margine thalli, nunc e pagina superiori, nunc ex
inferiori proveninnt; hæ diversilates majoris pon-
deris sunt, quam eorurn defectus aut præsentia,
quod cyphellce testantur. Ad singularum specierum
historiam plenior expositio relegata est. --
Antecedentes thalli anamorphoses cuni reliquis Algis
communes sunt; LichenilDus vero propriæ videntur
exerescentiæ coraliiliæ, stipatæ, subcylin-
dricæ, passim ramulosæ, quæ itidem thallo crustáceo
ad peculiare genus, Is id ium , elevatæ 7), cui-
vero ’’generi” ne unus quidem restât autonornus Lichen
8). Maxime licet personatus bis , efflorescen-
tiis thallus crustaceus appareat, idénticos status'
thalli eiiigurati, v. c. isidiophoros Parrn. saxatilis,
o liv a c eæ , E v e r n iæ f u r f u r ace æ , a typicis læ-
vigatis genere sepaiare nenrini in meiitem venit.
At hæc formatio Isidii non speciebus ceterum
affinibus, ne generibus quidem omnibus est
communis,*ut simul e tlialli & apotheciorum indole
peiulens. Desideratur inter M y c o L ic h en e s
Ph y coL ich en e s thallo segregato; in genere Parme-
liaceis & Endocarpeis priva est. In slatu isidio-
phoro quoque vulgo desiderantur perfecta apothecia;
sed passim adsunt in apice ramulorum
rudimenta, metamorphosi gonidiorum ut in Spi-
7) Analogæ sunt Phylleriaceæ, plantarum perfectio-:
rum proies. Notatu dignum illas, ut Isidüs Lichenibus,;
arboribus dicotyledoneis fere privas esse. Si attenditur
ad nexum gonidiorum & chlorophylli, tam Uredinea-
rum, quam Phylleriacearum rationes evidentiores prominent.
8) Omnes Isidii species in ipso libro suæ matri sub-
scripsimus. Ceterum variæ sunt Isidii formationes ; spu-
riæ thalli prolificatione ortæ, v. c. Isidium gonatodes,
oculatum, stalactiticum (in quo areolæ ipsæ cyJindrico-
elongatæ); thallus passim ramulosus Lecid. milliarioe.
In duabus hyperboreis Parmeliis thallus isidio-morphus
normalis status videtur.
lomatibus quibusdam incompleta, pro apotheciis
descripta 9). _
§. 3 i. Definitæ magis, ut semper ex evolutione
suppressa peadentes, sunt a n am o rp h o se s a-
vo ih e c io rum , eo majori vero attentione digna,
cum multa Lichenum spuria genera, immo species
fungorum, subministrarint.' Jam sub metamoiÿ
phosi indicavimus singulares quasdam formas Spi-
lomatis, seraicompleta gonidiorum morphosi apothecia
imitantes, Reliquæ præcipuæ sunt:_
a. S ta tu s A n g io c a rp i Gymuocarporum, in quihus
horum supra descripta normalis evolutio ab-
rumpitur, & Endocarfieas & Verrucarias referens
subsistit ; sæpe stypica'evolutione magis dégénérât.
Hid priores referendæ sunt variæ species v. c. E n docarpi,
P o rinæ , plurimæ S a g e d ioe A. ut a Parmeliis
imperfeclis ortæ; S a g e d ia ca n d id is s im a A,
variæ P y r e n u læ Schleicher,, Lecidinarum abortus.
Apotheciis in strato corticali oriundis, nuclei magis
exseruntur, nigrescunt (in apotheciis excipulo
proprio simplici abortu), perithecia Verrucariæ
aut Sphæriæ (S p h æ r ia L ic h e n um Rebent., E n -
docarpon a th a llum Spreng. &c.) referunt & hgc
ratione oritur thallus uigro-punctatus 10). Hoc
9) Priscis nominibus generic. Lepra, V irio la ria , Isi-
dio ut terminis utor. Nimis ceterum in singularia deduceret,
multas alias thalli prolificationes, plus minus
suppressas, hoc loco exponere. In bis semper apothecia
aut nulla aut mutila. Externa facie sæpe admodum a
thallo primario recedunt v. c. Lich. parasiticus E. B.,
cui similliiuas proles in variis Imbricariis, præter -Par/ra*
saxatilem, vidimus. Ad eundem typum, inter alia, pertinent
verruca centralis Parm. gelidæ; maculæ determi-
natæ, applanatæ, fuscescentes in Parm. cinerea. Color
fuscescit ex hypothallo prædominante.
10) Hinc ad characterem specierum nil valet, v. c. infer
Parm. physodem Sa encaustam, Parm. conspersam
Si centrifugam. Harum priorem luxuriantem omnino e