tus & a thallo immediate receptus est; in apotheciis
discretis v. c. C la d o n ia rum 6) purior est,
Color viridis, æruginosus &c. numquam normalis
est, nec coeruleus nisi a pruina ortus. —• Cohr\
sp o r id io rum p r im a r iu s videtur h y a lin u s , qualis?
in thalamio nucleiformi persistit; in disco aperto*
ad hujus colorem passim accedit.
§. 55. Aben’ant vero thalli colores variis
modis, quorum caussas & nexus probe atteiidat
practicus Lichenologus. Primo notandi Lichene^
h y p o p h loe o d e s , in quibus color ab epidermide
matricis pendet & cum hujus indole mutatur, qua
re, primo observante Flòrkeo, species non discer
nit. At epidermidis color non immutatus, sed
a Lichenis insita vi in diversis arboribus varia
ratione mutatur. Nec genninns color prodit thallo
cum matrice lapidea coalito. Ob has caussas
series coloris inter M y co -L ich e n e s non definiti;
in Caliciis inferioris dignitatis.— Aliæ mutationes
e statione pendent; humidiori magis virides, ra-
ro typice evolutæ; justo siccioribus albescentes
6) .Possumus ad scalam allatam sæpe facile explicare
colores recedentes, computando typicum rubrum cum colore
thalli & disci crassitie, v. c. in Imbricariis, Pia-
codiis. Unico exemplo sit Parm. olivácea, cujus discus
sterilior thallo concolor, perfectior inter colorem thalli
& rufum colore intermedins; rufus in disco crassiori
P. Acetahuli prodit. In Parmetiis citrinis discus sub-
aurantiacus; thallo vero tenuipri apotheciisque magis li-
beratis saturatior fit (P. cerina c.) & rubet (P. parie-
tina §., P. aurantiaca &c). Inde facile intelligitur
Parm. varice saxicoloe &c. discus crassus ruber, inacer
lutescens, slerilis virescens ; cum semper crassus Parm,
straminece, ventosee &c. seriem normalem constanter se-
qiiitiir. Hinc porro formæ Biatorinæ, v. c. Parm. bà-
dioe, trium priorum serierum rufo-fuscescunt & hæc caussa
est cur Ínfimas proies P. subfuscce, variæ &c. discer-
nere non liceat. Lucia vis in disci colorem fere nuls
la est!
formæ leguntur. Color albns ex omni serie orL
tur, sed normalem numquam inveni. C fr. §. sq.
Series g la u ca tamen magis candicat, fu s c a in
griseum veigit, ochroleuca albescit. Occurrunt
quoque formæ lutescentes, potius in ochraceum
quam virescentem m ex gynX-cs L ic h en um g la u co rum
V. c. P a rm . su b fu scoe , fr u s tu lo sæ , quæ vero de--
liquescentes in lepram albam abeunt 7). E vario
lucis stimulo thallus tam expallet, quam sa-
turatur, sed boc sub certa lege comprehendere
non licuit; aliæ species v. c. P a rm . ch ryso p h th a l-
ma, ch lo ro p h a n a in luce expallent, in qua P .p a -
rietina & m u ro rum intensius coloralæ evadunt.
Multæ quidem in tropicis eximiis ni tent colori-
bus; aliæ vero quo niagis occultis & frigidis locis
occurrunt, eo intensius coloratæ, v. c. B ia to ra
lucida, P a rm e lia ch lo ro p h a n a , L e c id . W a h -
Jenbergii, Calicium co ryn e llum , ut calori & luci
unice haud tiibuendum sit. Singulæ seriei variationis
cyclus ex usu optime addiscitur ; in genere
glaucæ pallide viridis, glaucas, coerulescens, stan-
neus, albus ; saturate viridis, olivaceus, cinereus,
griseo-fuscus, badius ; ochroleucoe flavovi-
rens, ocbroleucus, albescens; c itr inoe viridi-lute-
ns, aurantius, miniatus.
§. 56. Magis adhuc fallaces colores prorsus
p e r e g r in i, quibus multa individua tota imbuta &
7) Cura color thalli nativus in Parmeliis personatus
sit, normalis tamen vulgo in excipulo thallode prodit.
Cfr. Parm. physodem f , saxatilem §., badiam Ô., ple-
rasque citrinas. In hac serie color typicus tam fugax est^
ut non ni^i rarissime observetur v. c. in Parm. ferruginea,
Evernia villosa, quare e disci tutius dignoscitur,
Hypothallum in colorera tballi agere perevidens est; ab
ilio vulgo pendet niger. Parm. physodes j , P. stygia
§, 6cc. tptæ passim nigrescentes, pagina superiori exclusa,
monstrant tantum thallinam.
-A.