U’ R.
* »
-T,
1 / •
te* / iii
albicantem, quam ex apotheciis e pruina albida coerule-
scentibus. Cfr. Sched. Crit. l. c. — Hypothallus e lineolis
nigris juniorem præcipue Lichenem limitantibus &
decussantibus distinguitur, crusta crassiore, amyJacea aut
demum deperdita omnino evanescit. Crusta insignis est
utpote, etiam nbrma'is, baud cartilaginea 6c colore primitivo
in cæsium vergente, dein cinerascenti-albida aut láctea
; locis humidis dissoluta passim quoque virescit [L.
V. erysihe Flotow); primo contigua lævigata, dein
amylacea 1. rimosa, inæquabilis 6cc. (nec ad aliarti jam
citari potest Lee. pustuLata Ach. syn. p. 18 ad duo a-
poth., quæ nunc dissecare non licet, descripta). Saxum
corrodit, magis quam alia species, ut huic debeatur Z,. Za-
picidæ nomen. Apotbecia crustæ adpressa formam pla-
niusculam 6c marginem tenuem servant, júniora minuta
regularia, adulta angulosa margine flexuosa; discus reü-
quarum mollior stx-ato thallodi impositus ; intus albus demum
farinosus ; in superficie tantum coloratus, bumidiis
6c vegetus subsanguineus, siccus a te r , sed e pruina tenui
albida coerulescens ; specirnina vetustissima exsoleta,
crusta simul deperdita, nuda 6c humectata quoque atra
persistunt.— Variis locis insuper in herb, redit : sub i e -
cid. pantosticta a, L . confluente 6cc.; exstat quoque Status
ad L . amylaceam facile referendus.
ß. L . im m e rsa , crusta mutilata tenuissima evani-
daque albicante, apotheciis minutis sæpius saxo
immersis.
Lieh, immersus Weh. potius Verrucaria. Engl. Bot.
Y 193- Lecid. immersa. Flörh in Beri. Mag. 1809.
p. 308. Ach. syn. p. 27- Patell. Dec. Er. 2- Verrue.
atrosanguinea. Ho ffm. Cerm. 2 - p. 192 sub
Lecid. parasema. Lich. caJcivorus. W a h l. Suec. p.
808 — ferro oxydata pallide ochracea. Lecid. deli-
buta. Ach. syn. p. 3t- — ex oxido Manganii, teste
Meyer, roseo-purpurea; Lich. marmoreus W u lf, in
Jacq. Coll. 11. p. 174. Y i3 -f- 1. Verrue, purpu-
rascens. Ho ffm. PL Lich. t. iS- f . ±. Urceol. 6c
Lecid. Wulfenii Ach.
Exs. FL Deutsch, n. 23.
Ad saxa calcarea Europæ totius; etiam prorsus
acrustacea ad muros.
In t e r innúme ra s p r io r i s fo rm a s hæc sola u t va r ieta s
n o t a n in e r e t u r , ipsa a dm o d um varia, mu l t i s q u e fo rmis
(v. c. Lecid. cæsia Chev. Par. p. .567, Lee. gonìophila
Flotow) cum priori confluens. Est nempe præcedentis
status«jn carbonatis calcici potestate, ut Lecidea rupe-
slris A . Verr. Schraderi A . earumque more variat a-
petheciis nunc immersis, nunc emersis, immo,optime morente
W’ahlenbergio, monstrosis subclavatis. Talis status
ad specirnina certa est Lichen clavus Ramond s, Patell.
Dec. Fr. 2- p. 548. Plurima veterum synonyma hujus
6c Kerr. rupestris adeo confusa ut discerni nequeant.
— Lecid. W a lfe n ii hujus esse varietatem , ut mo-
riuit jam Clemente, nullijm mihi dubium est; ex oxido
Manganii pendere declarantem Cel. Afeyer lubenter sequor.
262. LECIDEA spilota, crusta primitus contigua
glaucescente, hypothallum nigrum obtegente, a-
potheciis e crusta oriundis, excipulo annulari
valide marginato, intus sub disco corneo primitus
glauco-pruinoso albis fuscisve. F rie s Syst.
Orb. Veg. p . 286.
Lecid. pantosticta. y. .spllota. Ach. syn. p. 13 . apoth.
amplis. Lecid. lapicida, f . 1. c. p. t4- (apoth. minut.
L. albocoerulescens. ^ c /i. ex ic.-F lo r. Dan. t, l432-
f . 2- ex Sommerf., analysis desiderata, habitus sequentis.
Lecid. dapboena. y. Sommerf. Lapp. p. 145,
— crusta ferro oxidata : Lecid. dapboena. f . Sommerf.
1. c. — crusta amylacea lactea. Lecid. amylacea
Vera 6c descripta in Syn. Lich, p. 16.? Ceterum
non ita definita fu it, ut ipsius spec. & Lich. amy-
lac. Vet. Ac. Handl, 1794- Y 6. /• 6. bue tute re «
ferantur. E descr, L. cæsia. Syn. p , 17..'
Exs, Lich. Suec. n. 406-
Ad saxa granitica in regionibus magis montanis
campestribus; ubi vero nascitur, sæpe co-
fiosissiraa v. c. Ostrogothiæ Stenhammar! Nord-
andiæ Sommerfelt!
Inter præcedentem 6c sequentem medium exacte tenet
locum, sæpe cum utraque confusa, at luculenter diversa.
A Lecidea albocoerulescente excipulo, annulari
quidem, sed firmiori, unde et margo validior fit, disco in
omni ætate 6c statu corneo 6c aterrimo persistente, intus
solido nec deinum farinaceo, ut etiam crusta normali magis
cartilaginea, in cæsium haud vergente, 6c per ætatem
niagis areolata. A L . contigua dignoscitur excipulo antoll
W
'9 l
a
m Ç . '“'I
K ‘’'l