2öc>7 g E d i t o r u m O b s e r v a t i o n e s id o B:
Primatis, non ipfum Pontificem, fed alium aliquem præfert , qui nihil in
pontificio textu voluit expungere, fed explicationem tantummodo Africanæcon-
fuetudini congruentem adjiciendam putavit. Cum autem non Metropoli tant ,
fed Primatis .explicatio addita fuerit, hæc ab ipfis Afris appofita cognofcit ur “
quippe ap.ud ipfos tantum Metropolitani locum obtinebant antiquiores cujufque
pjovinciæ Epifcopi, qui Primates vocabantur. Hinc ergo non fuppofitio, fed
fînceritas ipfius epiftolæ ab Africanis receptæ maxime confirmatur. Nemini
emm, qui African us non effet , veniffet in mentem explicationem addere Mc
eft Primatis, fed aliara potins ceterarum Ecclefiarum ufui aptatam , hoc eft
Metropolitani., adjiciendam putaffet.
Secundum. IL Alterura objedum, quod capite 5. Quefnellus elicit ex iifdem Siricii de-
cretis in epiftola Innocentii ad Viâricium defcriptis, ea Baluzii obfervatione
diluitur, qua notavit, eumdem Innocentium in litteris ad Exfuperium cap. 1.
propria verba exfcripfifle ex recentioris ad Viéïricium epiftolæ cap. 9. Minus
ergo mirum videri debet, li ex decefforis fui Siricii antiquioribus litteris q u idam
excerpfit. Sicut autem in epiftola ad Exfuperium nullam fuæ ad Vi&ri-
cium epiftola mentionem fe c it , ita nec in epiftola ad Viétricium Siricii lit*-
teras allegandas credidit * cum præfertim ex iildem non omnia ad verbum fum-
5 S r nonnu^a aliis verbis efïèrat, 8c clarius explicet. Tantum vero ab-
eft , ut ex hac Innocentii 8c .Siricii epiftolarum in aecretis concordia poffit
colligi, Siricii litteras ex epiftola Innocentii ab impoftore fuiffe tranfcriptas ,
quin potius contrarium fequitur, Innocentii epiftolam ex Siricio fuiffe expref-
fam, uti P. Couftantius optime obfervavit in monito ad Siricii epiftolam 5.
num. 4. Id its, inquit, perfuafum iri confido, qui qua in epiftola Siricii
expltcatione egeant , in Innocentii epiftola ut pluttmum fuppleri antmad-
vertermt * _adeo ut Siricius verborum fuorum auffor , Innocentius Siri-
ett tnterpres plane apparent. Vert enim ftmile non eft, eumy qui ex Ipnocen-
tn verbis çptftolam componere & Stricto affingere voluiffet, quadam* tllius
verba, qua ad perfpicuitatem fententia vident ur necèffdria , fuiffe ömiffu-
rum. Quai autem loca ab Innocentio explications gratia addita , vel mutata
fuerint, in notis diligenter indicavit .
Tcrtlum# III, Addit Quefnellus fomnio iimile effe, quod indicatur in epiftolæ proceed0,
propter Afros maxime has litteras datas effe a Synodo Romana .• quia
in prafenti pra valetudine corporis, aut feffa atatis cauffa minime adeffe po-
tuerunt. Verum hoc fomnium evanefcit, ft hæc epiftola non ad A fros , fed
ad Epifcopos Romanæ Synodo fubjeftos primum data fu it , ut de his ea verba
difta intelligantur . Dein mirificum prædicat, fcribi initio epiftolæ,:. Cum
in mum plurimi fratres conveniffemus, quafi his verbis fortui ta Syno'dus in-
dicetur. Hæc vero interpretatio multo verius mirifica eft. Nihil enim fortui-
turn hæc verba ftgnificant, fed communis eft quamplurium etiam Africanarum
Synodorum formula, ob quam nemo aliquid fortui turn fufpicatus e f t . Concilium
Carthaginenfe anni 397* P°ft notam chronicam incipit fie : Carthagine
tn fecretarto baftltca reftttuta cum Aurelius Eptfcopus una cum Epifcopis
confediffet. Id ipfum legit ur in præfatione âliarum Synodorum Africæ apud
Dionyfium Exiguum.
Quartum. IV. Duo ip primo Siricii decreto Quefnelli cenfura perftringit . Primum
verba ilia , uti appellat, duriora, Nemo audeat, cum Africanis a Siricio ad-
hibita mgredibile judicat. Legat quicumque velit integrum textum, & nihil
non æquiffimum in iifdem verbis inveniet. Quid porro, ft epiftola ad Epifcopos
fuburbicarios initio feripta fuerit, 8c fola communicatione ad Afros deinde
pervenent?
. V. Aiterum, quoa veincat, eit ratio lphus pnmi decreti: Integrum enim
judtetum eft, quod plurimorum fententia confecratur. In prsemiffo decreto fo-
lius P^tmatis mentio fa6Ia fuerat: jQuis Primatem, inquit Quefnellus, pluri-
rnos effe dtxerit ? Quis judicium confecrari alicujus fententia ? Si id non eft
ineptiflime cavillari, quid umquam erit ? Cum Siricius exigit, ut nemo extra
Primatis confcientiam audeat ordinäre, non folum Primatem, fed ordinatorem
etiam comprehendit, aut potius ordinatores. Mox enim fecundo canone Siri-
Cius Pr* cip i t , ne ums Epifcopus Epifcopum ordinäre pradumat. En igitur
1ÔÔ? I N D i s s e r t . X V . Q^uESNELL r . i « io
plurimorum judicium. Idem fane legitur in epiftola Innocentii ad Viaricium,
in qua ft. primus 8c fecundus canon apud Siricium in MSS. & excufis libris
divin, melius conneauntur, nihil officit: tum quod particula enim utrobique
ad antecedentia refertur, tum quod hæc apud Smciurn divifio hbrarus potius,
quam ipfi Siricio tribuenda eft. Porro verbum confecratur retinuimus quidem
cum codicibus1 noftræ colleaionis ÿ at in notatione monuimus, reaius aiiarum
colleaionum exemplaria habere confirmatur, ut apud Innocentium legitur.
?C
V I . Multo autem magis cavillofum e ft, quod Quefnellus ex vocibus fecun- seitum.
di canonis propter arrogantiam infert : quafi licuent uni Epifcopo Epifcopum
ordinäre, modo ettra arrogantiam fieret . Seite enim notât P. Couftantius ,
hoc argumentandi genere nihil magis confici, quam eo quo nonnulli ipfa Su /
vieil at ate ex verbis Matt hat c. i. v. 25« E t non cognofeebat earn donee
peperit filium fuum primogenitum, Mariam a Jofepho poft partum Chriftt
cognitam volebant. Quis autem non videat, laudatis Siricii verbis arrogan-
tiæ vitio notari eum Epifcopum, qui folus Epifcopum ordinäre præfumeret ?
Omnem quidem exceptionis fufpicionem adimit ratio, quam ftatim Siricius
■ fubjicit : Hoc enim m Synodo Niciena conjlitutum ejl CF defimtum ubi re-
fpicitur Nicænus canon quartus, qui très faltem Epifcoporum ordinatores ter
q u ir it.
. V I I . Manifeftam impofloris malitiam, *vel infcitiam palam fieri affirmât Scptimum.
•Quefnellus num. 7. iis vocibus canonis noni: Suademus, ut Sacerdotes & Le-
•uité cum uxoribus fuis non coeant : nec non illis : Hortor, moneo, rogo &c.
quafi lege continentiee, inquit, non tenerentur Sacerdotes & Levitte. Hac
interpretandi ratione quantum faveat nqftrorum temporum novatoribus, qui
clericali continentiEe infenft, hoc Siricii teftimonium fimiliter diftorferunt, ut li-
juet ex verbis Georgii C a lix ti, quæ idem Quefnellus in fine DiiTertatioms de-
-cripfit^ nemo eft qui non videat. Id quidem ifte non eo confilio fecit , ut
heterodoxis fuftragaretur ; fed ut hoc argumento impofturam probans, Siricii
auéloritatem iifdem eriperet. A t cum neque h o c , neque aliis argumentis hu-
jus epiftolæ finceritas nutet; e a ,interpretatio, quæ leviffima eft, ab eodem re-
fcilenda erat, non autem approbanda. Enim vero quis ignorap, ea verba a
Siricio ufurpari potuiife, ut Sacerdotes & Levitas ad continentiæ legem, qua
obligabantur, fuadendo , hortando , monendo, & rogando excitaret ? Num verba mo-
ad confiiia tantum, quæ liberæ voluntati permittuntur, rogandi, monendi ,
hortandi, & fuadendi locus eft? Nonne hæc verba in continentiæ materia ,
de qua agit Siricius, non meri confilii vim habere idem Pontifex fatis deck- P“ «P,is
rat in prooemio, cum ea ad quæ hortatur, non confiiia, fed pracepta elfe te - a ' lta •
liatur, & praecepta quidem non n o v a , fed quæ apojlolica Patrum conßitutiq-
ne funt conflituta ? Quid quod in fine addit : Si quis fane inflatus . mente
tamis fuoe ab hac canonis ratione voluerit evagari , feiat fe a nofir a com-
mv.mone JecluJum, & gehenna pcenas habiturum. Quis hinc grave præceptum
non colligat? Nemo enim quemquam ob negleila confiiia ab apoftolica com-
munione fecludendum, ac gehennæ poenis multandum cenfuerit. Hanc quidem
loquendi formulam a Siricii more alienam non eile probat Baluzius ex epift.
6. ad Epifcopos orthodoxos, ubi cap. 3. abufum, qui contra apoftolica præ-
cepta invaluerat, verbo admonendi interdicit : Quod ne fiat ultra, admo-
neo. Idem Siricius, five, ut alii malunt, Innocentius in canonibus Romano-
rum ad Gallos Epifcopos fimili formula utitur: Hominibus coinquinatis & in-
fidelibus .... myfterium Dei credere non oportere, veneratione religionis ipfa
SUADENTE, MONEO. Adde quod Innocentius in epift. ad Exfuperium, Siricii
de lege continentiæ verba laudans, beat# recordationis viri Siricii Ept-
fcopi MONIT A appellat ; nec tarnen confiiia, fed pracepta effe credidit.
V III. Ilia cenfura, qua nonnulla Siricknæ epiftolæ verba Quefnellus rudis oflavum.
& “ infantis loquelæ num. 8. accufat, ac fi vix auflor feiverit mentem fuam
ftilo exprimere, atque exinde figmenti indicium colligit, quam fit levis &
inepta, legentibus ipfam epiftolam exploratum fiet. Hæc aliis pluribus ejufdem
generis locutionibus, quæ in aliis certis turn ejufdem Siricii, turn aliorum Pon-
tificum epiftolis reperiuntur, confutare morofioris hominis effet.
IX. Leviufcule pariter fugillat verba, quibus traditur, Sacerdos omni mo- Norium.
Tom. III. S f f mento