•»<
E fe /
T O '
t'*'
sU ft'i ■
r'>: •
r.-.
' : * t».■
. f e k II ¡
k
CI. chlorophæa Fl. a Clad, neglecta F l . , Cladon. p{.
tvrea Fl. a Cl. degenerante e. s. p. Habemus análogos
status variarum v. c. Clad, gracilis & snbulatæ, quo-
rum illius videtur Clad. R e i Schaer. spie. p. 34., at non Clad,
glauca Fl. Clad. p. 140- At in ipsa epidermide pode-
tiorum ejusque diversa deliquescendi ratione differentiæ
satis certæ latere videntur. In aliis enim v.c. Clad,
cornucopioide, py.vidata, g ra c ili &c., epidermis primi-
tus cartilaginea, lævigata, dein verrucosa, verrucis nunc
in squamulas thaliinas , nunc in furfurem grossiusculum
abeuntibus. In aliis autem epidermis potius membranacea,
mox & sæpe sub ipsa evolutione in pulverem sub-
tilissimum subvelutinum fatiscens, in omni Eélate lævis,
qualis in Clad. d e fo rm i, carneola, fim b r ia ta , cenotes,
&c. Hæc differentia cum plurimis in podetiorum metamorphosi
eonjuncta est, unde magis essentialis evadit,
quam primo obtutu apparet. Podetia epidermide membranacea
ab apice deorsum determinate fatiscunt ; inferior
pars sæpe glabra persistit, nec umquam verrucosa fit;
podetia epidermide cartilaginea magis indeterminate in
granula & furfurem solvuntur. Servo specirnina Clad,
gracilis per intervalla glabra & furfuracea. Evidentior
observatur epidermidis diversæ vis squamulas diverso modo
formandi. Verrucæ ex epidermide cartilaginea diffracta
ortæ facile in squamulas excrescunt, & , quod in
plerisque admodum notabile, ab apice, incipientes a margine
scyphi, deorsum squamulas explicant, unde ex
bis formantur formæ insignes vel margine scyphi folio-
Joso vel symphycarpeæ, apotheciis squamulis cinctis. (Cfr,
Ciad, cornucopioides, gracilis, alcicornis, crispataike,]'
At pulvis specierum epidermide membranacea numqiiaiii
in squamulas ah it; in his squamulæ thalli tantum a basi
non fatiscente in podetia adscendunt. Hinc in Sched.
Crit. I. c. squamas in his pro prole thalli s. thallo po-
lyphyUino ; in illis pro epidermidis metamorphosi, nara
cum podetiis decorticatis eonjuncta sunt, habui. Accedit
porro podetia cartilaginea, quantum hactenus observavi,
in siccis numquam in furfurem fatiscere , sed tautum in
uliginosis, ad latera saxorum irrigua e. s. p .; at contraria
est ratio specierum epidermide, membranacea, quæ in
siccis maxime deliquescunt, in uliginosis autem magis
persistiint. — At ipsa podetiorum forma multas magisque
fallentes subit mutationes. Normalis est forma py-
xidata aut infundibuliformis, a qua reliquæ omnes, licet
typica in quibusdam speciebus recedentibus rarior sit,
degenerationes tantum. Hinc apud me in singula serie
a<«men ducunt species optime scyphifcræ scyphis amplis
cvathiformibus, podetiis perraro ramosis & sterilibus,
quarum formæ symphycarpeæ aut abortivæ tantum scy-
phura excludunt. Quo magis podetia elongantur, eo minores
evadunt scyphi, eo frequentiores formæ cornutæ &
stériles. Typice quoque podetia hujus sectionis simplicia
sunt ; omnis ramificatio pro prolificatione haberi pos-^
set. In formis optime scyphiferis omnes proies aut in
podetia abeunt scyphifera aut saltim symphycai’peà;, ged
hæc scyphos imperfectiores proferentia proles plcfumiqùq
cornutas & stériles enituntur. Egrediuntur proles (in 00-
Etris promiscue) vel e disco 1. sæpius e margine scypho-
rum; quæ ad latera podetiorum rarissime obseWantur,
omnes abnormes ì., ut in Clad. fimbriata, é scypho abortivo
pendent. Inter scyphos veros, epiph.ragmaté clau-
sos, & apertos s. injundihula, nondura adeo directes vidi
transitus, ut hanc differentiam ut non primariam o-
niittam. Occurrunt quidem illi epiphfagrnate pertuso <Sc
podetiis dehiscentibus, at hoc evidenter accidentale est.—
Tandem ut status podetiorum prorsus degener & mor-
bosus certe consideranda sunt podetia cariosa, latei’ali-
ter rimose dehiscentia, quales status fere omnium specierum
habemus. In speciebus reducendis vel difficillimum
in his terris facile convincam "Clad. cariosam" a Clad.
degenerante, pyxidata e. s. p. ortam esse. Reliquæ o-
mnes species clavatæ {Ii elopodia) atypicæ sunt, & ah ^-
potheciis symphycarpeis potissimum pendent.
Metamorphosis Apotheciorum. Tautum apothecia in
charactere indicata normalia .sunt & in omni specie obvia.
Oranes differentiæ petitæ ah apotheciis extensis, peltæ-
formibus, maximis, demum pertuso-perviis e. s. p. &
ad species distinguendas adhihitæ abnormes certæ sunt.
Omnia ah apotheciis pluribus primitus coalitis orta sunt,
quare sub communi nomine symphycarpea a me com-
prehenduntur. Horum magna est vis ad ipsius podetii
faciem mutandam. Quando apothecia jam primitus in
podetiorum apice confluunt, nullus scyphus explicatur,
unde e speciebus podetiis obconicis oriuntur formæ vulgo
symphycarpeæ dictæ, apothecio demum pervio; a
podetiis vero elongatis formæ sic dictæ fihuiæformes.
Sæpius autem prolificationes C scyphis perfectis symphycarpeæ
evadunt ut in "Cladonia extensa” Hoffm., cujus
te k
ta , fifi