kexrcev xai Tjjc co; ak^ßöi; Tpappanxri; ovre;, ol rwv vovjpàrwv orkoxsl;
eiraivoupevoi, roi; ßarpayoi; xpauyâvoi; xa) ivorjroi; oraia) roiavru ÇtÇàvia
%0(r art oro:arra rp n trtxçevetpureuarotv, xai raur^v Sié<pßsipav, py yivai-
(rxovre; eiirslv, ca; rovro ’ Icavixca; ovrco y ga fe rai, exslvo 8s ’ Arrixw;, xa)
roye xai roys 0 K oivcb;, ctWà póvov ko^uxrico; xai ypifcaosca; rcov Koyoov
fpovrlQovrs;. To laura 8s xa) rrsp) rtjv psrpixijv rkyyt\v crupßrjxerai, à k -
krjvâkkco; rcov vvv psrgixcnv xa) py xa rà rov; rràkai eroipoù; roi; t 8i-
Xpovoi; xa) roi; òvópaxi xs^prjpsvpov, xa) ypatpo'vrcov dißugapßixa rs xa)
xumjka, xai T pappar ixlj; âiroSéovra, xa) opco; roi; vüv xanrjkoi; ripai-
peva’ xavtjkou; yàp xakcb xa) rov; vüv vrapabuvarrevovra; 1 kv rai; ßacri-
ksiai; aukalç, co; vitayopevov; ßa.nrelaiç, xa) rà xairr]ka rcov w y y p a p p à -
rcov axpißscrrarai; pr) àiroSoxipàÇovra; xp'ixsxiv, àkk’ sviamoti, pàkkov 8s
rravraymi^ xa) rcov xa rà rsyyrpv ysypappévoev èÇalpovra;' 153 co; oi vràkui
" Sic E . F . G. H. Tragt ptpvmvcrav
Bas. Heins.
0 roiacrSt E . F. G. H . ¿XA rj potot
F . G H. Bas.
P Xgovoi; H.
q iv ßacriktioi; E . H . Mox 6<u-
rtiia. E. F . G. H. Paullo post
ax g iß ic r ra ra i ; E . F . G. axgißtard-
va; Bas. Heins.
*•55 ¿ j 0J o rakai ra. Evpurioou xa-
vn k a y g u p p a rd ] Huic ego homini
iratas esse Musas omnes sat certo
scio, qui quidem in Hesiodi inter-
pretatione, tanquam rem necessa-
riam de Euripide et AEschylo judicium
suum proponit: in quo ita
alterius causam agit, ut alterum
penitus prosternat: ita sententiam
suam enuntiat, ut quicunque aliter
existimat, sine mora ulla in pi-
strinuro aliquod comicum, aut
Aiowcriov k a ro p ia ; ablegari videa-
tu r : quod tyrannum illum in re
simili facere consuesse accepimus,
quoties nimirum liberum de scri-
ptis suis experiretur judicium.
Duo videlicet libertatis hostes
su n t; Grammatieus et Tyrannus :
uterque to avßaigcrot tollit, quod
non facile homo generosus sibi
eripi patietur. Nunquam ita de
tota posteritate desperare debuit
Tz^tzes, quin aliquem saltem su-
perfuturum existimaret, qui de
utriusque et Euripidis et ÆschyE
virtutibus judicare posset. Æ -
schylus artem rudem, impolitam,
in formam redegit. Itaque si pri-
ores poëtas videas, landem meruit
: si posteriores veniam. Sed
Tzetzes TO trrayfi; rut gnpdrut, xa)
rov; irvgyov;, ut Comicus loquitur,
in Æschylo probavit. Quod etiam
in suis versibus imitatur hic poetaster,
qui tum demum inimitabi-
lem se existimat, cutn ejusmodi
verbis usus est, quæ homini quam-
diu sanus est in mentem venire
non possunt : quæ ab oratione
vulgari xa) ru xsxakkisvrripétu roîl
i]/iAo£> Xoyov, ut Rhe tores loquun-
tur, longe recédant. Cujusmodi
tamen sermo non poësis est, sed
KaAXiomj? xgavyi). Itaque in e-
mendando Æschylo plus operæ
Euripidi ponendum fuit, quam priori
illi iu Tragoedia. Sæpe ru
àxvgu, sæpe ra rut ykuacüt (pognxu
peccat Æschylus, sæpe vragà t o
àtdkoyot in translationibus, sæpe
vrapà rnt Sivrkuait rüt ké%tut, et
compositionem vocum ditbyram-
bicam. Euripides Æschylo ro
layyo; addit, et extenuando artem
ampliavit : itaque bptime a Co-
mico, la-ppjxitsiv rnv ripÿnjv} dicitur.
Summa ars tam oratoris quam
poetæ e s t in eo, ut non wenkcor
rà EvpinlSov xâvrrpka y qa p pa ra rwv <ro<pwv <rvyypapparcav AlryuXou
vrpoxpivavre;, rov paxpov aìwva rii; <r<ptöv äßckrtjpia; vrapacm^cràpevoi p àpcpiva;
dicat et fucate, sed m<pv-
xóroi; et naturaliter, tam ratione
poetae quam eorum quos introdu-
cit : quam laudem Euripides primus
mortalium in Tragcediam
transtulit, ut testatur melior ha-
rum rerum aestimator, quam sunt
aliquot grammaticorum decades,
Aristoteles, cujus judicium lib.
Rhetor. 2. hoc est : Éft Xavßayeiv
TTolovvra;, xa) pit ioxe7v Xsyeiv
vri'/rkaapsmoq, ¿XX« rctCpvxoToi;' rovro
yàp mdaróv' exeì'no Sì rovvavrtov. ' i l ;
yai> rrpò; CTrißovXivovra SiaßaXXotrai,
xaoa airig vrpo; rov; o»m/ ov; rov\; p sp iy -
pcvov;' xa i oìov ri ©soSuqov (putrì rciirotQe
vr^o; rrii r a t àkkuv viroxpirut'
ri p i t yap, rov Aiyovro; lo ix it c ita i,
a ! S ’ ÙM o rpiai' xkio rr irai S’ tv , ià t
ri; ex rrj; eìatìvia; Siakcxrov ixXiyut
crvmQri, oTTtp Ev^ittiSii; vroitT xa) voriÌei|
e 7rgàro;. Sensus est : Itaque
occulte hoc agendum est, ne fucata
sed geniali dicendi ratione utamur :
alterum enim persuadet, alterum
contra. Non aliter enim quam de
insidiatore omnes sentimi : non ali-
ter quam de vinis mistis. A u t sicut
Theodori vox se habuit ad histrio-
num reliquorum : hcec enim loquen-
tis, ilice, àlterius cujusdam esse vide-
bantur. Penetrai autem quasi et
suffuratur auditorem orationis ex
vulgari lingua compositio : quod in
Euripide videmus, qui primus hoc
invexit. Magnum judicem, qui
cum libris peculiaribus diligentissime
Trsgi SiSaaxakiut scripserit,
et de tota Tragoedia, non est cur
ab hujus rei cognitione removea-
tur. Fatemur in Euripide esse
Svarnta quaedam |ripària, et, ut
Comici verbo utamur, revrkia :
fatemur multa esse in (Economia
eoteA?, et infra TO m; rpayaSia;
criptot : cujus imitatio versatur circa
rà ßckria, id est, ea omnia quae
praestantiora sunt: sicut comici et
mimi circa rà %eì^w, id est, quae
deteriora sunt, teste ipso pbiloso-
pho. Quod non ita intelligen-
dum est ut quidam ex ^Eneadarum
genere in suis ad Aristotelem
commentariis interpretati sunt,
quod Tragoedia nihil quam Hero-
icam aetatem imitetur : nam ita
ne peccasset quidem Euripides in
Telepho, quemmendicum induxit,
cum idem et mendicus et heros
esset ; id èst, ßckriut xa) polipai
eodem tempore : sed ßiknov omne
id est, quod sfa rat oroAAw» est :
omne id quod splendidum et regale.
Non aliter quam ea acci-
piunt Grammatici cum de comica
bpoiuni disputant, quam dividi di-
cunt in duo, q il; ro ßtkn01, ut
cum servus Xanthias in herum
suum Bacchum mutatur in Ranis
Aristophanis j aut d; ro xiì^ov, cum
Bacchus berus mutatur in servum
Xantliiam. Fatemur dico haec
omnia. Sed generosi animi est
cogitare potius quantum a laude
et felicitate tantorum virorum ab-
sis ; quam in persequendis ejusmodi
animi improbitatem exer-
cere. Sicut in Republica sex po-
puli, et deploratse sortis homines,
quibus omnino spes non est ut
aliquo emergant, hoc unico solatio
utuntur ut primatibus obtrec-
tent : ita Grammatici cum s im ilari
possint neminem, calumniari
possunt omnes. Praesertim cum
ne quidem veterum sit ullus in
quem non ejusmodi ansa cadat.
Quid Sophocle augustius ? tamen
in eo. rrjt àtupakiat accusatam sci-
mus. Quid Archilocbo uberius ?
tamen in eo m i voroèian displicu-
isse novimus. Quid Phocylidis
praeceptis acceptius? tamen non
nemo in eo tIj» eùriknat culpavit.
E t ut de utroque hoc aliquid di-
camus ; Alter tacere nescit, alter