I lü
Maer op den tocts gebragt, de keur tiiet wecb mag draegen;
Hier dient ons, zo ’er munt of penning is geilaegen.
Die door het zinnebeeid o f randfchrift iets betoogt,
Dat zulk cen klaer bewys aendachtig werd’ beoogd,
Wyl ’t vaek , Indien ’er zyn die in de tyden dwaelen.
Den twiil; beiiiiTen z a l, door ’t merk der jaergetalen.
En daer de weetluft reeds met onvolprezen vlyt
Dien arbeid heeft befteed aen landen , door den tyd
Bynaer geheel verwoeft, thans enkle naemgenooten
Des luifterryken ftams, wraer uitze zyn gefproten,
Gelyk men aen ’t verval van ’t itrydbaer Romen ziet.
Ein Grieken, dat voorheen het wyze Grieken hiet,
Daer thans noch ftrydbaerheid , noch wysheid is te vinden;
Z o moetenze onze tong aen hnnnen lof verbinden.
Die op dien vaften grond , zoveel her mooglyk is,
Ons geeven ’c recht verftand van ’s Lands gefchiedenis.
En wyl ’t Bourgondifch huis, ten top van eer geftegen,
De Nederlanden heeft in zyn bezit gekregcn,
En langen tyd beheerfcht, was ’t van geen klein gewicht
De Helden van dien ftam te brengen in het licht.
Een ftof d ie ’t werkzaem brein van M IE R IS kon bekooren.
Van M I E R I S , die tot kunft en weetenfchap gebooren,
Met verwen, naer vereifch door ’t giad penfeel gemengd.
In alles wat hy maelt, een’ fchyn van leven brengt,
En ongewoon den tyd aen noodelooze dingen
T e fpillen, zyn vernuft in leerzaeme oeffeningen
Doet blyken, want zoras hem ’t fchilderlicht verlaet,
Neemt hy de boeken, pen, o f tekenkool te baet,
En oorbaert dus den ty d , die andren vaek befteeden
Aen vruchtelooze vreugd , tot nutte bezigheden
Die met een ftil vermaek onfcheidbaer zyn vereend,
Waer toe ’t Bourgondifch huis hem thans de ftof verleent;
Een fto f, die waerdig is den onvermoeiden yver ,
Van zulk een’ kunftenaer, van zo getrouwen Schryver,
Die ’t geen hy waerheid a ch t, op geene wys verbloemt,
En ’t lieve Vaderland door geen verdichtzels roemt.
Hy ftelt het als een deel van ’t oude Lotharingen,
Waer van de Vorften ’t leen uit ’s Keizers hand ontvingen,
Gelyk het Lodewyk op zyne Vrouw verhief,
Die ’t Willem haeren Z o o n , haer toenmaels waerd en lief.
Als naeften tot het leen, iiet in haer’ naem beftieren.
Maer of ik nu den toom wilde aen myn’ dichtluft vieren,
En van het gantfche werk een kloeke fchetze gaf ?
’t Wierdt een Regifter vaers, en zulken keur ik af;
Want meenig waer verheugd dat hy zyn geld mogt fpaeren,
Indien hem ’t lofgedicht de zaeken kon verklaeren,
Ik prys dan flechts het werk den Landgenooren aen,
En roep hun ernftig to e : Het heeftme zeer voldaen.
T H E O D O O R VAN S N A K E N B U R G .
O P D E H I S T O R I
DER
NEDERLANDSCHE VORSTEN,
D O O R D E N H E E R E
F R A N S V A N M I E R I S .
P it fte o o it een eedle d r ift in H o llan dt brein en p ennen,
Om Ne^rlands luifte r te verheffen u it h e t f to f
D e r o u d h e i t , ’t is d eeze e e uw , die z ie h voo r al doet kennen
ln mannen, dien dees lu ft met fcharpe p rikkels trof.
D e voorgaande e euw b egon den y v e r al te ontfteeken
V a n kloek e geeften , die met oordeel hunne v ly t
B e fte ed d en , om met magt do or neevels heen te b re e k en ,
Daar ’t o o g der Schryveren op ftu itte v o o r dien tyd t .
’t G e lu k te hun , een’ fcha t te ontdekken van K ro n y k e n ,
En e ch te ftukken , daar de wiifelbare loop
D e r z a a k en , en ’t b e d r y f der V o r f te n u it kon b lyk en
En lic h t te ontwarren v ie l de zwaarfte twyffelknoop.
T h a n s fpreit de penningkunde op ’s. lands Hifto rib laden
Een niet min h e ld e t , en een aangenamer lic h t .
Z y fch a ft in z a a k e n , daar men eertyds naar moeft raaden,
B ew y z e n , daar ’t g e z a g der feh ry v e ren voo r zw ich t.
’t V o lm a a k te to p p u n t , daar die kunft toe is g e r e e z e n ,
W e e t e lk in N e c r la n d t dank den fchranderen V A N L O O N .
D ie ’ t nut g eb ru ik der m u n te , en penningen b y ’ t le e z en
Z y n landsgenooten ftelde in kleen beftek ten toon.
O P D e
m-'