p i V ;,fîi;
f l
fTO ■) , ;TOi :
5 - 'l ib i l i
y i r ' f , ,
Ñì
ì l M ’
m l
f ■ 1
Per omnem Europam vulgatissima ; a. locis
siccioribus, acl ligna indurata quercina, saxa; b.
præcipue ad terram buinosam ; c. locis magis u-
dis tara ad saxa crassior, quam ad ligna cariosa
tenuior ; d. tandem in ijiso luto paludum.
Hujus speciei evolutionis seriem & hac ratione con-
venientium B. vernalis, Parm. triptophyllæ «Scc. diiFerentiam
omnino claras mihi esse fingo ; a priori vero vix
nisi crustæ' indole apotheciisque intus unicolorihus fu-
scescentihus differt. Ilia seu B.xærnalis est e serie glaucescentium,
quare crusta non nisi inquinata a peregrinis
fuscescit, hypothallus numquam niger; ceterum evolutionis
series eadem, quare analogi status frequenter commutantur.
Sic e descriptione ad B. uliginosam a., quæ
prorsus similia apothecia profert, facile referres Lee. Pe-
zizoïdeam Ach. & P. muscicolam Sommerf., sed primus
adspectus speciminum authenticorum eas ad seriem
Glaucescentium retulit. Etiam hujus apothecia profe-
ruiit djscum riiguloso-scabridura pro Lecid. fuscoluteoe
primaria differentia habitum , at Cel. Meyer Flecht. p.
47 ad hanc referens p' (potius Lee. fu lig in eæ , quam
L . uLiginosæ Ach.) non formam hiijiis speciei respexit,
sed illam formam B. vernalis, quæ est in exacte eodem
evolutionis statu ae Biat. uliginos. c. «& sæpe Lecid. ic-
malea dicitur. Gniideo mihi successisse acutissimi viri
sententiam hoc modo cum nostra conciliare. Probe quoque
perspicio rationes, quibus ductus egregius Schaerer
hanc cum Parmel. triptophylla conjunxit. Sunt nempe
utriusque status mutilati, hypothallo prædominante, adeo
sinnles, ut, Jicet mox oculis, vix characteribus distin-
guay Sed ex bis rationibus cum B. uliginosa potius
conpingeres Parm. hadiam, Biator. lygæam, Lecidea
atroaloarn, F errucariam umbrinam et facile dicara o-
mnes crustáceos hypotJuillo nigro, cum hi difficilius sub
eodem evolutionis momento distinguantur quam Parm.
ì iptoD/iyllæ, in qua bypotballi coeruJescenlis vestigium
in imibitu saltim persistere solet. Ex multis mihi missis
«X in herhariis obviis formis vidi Auctores haud ipsos
rite novisse, quid pro C. nigro habuerint, unde superfina
contenfio de definitione synonymorum, Equidem vellem,
ut generuiu, specierum &c. characteres non ut harum
entena consideremus, sed ut maJum quoddam, ne-
cessanum ad species, genera «Scc. ignota determinanda.
BIATORA. 277
Nam quo plenius 6c acutius characteres proponimus , eo
magis non raro a natura aberraiuus. Studemus ut spe-
cienim historiam «Sc formas, characterum non quidem
ignari, sed nec servi, typicum & aherrationum leges in
protea natura quærentes, noscamus. — Forma bujiis speciei
typica est a., crusta «Sc apotheciis optime evolutis,
deposito omni gelatinoso. Quando banc olim pro specie
describebam, veram B. uliginosam, pro Lecidea habi-
tain, non examinaveram. Hoc facto identitatem mox per-
spexi. Quo dein humidiori loco oritur eo magis crusta
imperfecta, subgelatinosa, donec in aquosis tantum restât
hypothalluy Nara thallus, ut characterem Lichenum s,
Algarum aè'rearum offerens, optime in aere explicatur;
hypothallus vero, typice Alga aquatica, in humidis «Sc totus
in aquæ potestate multas enititur proles pro Phyceis
autonomis habitis, ciijus rei mox infra sub Lecidea vi-
debimus exempla.
Attulit insuper ACHARIUS L, um.hr i n am Syn, L, p, 35, qum
quoad omnes partes ita degenerata, ut ad exemplaria in Her bar. ipsius
saltim non definienda. Quid sit et acutiss. Flotowium, Mosigii vestigia
prementem, fugit.
L. a n t k r a c i n a Ibid. p. 43 itidem e formis variarum stirpium
haud rite evolutis pendet adeoque ad definitam non referenda. Primitiva
saxatilis informas elementares P, b a d i oe , f e r r u g i ne a;, B i a-
toroe. u l i g i n o s oe, v e r n a l i s inquinate« etc. omnino quadrat ; exem-
plaria arborea, ab ipso determinatore ugnita, omnino. B. v e r n a l i s
Cfr. Exs. L. Sv. n. 245. C.
*** Ochroleucæ. Color apotheciorum pallide fiavidus
aut rufonigresceüs, tballi virescenti-fiâvus, deli-
quescentis ochroleucus. Hypothallus, ultimæ subci-
trinæ speciei excepto, niger. Cfr. Parm. 146-152.
245. BIATORA viridi-a tra , crustæ areolis cartilagineis
granulosis dein confluentibus e pallido
flavovirescentibus, ex bypotballo determinato
atro oriundis, apotheciis innatis tenuiter marginatis
e rufofusco atris, intus albidis. Stenhaimn.
Sched. Crit. X IV .
Lich. atrovirens. Linn. Suec. n. ±062-1
Exs. Lich. Suec. n. 403*
lu jugis graniticis montanis ad saxa Sueciæ;
in Ostrogotbia frequens & copiosa Stenhammar!
Colore insignis hic Lichen Parmeliam variam 8.
mox. in memoriam revocai, at re i-çsa B. panoeolæ Si L e cid.
atroalbæ proximus. Faciem vero potissimum L e -
■A mm
y #
a0
m
:v>v-
. » 4 .
S
tell
I l i
5k"
i “.
Mm