M: ■
U f i
B
t a t e i •>.. I
B
••• ri
11
■ f e . i
Ad cortices Galliæ occidentalis inter P. ceri
nam frequens Chaubardl L e Prévost! &c.
Inter hanc & sequentem prorsus intermedia, nisi pc.
culiareni speciem malles; ad illain tamen certe referenè
ob hypothallum coerulescenti-nigrum, thallum prorsus si-
milein nec non apotheciorum habitum; color vero sequentis
, margo thaîlodes suhincurvus, passim crenatus
subinde e lamina hicolor vel a lamina discedens ut in'
Parm. erythrocarpia.
i6o. PARMELIA (Biatora) fe r ru g in e a , crusta
subcartilaginea, primitus contigua, demum ver-
rucosa albida, bypotballo nigro prædominante
cinerascente, apotheciorum excipulo proprio colorato
margine subcrispo cingente discum opa-
cum luteo-ferrugineum. F rie s Vet. Ac . Hanài.
18 2 2 . p , 274*
Lichen ferrugineus. Huds. - Engl. Bot. t. 1G,50. Pa-
tellaiv dein Verrucar. H o ffm . — Plant. L idi. t.
35. / . 1 . Dee. f r . 2 . p. 358. Lecid. Sommerf,
Lapp. p . 168. Lich. crenularius. With. arr. 4.t,){.
f . 5. Lichen cinereo-fuscus. MAeh. Spie. p . 188- Pa-
tellaria Ho ffm. PI. Lich. t. 19. f . y Lecidea. Ach.
syn. p. 43. (Dili. t. 18. f. 4 non li. I., sed a Dille-
nio cum P. subfusca commixta see. Turn, in Linn,
Transact. VII. p, IH .)
Exs. Lich. Suec. n. 227.
Ad cortices arborum frequens, e quibus in
muscos rarius descendit ; etiam ad saxa, at vix a
y. tum discernenda.
Species optime a natura distincta, nec a characteribus
tantum pendens, nam hi in variis formis ita muti-
jantur & personantur, ut a P. aurantiaca, cerina &c,
limites VIX indices, at in easdera nihilo tamen magis
transit. Præcipue singularis est excipulo proprio Biato-
roe (ne dicam Lecideæ, sed colorato), at ob apothecia,
primitus clausa summamque cum priorihus affinitatem
non potui non in hoc genere collocare, etiam si Systema-
ticis displiceret. At vidimus insuper formas, ad lianc
speciem absolute referendas, in quibus idem excipulum
non tantura margine thallode accessorio cingitur, sed e-
tiam in quibus in verum thaîlodes mutatum fuit. Ha-
Jjetmis etiam hujus formæ primariæ («.) specirnina in Fago
lecta, eqccipuio crispatissimo luteo cum crusta luya!
concolori, qualem etiam Hoffmann in a &. Decandolle
in y. notant. (Facile hunc colorera esse typicum,
non normalem, crederem.) Frusta conaberis hæc specimi-
im ad P. aurantiacam referre ; ab hac quara Juculentis-
sime diffei’unt. — Hypothallus hujus speciei ater est &
tolutus in Leprariam atram s. Byssum antiquitatis (ned
in Leprariam coesiam Ach. Syn. p. 332, quæ a P. erythrocarpia
& P. cæsia oritur) crustam décolorât ; at in
corticihus nunc piane excluditur, tura crusta albida aut
lutescens, nunc & sæpius e lineis nigris crustam limitan-
tibus tantum dignoscitur. Ad saxa evidentior e s t, sed
jæpe et hoc loco more Parm. cinereæ v. lævatæ cum
thallo tenuissimo contiguo in crustam lurido-glaucescen-
tem & alhicantem confusa. Apothecia colore maxime
variant, aurantiaca, fu lv a, crocea , sanguinea, atrosangui-
nea; locis nimis humidis fuscus & olivaceus! at ferrugineus
evidenter prædominatur. In his omnibus margo in
perfectissimis exemplaribus elevatus, coloratus, snbniti-
tliis, flexuosus, persistens; tantum locis humidioribus, ubi
discus mollior fit & turgidus, passim excluditur. Sed
exstant quoque individua minora margine omnino æquabili,
lævi & minus nitido. — Denique ad truncos muscosos
Sorbi vidimus hanc speciem a corticc in muscos descendere,
& bis hryogenis exemplaribus nil similius esse potest,
quam L id ien Jungermanniæ Fl. Dan. t. 1063. f.
[ 1., jam olim ab Achario cum P. ferruginea conjunctus,
nec alio modo discrepans ac Parm. cerina f . a suo typo.
Et ut meam præfiscini dicam sententiam, quara ta-
men licet e natura desumtam ulteriori examini suhjectam
velim: Lichen fuscoluteus Dicks. Crypt. Brit. 2- p- 18»
t. 6- f. 2. Engl. Bot. t. 1007. Patell. Hoffm. PI. Lich. t.
65. f. y Parmelia Ach. meth. Lecidea fuscolutea a
Florke. FL Dan. t. 1541, nil nisi P. ferrugineæ status
e loco humidiori mutatus, disco pro more simili urn morboso
inæquabili pruinoso, quod analogia Patellariæ in-
crustantis et obliteratæ Dec., Lecideoe epixanthæ Kch.,
Licheni.^ chloroleuci Engl. Bot. &c. exactissime eadem
ratione a suis typis (P. murorum, vitellina, cerina) re-
cedentium evidentia sua maxime urget. At non omnes
formas ob locum consiniilem, discura analogo modo mutantes
,, ad Lecid. fusco-luteam relatas hue traham ; de
var. y. Acharii !, vero Lich. sanguineoatro W u lf., sai-
? »
te te
f e .
'éA
æ
U; -r
»«Sí
YÌ
m
'J:.
fÌAtùf'
m
te#
f u .