van elkander liggen, opdat de aardmuur niet te dun worde,
waardoor zij zouden invallen en het regeiwater tusschen
beiden niet zou kunnen wegloopen. In het midden van
deze oiidergrondsche kweekplaats maakt men eeii hoop
van 4 a 5 d.M. breedte aan de basis, bij gelijke hoogte
en zoo lang als de ruimte gedoogt en in vorm gelijk aan
de vorenstaande afbeelding. Tegen de wanden worden
hoopjes aangebracht, zocals voor de keldercultuur om-
schreA'en is.
WELKE ZWAMMEN KAN IK ETEN BN HOE MOET
IK ZE TOEBEREIDEN?
Zie hier een paar Auagen, die menigeen zal doen, wanneer
hij tot het gebruik van zwammen wil overgaan.
Ah'orens de soorten cp te noemen die bizonder A^oor
het gebruik als Amedsel in aanmerking komen, moet ik
alle toekomstige zAvammeneters de A^olgende gulden regels
op het hart drukken :
Eet geen zwammen die gij niet goed kent, evenmin als
exemplaren, ivelke er niet friseh meer uitzien ten gevolge van
veel regens of overrijpheid of die langer dan een etmaal geleden
geplukt zijn en niet op een frissche plaats iewaard iverden.
Bedenk da t eetbare soorten, die in rotting verkeeren,
vergiftig kunnen worden.
VertrouAA’ niet op middeltjes en hecht niet aan verhaalt
j es uit de oude doos, als het medekooken van ziKeren
voorAverpen of uien, het aangeAueten zijn door slakken of
andere dieren, aan Aundplaatsen onder boomen of op het veld.
Het aanslaan ran ziKer en het bruin worden der uien,
is een geA’olg Aun zAvavelverbindingen in de niet meer
frissche zwammen.
Bij versch toebereide vcrgiftige soorten blijft het zilver-
stuk blank; bij niet versch toebereide eetbare zal het aanslaan.
Slakken vindt men zoowel op cle meest vergiftige als
op de onschuldigste zwammen ; slakkenmagen zijn anders
dan die Aun menschen.
Ieder die reeds zwammen zocht, zal ook op het A^eld de
meest giftige soorten gevonden hebben.
Er is geen enkel op ondervinding steunend middel, dat
eetbare van giftige doet onderscheiden.
Alleen de bestudeering hunner botanische kenmerlcen
Auijwaart voor ongelukken.
Ei'Amren zoekers snijden veelal de zwammen bij den
grond af, dit heeft volgens het oordeei van vele botanici
geen nut, misschien is die rottende steel zelfs wel schadelijk
vcor de p la n t ; in alle geval moeten dilettanten zwammen-
zoekers zulks niet doen, maar de zwam afdraaien, want
hierdoor krijgt men den steel met voet te zien, die bij
het decermineeren meehelpt en wanneer er een zak (volva)
omheen zit, aan gevaar herinnert.
Pluk geen oude zwammen, jonge zijn dcor hun vaster
vleesch smakelijker, geuriger en gemakkelijker verteerbaar ;
exemplaren, die larven van insecten bevatten, werpe men weg
Alle in ons land als eetbaar bekende zwammen te noemen,
zou te veel ruimte vorderen en het is juist voor beginners
beter, dat zij zieh aanvankelijk to t enkele soorten
bepalen, om, wanneer zij deze goed kennen, hun arbeids-
A^eld te vergrooten.
Bij het noemen der soorten zal ik mij van de weten-
schappelijke namen bedienen en wel omdat de meeste
zwammen in ons land geen namen hebben en het voor
den beginner hetzelfde is of hij Amanita muscaria of vlie-
genzwam, Boletus edulis of eekhoorntjes-brood onthoudt,
tei’Avijl de kennis A^an die namen hem bij eventueele vordere
bestudeering der zwammen te pas komt, daar Fran-
schen, Duitschers en Engelschen zieh om die Hollandsche
namen niet bekommeren, ja de Nederlandsche mycologen
ze ook niet kennen.
Tot de meest geliefde soorten behooren die van het geslacht
Morchella, de aigemeen bekende Morieljes, die alien
eetbaar zijn evenals de soorten van het geslacht Psalliota
of Pratella, hier champignons genaamd.
De hier veel voorkomende en in andere landen zoo
hoog geschatte Boletus soorten, zijn niet bij iedereen be