N r j ’'
: Í
•%.*iS'!
V.Î
' t e ,
U
m
f t
r:f* •b■■*'■.'
'u ;
r t e
! I
( !•
si
ÁU
u f
a ;
40/ - : g* ?».'
ta?
t e :
/'A ':
S ’
r'ji'
I
Ad saxa præcipue calcarea totius Europæ ;in
aliis niacrior & imperfecta, & quidem tantum ic
regionibus vento maxime expositis, ut alpibus k
campis ; in graniticis silvosis numquam vidi.
Mire variabilis, ut formæ allatæ plures complecti
deantur, sed reliquæ his facile subsumuntur. Areolæ,
cet subtus albæ, ex hypothallo nigro, in junioribus evidenti,
oriuntur; nunc dispersæ, nunc aggregatæ,(tum sîc-
pius angulato-repandæ, margine elevato albicante;) nuoi
subimbricatæ, crenulato-lobatæ, semper crustaceæ indo-
lis, colore in humectatis magis virescente. Lamina disci
rufa, siccitate fuscescens, primitus areolis immersa, concava
(6c abortiva tantum punctiformis;) dein eraergens
margine nunc simul thallode, nunc tantum laminæ ipsius
cincta; nunc etiam convexa 6c iinmarginata. In statu
perfectissimo (a) tantum pruinosa. — Lecid. castaneol^
6c incusa Ach. syn. p. 52, 33 sec. specirnina Schleicheri
hujus quoque formæ sunt, nec dubito, quin etiam primitiva
specirnina Acharii eadem fuerint, licet aliena deinceps
substituta sint.
A percoena, areolis dealbatis, passim pulverulentis,
Lecid. percæna, Ach. syn. p. 29- Cfr. Sommerf. Laji}.
p- 162- Lecan. ruhricosa. Ach. Lich. univ. p. ,
nec Synops. (Achario ipso monente).
In saxis calcareis, rarior.
Qui non noverint nullam Lichenum crustam alham
vel pulverulentarn normaliter existere, mirentur diver-
sissimaruin specierum afferri varietates albas 6c pulverulentas,
sed tanta est carbonatis calcici vis, ut hoc modo
fere omnes species decoloret — demumque dissolvat.
Ab E Hji. sm a r a g d u lo , eodem tempore ab inventore, Sommi-
feltio et me ad priorem Parmeliam relato, omnino diversum est Eul
s i n o p i c um , quod ubi Meyer ad Parmeliam priorem retuleril, ut «/
fe r t Fl o t ow. in Regens b. R ot. Zei t . me fugit. Putat in lUn
laudato idem ad End. Hedwigii pertinere. — Sequens, End. Hei-
w i g i i potius referens, a præsente diversissima est.
126. PARMELIA Endocarpea, tballi squamulis
imbricato-complicatis verrucæforraibus oliváceo-
fuscis, ambitus distinctis sublobatis pallidis, a-
potbeciorum immarginatorum disco immersi
rufofusco.
Ad terram nudam montium Hispauiæ australis.
Dufour !
Species disHnctissima, nisi status Parmeliaceus Endocarpi
pusilli Hedw., a quo tamen etiam thallo diversa.
Thalli squamulæ densissime imbricate, in pulvinulos
complicatæ, centro huliatæ, paucæ libere adscendentes,
in ambitu vero magis discretæ, adpressæ, lobato-lacinia-
tæ, Color humectatus viridi-olivaceus ; siccus olivaceo-
fuscus, in ambitu vero cervino-pallidus 6c lutescens, A-
pothecia nullum supra thallum elevatum excipulum pro-
ferimt; disci plurimi, conferii, ipsis squamulis immersi,
concavi, nudi, humectati læte ruii, sicci vero fusco-nigri ;
primo punctiformes, ostiola Endocarpi mentientes. Ve-
rain esse Parmeliam nullum dubium est; similia apo-
thecia in subséquente tribu. Vegetatione diversissima,
thallo tenuiori, fere Psorpmæ,6i: toto habitu a priori semper
distincta manet. — Lecid. plicata Clement. — Ach.
syn. p. 29 huic affinis est, ut pro ejusdem statu vetustissimo
haberem, nisi nil ex hypothesi conjungere legis instar
mihi propositum esset.
*** Ochroleuca.
127. PARMELIA nimbosa, tballi squamulis centro
crustaceo-coalitis glaucopruinosis, ambitus
squamuloso-lobatis luteo-viresceatibus, apotheciis
innatis, disco submarginato nigricante,margine
tballode tumido integro.
Ad terram alpium sumraarum Dovrensium
Norvegiæ v. gr. in Drivdalen infra Kongsvold
Blytt!.
Species a ceteris remota; at inter priores & sequentes
medium locum optime tu e tu r; colore thalloque demura
pruinoso etiam P. pulverulentarn in memoriam re-
vocans. Thallus terræ arctc adnatus, unde hypothallus
parum evjdens, primo obtutu uniformis appa ret, sed revera
e squamulis foliaceis concretus, in ambitu evidentibus;
vidi quoque specirnina tota squamulosa eaque semper
nuda. Color vegeti 6c humidi Lichenis luteo-vire-
scens; siccus sordide s, fuscescenti-luteus, in medio dense
glauco-jrruinosus, quæ vero pruina in huinectato evane-
scit, 6c cum apotheciis prorumpentibus connexa videtur,
nani in horum vicinia copiosissima est, in eorum margine
accumulata ; in sterilibus & junioribus deest. Apothecia
in crusta fere detrusa ; margine thallode tumido,
subintcgro, parum supra crustam elevato; disco piano,
y
" te '
F i '