
de canonicis Epifcoporum Judiciis, cap. 4.
ubi contrariam fuggillat , variifque conje-
fturis convellere conatur.
Contrariam fententiam tuentur viritres,
maximi apud antiquitatis canonicæ dudio- ^
fos nominis, Chridophorus Judellus in præ-"
fatione Codicis univerfæ Ecclefiæ, Jacobus .
Sirmondus in præfatione ad antiqua Concilia
Galliæ , & Francifcus Florentius Ante-
ceffor Aurelianenfis in Differtatione de origine
, arte & au&oritate Juris Canonici ,
parte 3. quam fententiam ut altera longe
probabiliorem hac diflertatiuncula vindicamus
. Cui priufquam manum admoveamus,
S f f 2 unum
E D I T O R U M A D N O T A T I O N E S .
1 Tota Quefnelli fententia ei hypothefi in-
nititur, qua canonum Codicem , qui ufu receptus
eflet , non nifi publicum , & publica
auftoritate donatum , leu, ut alibi appellat ,
außoratum przfumit . Haje autem hypothefis
quam falfa fit, videbimus in Obfervationibus
huic Diflertationi fubjiciendis cap. i. num. i.
& 2.
2 Hunc antiquum non fuifle publicum Codicem
Romans Ecclefiae , fed colledHonem
privatam in Galliis conditam, probavimus in
Obfervationibus ad Dilfert. XII. cap. 1.
Receptum
ftatim in
Galliis
Dionyfil
Codicem ,
affirmât
Marca.
Negant
Jußellus,
irmondus,
it Flo-
rens.