. ln
'N .A t ü Ü R K tí N D í Ö fe
t e e d in de iengte, en zo dik als een dülveä
fchaehu Derzelver huid is glad en aschkleurig, etí
längs den fug mee twee bieekeyzerkieurige ftre»
pen bezflf. Ieder leedcje van het %haam isj
aan de zyden, dwars geilreepc; hun kleur is
bleeker, hlin lighaam heeft omtrent zesrig rin«
gen; hunne fprieten beftaan uit vyf leedtjes.
Z o dra men hen maar even, opeen gelykeö
grond, aanroerc, zo krimpen zy irtéán, met dé
pooten tegen de aarde gedrukf. Deeze pooten
zyn wit, en zy hebben ’er hondert en cwintig
aan elke zyde. — De vierde bezit in ’tgeheei
dertig pooten. Derzelver kleur is rood, eö
naauwlyks zyn zy een vlngerbreed lang. Hünno
voorife pooten zyn dik en fterk ; de agterílé
zyn Zeer lang. Hnnne Haart is als gevorkts
D e leedtjes van de eene zyde van het lighaam
zyn de helft langsr, dan die vati de andere zy.
de. - De vyfde foort heeft twaalf pooten,
aan ieder zyde. liun ftaarc is wie; men vindi
dezelve te Upzal enz. in de wortelen def
boomen, en onder de mos; zyzynzeet me«
nigvuldig in de Lente; hun Iengte is eea
duim. Seha gieft de befchryvlng vän vef«
fcheide foorten van duizendbeenen, aan welki
hy den naam van Karoiyn-Rupzsn geeft.
, ^ Merkwaard'g is ook de eigenfchap, dl®
de Heer Martinet, op pag, 9 9 , enz. van do
oprmgbaanen opgeeft, naamelyk,zo men eeti
^piinghaan, by de agterlle pooten, aanvat, by
dg?
■‘r
fe i ßl
: . . \ t
' 'í:
a m
Ä A t Ü M ß K K l H G e'nJ £§■
dezelve uit zyn lighaam loslaat. —- Maar zyn
de Springhaanen uitvreemdelanden,zogevaar-
lyke en fchadelyke dieren, als zyn Eerwaarde,
op pag. 10 1 , aantoonc?
A. Ja; deeze verwoestende dieren verlateö
dikwils verre afgelegene landen, trekken over
zee, en vallen met duizenden, op de Akkers,
die zy binnen weinige uuren, tot het geringlle
grasfcheutje,afknagen. De Heer Lyonnet veti
haalt daaromtrent, een gedenkwaardig voor-
beeid, ’t welk men in de Historie van den
XII. Koning van Zweeden, vindt. Zyn Histo«
riefchryver meldt, dac deeze ongelukkige Vorsr,
in Besfarabien, door een verbazende menigte
Springhaanen zeer gekweld wierd, die omcrenc
den mlddag van de zyde der Zee opkwaraen;
eerst in kleine troepen, en vervolgens met geheele
Wolken, die de zon verduisterden, en d®
lucht, als met een naare donkere wolk, bedek-
sen: hun vlugt was omtrent zo hoog als die
der Zwaluwen; tot dat zy een veld gevonden
hadden, op welk zy nedervielen. W y ontmbe-
teden ’er dikwils, zegt hy, op den weg; zy
vlogen met een geluid opwaarts, ’t geen naar
dac van een Stormwind geleek: vervolgens ftor»
teden z y , als een onweder op ons neder, zon»
der dat zy beducht waren, van door de Paarden
vertrapt te zullen worden. Wanneer zy zicb
van de Aarde ophieven , bedekten zy onze lig-'
liaamen en aangezigten in diervoegen, dat wy
gee®
y i
Iii] Í
"i’K c
f l
i