inftar abictis > abeat y fiat que maxima arborj vet
Salmafius, pro monftro arboris, ex cedro & abietè
conflatæ, venditans, cum apud Plinium , ipfius ju-
dicio, legi debeat cedreiaion e). Sed Salmafium i~
pfc Plinius réfutât bis de arbore, non de oîeo, la* |
quensÿ}. Argumentuni viro magno omrii exce*
ptione majus fuit: nüllum au&orem unouam memi-
niffe , cedrum illam di&äm effe At in.
Plinio,& reliqUis fcriptoribüs, quam multa aliis non
memorata! Si fciviflet Pólyhiftor, quod nunc fciurit
Botanici, hanc nempe arborem veriffirnam abieiem \
effe, mlnimé veró Cedruin , Plinium forte hoc loco
incaftigatum dimififfet. M. Meibomio HH oeres
eft cedrelate $ ). Quod, nifi pinus & abieS idem
fmt, verurh effe non poteft. At idem elle , fron-
datores & fylvicolæ negâiit, ne botafiiöoè appellem.. j
Cedrüm Libani. ab omftibùs hâ<ftehus diélatn ad
çêdros non pertinere cum facile perfpiceret fum-
mus Botanicus Toürftefortius I. R. H. $86, fpeciem
laricis, éui fimilis eft, cônftittiit ; înprimis, quod
plura folia ex uno eoderhqtie îbco fâfceatim emit- j
tat. Verum & larlci, & cedro Liban!, tot fecùlis
a familiä fua exulantibus, propriam, inter abïetes,.
fedem nuperrime reftituit Botanicus nofter accura- j
tiffimus Doét. Carolus Linnæûs, Hórt. Cîiffort.
pag. 449*
Betöfch igitür in facro textù hâùd inre-
lïclttt abietem vertit Interpret vulgatus, quem vid.
r. Reg. VI 15, &c.g)> B, Hieronymus ad Pfalm.
e) UyLIatr. p. tây. 7^ . f ) Loris citatif
f f ) Specim,. M L Pfalmorum prifco metro re fit t p . f
ga, g ) t . Reg-S* S- l9 : 23' {• j
a . j . k e g . 6 : f f * P f i 1 0 4 : 1 7 • E f* *4 * !
CIIII. Pro abietibus e f. cuprefjis in Hebr<eo ponitur
herofim , quod magis abietes, qmm cuprejfos figni-
feat. Et in Efai. XXVII. Mons Sanir e f Jfermon
qbietihus inpnenfe proceritatis reiundans. Atque
f\c recentiores: Lutherus plerumque, Santes, Tre-
mellius, Buxtorfius , Deodatius , Spanhemius h) ,
Rivetus i ) , Bochartus A). Quid autem fibi velit
Fladern-boltz in verfione Lutheri, Ezech. XXVII. 5,
quserant inter Germanos Eruditi /). Nobis vide-
tur pinum fignilieare, e qua detraeftos cortices ve-
tuftiores,, quibus pro fuberinis utimur, Flam ap-
pellamus, voce a Fladern forte contra&a. Tigu-
jini piceatn fere transferunt, quod abietis vulgo co-
gnitse fynonymon eft, fecuti haud dubie feptuagin-
ta fenes, qui & twwci nonqnunquam red"
diderunt m)■ Quemadmodum ab his etiam Aithiops
habet Pavoekina n). Grseci tarnen alibi 0) , pro fua
?nconftantia, trnvv tranftulerunt, i. e. pinum. Sic
nofter interpres, a Luthero hie difeedens, berofeh
ubique fere vertit Furuy furoiray furo-brader &c.
Similiter Anglis eft Fir, Firtree, Firvoood. Hue
referas Arabes, quibus i^n3 nonnunquam vel
m s eft p ), vel Sanavhm q j, 6c Syrum,
cui
t/ lsi: iß. ef f j: iß. t f 60: tj. Zach. //: 2. Nab. 2: 4.
Hof u : 9. Ezech. 27: J. ef p&JL & Chrqn. $: S°
h) Spanb. Hiß. Job. p. tfi. i) To. 2. p.
A) Hierozoic. To. 2. p.tfjo. I) St Her Lex. Germ.
4Pj. Von Stade Erleut. utid Erklär, der yornem-
ften Deut [eben Wörter, deren ficb Dr. M- Luther
in uberfetz, der Bibel gebrauchety p. zo&. m) i Reg.
S ' to. ef 6: I f.34. ef p: //• «) Ludolf. L. Mth.
ƒ70. 0) Ezech. 31\ g. Zach« it: 2, p ) 2»
Chron. 3.' jr. Ezechrzj: ƒ. q) 2* €hrQU% U /. JS9.
m b . 3 1 ; $ . i n &