de beide Huizen met een meerderheid van twee derden der stemmen wordt aange-
nomen, is zij, trots de aanmerkingen van den President, wet geworden. Het is dus
onjuist, - den President een recht van veto toe te kennen, zooals soms geschiedt; het
is meer een controle.
Een Kabinet kent de Amerikaansche grondwet niet. Hoewel dit woord toch
gehruikt wordt, is het staatsrechterlijk onjuist. De Amerikaansche grondwet spreekt
enkel van^ een „uitvoerend departement”, noemt de hoofden daarvan echter niet
„ministers”, en geeft hun zelfs geen titels. Door oudere wetten is hun de titel
van secretarissen gegeven. Doch als „collegie” worden de secretarissen staatsrechterlijk
niet erkend.
De directe grondwettige invloed van den President op de wetgeving is niet beperkt
tot de hovengenoemde controle. De grondwet gehiedt hem'van tijd tot tijd aan het
Congres verslagen uit te brengen van den toestand der Unie, en schrijft hem uitdruk-
kelijk den plichtr voor, maatregelen voor te slaan, die hij noodzakelijk acht. Hierdoor
is het Congres in het recht van initiatief ook aan een contröle van den President
onderworpen, en deze draagt hierbij niet een negatief, maar een positief karakter,
Hoewel de President zelf geen wetsvoorstel kan doen, is hij toch in Staat, een zekeren
druk op het Congres uit te oefenen en door zijn boodschappen de aandacht des volks
te vestigen op hetgeen het Congres verzuimt. Bij de Boodschappen van den President
worden omvangrijke rapporten gevoegd van den secretaris van het daarbij betrokken
departement. De Boodschappen van den President met de bijlagen worden „Executive
Documents” genoemd en als zoodanig geciteerd. De jaarlijksche Boodschappen van
den President worden hij de opening der zitting tot het Congres gericht; zij behan-
delen alle hinnenlandsche en buitenlandsche aangelegenheden en zijn daardoor veel
omvangrijker dan de „troonreden” in Europa.
De zetel der Bondsregeering is gevestigd in het „District of Columbia”, waar het
„Witte Huis”, het paleis van den President, is. Toen na het einde van den vrijheids-
oorlog de gebreken der regeering aan het licht kwamen, werd het ook duidelijk,
dat er groote nadeelen uit konden voortvloeien, als het Congres in de jurisdictie van
een der Staten bijeenkwam en daardoor in zekeren zin afhankelijk zou worden van
de regeering van dien Staat. Om dit ook in de toekomst te voorkomen, werd besloten,
dat het Congres van een der Staten een gebied zou verwerven, om dit gebied als den
regeerings-zetel aan te wijzen. Dit gebied, van Virginia en Maryland verworven,
verkreeg den naam „District of Columbia”, waarvan Washington de hoofdstad werd.
De vergaderingen van het Congres hebben plaats in het Capitool,-een indrukwekkend
gebouw, met drievoudigen koepel gekroond. Aan de voorzijde aanschouwt men het
zittend beeid van Washington, met het opschrift: „First in war, first in peace, first
in the hearts of his countrymen”. (De eerste in den oorlog, de eerste in vrede, de.
eerste in de harten zijner landgenooten.)
Zooals de Unie zelf geen kunstmatige schepping, maar een historisch geworden
organisme is, zoo is ook de naam Vereenigde Staten niet willekeurig of toevallig,
maar de uitdrukking van de politieke geschiedenis dier wording. Van de confederatie
is een eenheid geworden bij de constitutie van 1787, zeiden wij. Zoo is „Vereenigde
Staten” de uitdrukking van het begrip zelf. Het „volle der Vereenigde Staten” is de
bevolking dier Republiek volgens de door de grondwet gegeven en nauwkeurig voor-
geschreven politieke organisatie, en het vooropgezet grondbeginsel dier organisatie is
het behoud der indeeling in „eigenrechtige Staten” . Deze Staten zijn eerst met en
door de Unie onder dien naam in ’t leven geroepen, doch zij bestonden reeds vroeger
en hebben door de grondwet der Unie een ander karakter verkregen. Het is onjuist
over de Staten der Unie te spreken als van souvereine Staten, doch dit sluit niet
uit, dat die Staten nog een sfeer van eigen competentie bezitten en binnen dien
kring zoo goed als onafhankelijk zijn van de algemeene regeering. Daardoor hebben
de onderscheidene Staten vele verschillende wetten en regelingen. Doch de hoofdzaak
is, dat de grondwet der Vereenigde Staten van ai de bewoners des lands een volk
gemaakt heeft: het volk der Vereenigde Staten, en bij dit ondeelbaar yolk rust,
de soüvereiriiteit.
H O O F D S T U K XX.
POLITIEK LEVEN, POLITIEKE PARTIJEN EN KERKELIJKE
TOESTANDEN IN AMERIKA.
Wij hebben in het bovenstaande den ontwikkelingsgang der democratische
Republiek nagegaan en haar grondwettige inrichting in hoofdzaak leeren kennen.
Doch de vraag moet zieh hierbij aansluiten r hoe is het staatkundig leven in den
boezem des volks, welke vruchten heeft de heerschappij der démocratie in de
Republiek gedragen? Wat heeft de ervaring van ruim een eeuw aan de Vereenigde
Staten geleerd?
Men mag bij de beoordeeling der antwoorden op deze vraag niet uit het oog
veriiezen, dat de démocratie in elken Staat en bij elk volk een bijzonder karakter
bezit. In Amerika zijn de levensomstandigheden, de idéalen gedeeltelijk andere,
gedeeltelijk scherper in één richting geteekend dan elders. Daardoor moest de
démocratie in Amerika andere gevolgen hebben dan in een Europeesch land. Dit
tot waarschuwing voor het overhaast trekken van ondoordachte parallellen.
De démocratie gaat uit den aard der zaak vergezeld van de ontwikkeling van
staatkundige partijen en heeft ten gevolge, dat deze doordringen in het volksleven.
Deze Stelling mag, zonder tegenspraak te duchten, voorop gesteld worden. In Amerika
kan dit niet anders zijn dun elders, en daardoor heeft de démocratie een eigenaardig
element in het sociale samenzijn der menschheid gebracht.
Nergens hebben zieh de politieke partijen zeker krachtiger ontwikkeld dan in
Amerika. „In America the great moving forces are the parties. The government
eounts for less than in Europe, the parties count for more,” zegt James Bryce in
zijn uitmuntend boek over „The American Commonwealth”, (1899). De politieke
-partijen zijn voor het bestuur, wat stoom is voor een locomotief. Doch die toestand
heeft een bedenkelijke schaduwzijde, nl. deze, dat ook de partij der meerderheid
alles beheerseht, dat het partijleven ontaardt in partijschappen, die alles doordringen
en schier elke regeeringshandeling beheerschen. Daar mag een bron van actief en
krachtig optreden uit voortvloeien, het mag niet ontkend worden, dat die bron
dikwijls uit troebelen en onzuiveren bodem ontspringt en ook zelf onzuiver moet zijn.
Het is niet te verwonderen, als men de geschiedenis der kolonisatie nagaat, dat
de partijschappen in Amerika zieh krachtig ontwikkelden. Velen der volkplanters
toch waren door partijschappen genoodzaakt geweest, hun väderland te verlaten, en
hun vasthouden aan de partij hunner overtuiging gaf hun den rnoed, in een nieuwe
wereld een nieuw leven te beginnen. Partijschap zat in het bloed der eerste
volkplanters. Doch op den vrijen bodem van Amerika ontwikkelde zieh die geheel
zelfstandig, zoodat de Amerikaansche partijen een produkt zijn van dit werelddeel.
. Wij hebben reeds terloops er de aandacht op gevestigd, dat sedert de grondvesting
der Republiek Republikeinen en Demoeraten tegenover elkander stonden. Doch
wenden wij thans den blik op de jongere partijen.
De Noord-Amerikaansche partijen onderscheiden zieh van de Europeesche vooral
door hun organisatie. In de eerste plaats zou men in Amerika een echt democratische
partij-organisatie verwachten. Toch is dit n ie t het geval: in werkelijkheid
draagt zij een oligarchisch karakter. Terwijl in schijn alle macht uitgaat van de in
kleine vergaderingen ingedeelde souvereine burgers, zijn het in werkelijkheid enkel
partij-leiders, die de menigte voeren in de richting, die hun het voordeeligst uitkomt.