$3$ E d ï T O R U h O b S£RVATIÓUES f e g
naviter non m e s . produxit, ex quibus jllius nifus fatis eliditur. Invent ta-
jneq & ftudium noftrnm ^ iquoirium ex 'ejus pbfeiyatianibus proficîentes alias
atque alias adjifiemus, præmiffæ Difiertationis falfitas èvidentius elucefcet, In
’ e* qud>f hunc Codicem ^d Romanam
^ c l e ^ nK[per4 nidffe lonltaiit. -Rum verb QijiftelU ijrguwfent* , f e u Q
tips çonjeél liras ad calcujos revocabinius. 6 ! ™
c ' a p u t i .
a^oifiùtâo -eâitum ninfuiffe Rdman-æ cEcdlefiæ-.
* colle cito prtvato ßudto condïta ïn Gallus ,
J." 1 i J ' Q 3 1X«J A X2 H ,XO l) H V r j \y q yt - > 'd r \ s ( j Q -y rr
rÆ W ^ m ï ; P°W??. qiw eofleélionem a Quéfnello vulgatam non
S R B f f lB rcan°nun» Romans . i-cçJafiie aufloritate edifum uluque rece-
I f l A n - 1 L .rauIta continet, quæ Romanæ Ecclefiæ non congru-
fnifî>.nr «JBte'ihjjpaMi» fjf&ja ; EcddfitÈ Codice non
îhK '• 1 O- ^>laL mmlf- conM°ne inficitur, quæ Codice Romano
monftrant1^ ' ^ £?ht!ficibijs yhiro indignj.. font, .Priraum .caput plura de*
cïnfiock* î*"?11!1111 Nicænorum, quæ in Quefnelliana colleétione exhiben
t l'Æ l8tÇ*iPWatione/quæ in Romana Ecclefia obtinebat. Dus*
P , t E S ex' >«a ^eyfrane, quam eadem Romana
»“•», -ft™.«!, a ®P«‘*W9*n«n fyrotolnnt i, quoâSSsrEmtnferuit epiftolæ x6<. ad
pnifloia oâ1^ r to®*A8 éüeieÏ6 t* 3 K innocentio R in
ai;iThelfalonibdn'feln aliafipig rEpifcopoSi iiïacedones, quæ in
^{cribitur .cqp. aa- GonfefeMitruinq1* cum interpretatione
, j P o Tu**- j-^r^“WMS'tdifimnièit iri opulos ftatita iàcurrfetv îh canone au-
“ J; ■ afl? . -{:iqM ltudQ uttinfque interprétationis ét> major patebit, quod
?er{^ fits, «ft , an fenCui* &; in: eo qüîdem fènfu, qui in
^ Q r t d h a n , ^ difcipfinam omnino erroneamr, & ab Ecclefiæ
u n’ Romanæ dilciplina ac floétrina «attirne abhorrentem præfert. De
Ca harorum enim Clertcis ad; Esfclefiæ unttatem redenntibus> qui ex iïnnoiMwwçpattone
ïecipiendi jcrant f^ r - | yerfione
J , CiiOQîQj? .trftwitur : F\(açiu>^ fanHo Gonçtlto ut oydittenPuri ï & -fie Per-
ZT**“" ! ™ ‘ "Qaandqnam Rpmana EcclefiaÆlericos ^ hærefi vel fehif.
W & Ê L “fmmos, durn m gradu foo reciperentur, iterum ordinäre confiiez
a c i verfio^; ui'quam intèrptetis.inconfideraaiope.CFror irrepfit,
a Romana Sede^resepta, & p«Wiço.£ofci.mferta;>Gmdi vero in
^ Tm° T ' ln Dtdèrvationes; •Qunfnellt> ad epifl. J 7. nulli
fin d^ “ f lp0' ^ay-et‘' ^ Bqu? ptobæbilis «fi. ejufdnm Quefnelli re(p«m-,
I l t caP- Jnnocentium foiicet, d«m Macedonibus refcriplit , uoimOe
o . iw, qui übjeciui fueyat , vcyburri t’ 'uüybo "jçl (cribeye , vcl rùC’i-Ii"re vx
eomm lm m s.i perrnde ac fi vel ilji Gr«« Jatinp; fcii,pferint ad Innocentîum,
Ç-*c0 ^ xtl» latme reddiderit canonem nova^verfione, quæ
cum^ mgereret....ea. negkaa , qpæ lin fiia Ecclefia receptaerate,
loco verfio^ ad cauffam pertineret, ut ipfe Quefnellus eodem
Et fi auidem pv p ra 'uerf i ° j ïnquit, æque Innocemii caujfoepatrocinabatur.
f ut ilk a in ' I P S metuendum ipfi erat , ne forte Macedones
Græcum 1 J J iA L au®orttatem. deelmarkt i & ad canonh fia um ( urique
Pontifex confeciflet^” n. j3 *' de nova yerfione iJ; quam ipfe
fabatur n»m rarf V t -C1?m Macedonibus non circa ordinationem ver-
reefniendi pTnk- ^ ’ “L ™ ? ’ fed in eo Ojat, num a Bonofo ordinati.
tateP k m,n ,f E i ier° ‘ ,Ma“ d°nes hoc afferebant Nicæni canonis auflori-
fuit ’ Tnnnrpnfnr,e^at^ î i 5 ^ ^ vatlani W fuo gradu reciperentur conceffum
oftenderpf Jnd i Zffl ^ ne§an^i canonem eo tantum confilio recitavit, ut
alios hc-ofi JI~ ÿ se*lt!am erga Novatianos adhibitam peculiari de caulfa, ad
nova t l r l l & H ®on°h?n°s non elïe extendendam : quam in rem nulla
rfione opus fuit. Igitur Innocentii f veriio Romana negari non poteft ■
ac pro-
757 I n D i s s e r t . XII. Q u e s n e l l i . 758
ac propterea quæ in noftra colleflione tam eft diverfa, aliéna agnofeitur ab
eo Codice, qui in Romana Ecclefia receptus credatur.
III. Alium quoque Nicænum canonem XI. obfervare libet. Felix III. in
epift. 7. ad Epifcopos per diverfas provincias conftitutos hæc fcripfit : De Cle-
rteis autem & Monachis, aut puellis Dei , aut Jacularibus Jervart pracipi-
mûs hunc tenarem, quem Niceena Synoius circa eos qui lapfi funt v e l fue-
runt fervandum ejfe conftituit, ut fcilicet qui ?mlla neeeßitate , nullius ret
timoré , atque periculp Je -y ut rebapti%arentur , hæreticis impii dediderunt ,
f i tarnen eos ex corde poeniteat, tribus annis inter audientes f in t , feptem
vero annis fubjaceant inter poenitentes manibus Sacerdotum, duobus etiam
oblationes modis omnibus non finantur qfferre, fed tantummodo fiecularibus ( al.
popularibus ) in oratione focientur . Nihil dubitandum videtur, quin hic verba
Romanæ verfionis canonis XI. a S. Pontifice exferipta fuerint, a quibus
nimium multum abfunt verba interpretationis in Quefnelliana collediione in-
fertæ, ubi idem canon fie effertur c. 17. De his qui prævaricati Juntfine ul-
la necejjitate, fine ablatione patrimonii, v el fine aliquo periculo &c. Si qui
ergo ex animo pcenitent, tribus annis inter auditores conftituantur , f i fidèles
f i n t , & feptem annis inter poenitentes : duobus vero annis extra commu-
nionem in orationê fola participes fiant populo . Par fere dilfimilitudo depre-
henditur etiam in duobus aliis Nicænis canonibus 13. & 14. ab eodem Pontifice
in laudata epiftola memoratis , qui in Quefnelliano codice recenfentur
can. 19. & 20. Quis ergo Romanum Codicem credat, in quo tantum eft verfionis
Nicænorum canonum diferimen ?
IV. Multo autem magis alieni funt a Romano Codice , qui in ufu fuerit
Innocentio I . , Zofimo, ac Leone Pontificibus ( fie enim ab ipfo Quefnello in- je*?. r0.
feribitur ) canones aliarum Synodorum noftræ colleétioni inferti, cum folos ca- mana Ec-
nones Nieænos & Sardicenfes fimul junétos & Nicænorum nomine inferiptos
Romana Ecclefia ad Leonem ufque receperit s Id latius probavimus in præmiffo
Traélatu part. 2. c. 1. ubi inter cetera eorum opiniohem rejecimus, qui
Græcos canones antiquiorum Conciliorum Ançyrani, Neocæfareenfis, atque
Gangrenfis Nicænorum nomine a veteribus Romanis Pontificibus defignatos
contendunt. Clariora porro funt , quæ Conftantinopolitanos canones in Romana
Ecclefia diutius, feu ufque ad S. Gregorii tempora, non receptos evin-
cunt. Fruftra vero hanc objeétionem elidere Quefnellhs nititur cap. 2. ubi varias
fui Codicis ætates comminifcens, eofdem canones poli S. Gregorium Co-
dici additos ingerit. Cum id nulla ratione fulciatur , merum inventum agno-(
feitur, ut inviâi argumenti vis declinetur. Ejufmodi etiam funt alia multa in
iifdem ætatibus diftinguendis, quæ nulla alia de caulfa afferuntur, nifi ut aliis
difficultatibus' qccurratur. Quis vero metis arbitrariis inventis fidat, publicum-
que Romanæ Ècclefiæ Codicem adftruat, qui evidentiffimis argumentis refuta-
tur i Ipfe Quefnellus Diflèrt. XI. num. 6. Numquam, inquit, a Romanis Pontificibus
Leoni v el oequàlibus , v e l anterioribus alios canones citatos legimus
praeter Nieænos v el Sardicenfes pro Nicænis habitas. Innocentius I. exprejfis
verbis a i t , alios recipiendos non e jfe . Quis ergo eum Romanæ Ecclefiæ Codicem
venditet, in quo præter Nieænos & Sardicenfes aliarum quoque Synodorum
canones recepti inveniuntur ? At fubdit : Nec particularium Synodorum
décréta , etfi aliquæ illarum Synodorum in Codicem Romanum jam ef-
fen t relatæ , ante Calchedonenfem Synodum apud plerafque Occidentalium partium
Ecckftas in auSloritatem recepta fu n t : ideft, relata erant in Codicem
publicum, fed in auéloritatem non erant recepta, nec ideirco ab ullo Romano
Pontifice umquam citata fuere. Quis id intelligere poteft? Cum Codex pu J
blica auéloritate editur, ut publico ufui inferviat ; canones in eo inlèrti pu-
blicam auéloritatem acquirunt. Si nulli alii, canones præter Nieænos & Sardicenfes
auéloritatem habebant in1 Romana Ecclefia , non ergo fuerant Jpubli-
co Codici inferti, nec publica auéloritate vulgati. Quomodo igitur Codex
Quefnellianus ille elfe in ipfo titulo traditur, qui in ufu erat in Romana Ecclefia
fub Innocentio I . , Zofimo, & Leone , fi canones in eo deferipti non
erant in auéloritatem recepti ? Num quod erat in ufu in Romana Ecclefia, in
auéloritate non erat ? Nonne Quefnellus in antecedenti Dilfertatione XII. cap. 2.
Tom, III. B b b 2 circa