te Deventer te rijden! Dit verbiedt ons echter ons gevoel van eer
en pligt. Wij nu eenmaal niet enkel wandelaars voor ons ge-
noegen. Wij'hebben verpligtingen te vervullen, waann w i j te kort
zouden schieten, wanneer wij althans niet beproefden te doen
wat nog mogelijk was, al kon 1 dan ook niet anders dan opper-
vlakkig zijn en al zou 1 bijna ondoenlijk blijken, enkele aan ee-
keningen te maken om 1 geheugen te hulp te komen, terwql-.t
papier doorweekt is van den regen en de haastig geschreven letters
biina even spoedig door groote droppels worden mtgewischt. Boven-
dien mögt eenig huis of buitengoed de begeerte opwekken, om
er toegang te vragen, ook bij de aangename ondervmdmgen van
veler welwillendheid, op onze veeljarige wandeltogten opgedaan,
doornat en beslijkt kunnen wij ons nergens aanmelden, en ook m
dit, opzigt moet ons werk zeer onvolledig blijven.
m m i 0 ns,' dat wij M M reden hebben, de ongunstige
omstandighedeiltebetreuren. De H B ■ ■
van den heer de Vr i e s , is een schoon landgoed-met stetig g
boomte, bloemperken en waterpartijen. Het geel gephusterde. ms,
met balkon en veranda’s en een koepeltorentje op het dak tussche I
de begroeide stallen en zijgebouwen op bet vporplem gelegenen
van hoog en krachtig hout omlijst, vertoont zieh deftig en vnendelijk
tevens. Van den straatweg, waar de witte palen van den ingang
staan , loopt een breede, met een 1 kloeke sparren beplante op.ijweg
door bouw- en weiland er regt op aan. Zelfs in M treurige hcht maak
het een günstigen indruk. Voor zoover wij oordeelen kunnen
de plaats zorgvuldig onderhouden, H I met smaak is aang -
legd. Draagt alles den Stempel van den tegenwoordigen tqd, het
l:grloochent°daardoor ■ verleden als een oud
niet In ’t begin der M eeuw behoorde Rutger van Kmppen
burg tot Parckelaar tot deV e l u w s c h e ridderschap. Later kwam
de Parkelaar door huwelijk aan Ri jckwi jn van E s s en , en m
den loop der ■ eeuw was § het eigendom der Van Ree de s,
I »V n » d . als Heeren ■ H H | » ä . B B »ebb«,
ontmoet en die oot in d. ridd.r.eb.p »«n Veluwe B H |
Nog in de eerste helft dezer eeuw bleef de bezrttmg I dit geslacht.
Van hetr niet ver van daar gelegen landgoed Cru i s v o o r d e
kunnen wij de geschiedenis en de reeks der bezitters zoo hoog niet
ophalen. Maar ’t mag daarom niet minder tot de sieraden van
Twello’s omstreken worden gerekend. Uitgestrekt en aanzienlijk
schijnt het te wezen, wanneer wij althans oordeelen mögen naar
het opschrift der palen in de iepenlaan, die wij volgen, waardoor
zij als //eigen weg van Cruisvoorde” wordt aangewezen. ’t Heeft
een zeer fraai aangelegd park met waterwerk, trotsche boom-
groepen, rijke bloem- en heesterperken en een kloek en deftig
heerenhuis, dat over een groote weide naar den kant van den
Deventer straatweg uitziet. Vandaar hadden wij het gisteren reeds
op eenigen afstand als' een statige huizinge zien oprijzen en nu
wij het heden van nabij beschouwen, worden wij geenszins in onze
verwachting bedrogen. De heer Cramer is tegenwoordig de
eigenaar en bewoner der schoone lustplaats.
Schuin tegenover Cruisvoorde ligt Basse It , waarvan de laan,
met den nagenoeg onleesbaar geworden naam op de palen, op
den straatweg naar Deventer uitkomt. Dit landgoed, aan me-
jonkvrouw Senn van Bas el behoorende, heeft tweeerlei eigen-
aardigheid. Het heeft geen bosch, althans geen hout van eenige be-
teekenis meer, en het huis is verreweg het antiekste uit den ganschen
omtrek. Daarmede is nog niet gezegd, dat het op zieh zelf zoo
oud en merkwaardig is , maar wij zagen ’t . reeds, het oude is in
en nabij Twello zeer schaarsch. In zoover is ’t een aangename
uitzondering, door de onregelmatige lijnen van zijn daken en vensters,
door de kleur van zijn steenen, en werd het door een gracht om-
ringd, als de andere heerenhuizen door opgaand hout omlijst, dan
zou het/ ter afwisseling van al het nieuwe en vernieuwde, zeker
meer nog de aandacht trekken, als het eenige, dat in zijn voor-
komen nog aan een adellijke huizinge herinnert.
Het laatst.e landgoed, dat ons aan deze zijde van Twello nog
te bezoeken overblijft, is Hu n d e r e n , het eigendom der gebroeders
Crous, maar tegenwoordig onbewoond. Ook dit huis hadden wij
gisteren reeds aan het einde der jonge eikenlaan zien liggen. ’t Blijkt
ons een moderne woning van rooden steen , met een middelgebouw
VIII 7