■n ï'»' R II ï
i '
i l !
r#
' f i l
tosis Europæ facile totius; per omnem vero Sueciam
australiorera sih^aticam prorsus desideratur,
Color plerumque cinerascens, raro fuscescens. Ranii
f a s tig i/i, in cæspites late effusos dense stipati, obtusi
fragillimi, fibrillis destituti. Apothecia magis clausa, un^
de sæpe deformantur.
X X II. SIPHULA.
Fries V . A . H . 1821. Syst. Orb. Veg. pr. p.
CHAR. Apothecia in apicibus thalli tume-
scentibus inclusa, clausa, demum poro pertusa la-
ceroque-dehiscentia. Nucleus globosus, dein explanatus,
cum ascis disparens. T h a llu s verticalis,
radiculosusly fru ticu lo su s , in tu s fa r c tu s stuppeus,
Bæomyees ceratites Wa h l. ejusque status fructifer a
Sommerfeltio inventus est maxime memorabile detectiim
_in recentiori Lichenologia, cum nullo alio cognito genere
conjungendum, quod jam plurimos ante annos pro typoi
Siphulæ gcacvis proposui ; sed ex habitu Evernia ma-\
dræporiformem Sc similes conjnngi posse credidi. Quam-:
quam hæc adhuc sterilis tantum cognita est, majores soudent
rationes eandem excludere. De vera Siphulæ affinitate
lubenter abeo in ill. Sprengelii sententiam Sphærophoro
eam esse proximam, quamquam cum eo ob mi-
cleum numquam fatiscentem genere conjungi nequeat. Nu
cleus in discum passim explanatus non hoc geniis magis
quam Thelotrema, Pertusariam & reliqua affinia ab Angiocarpis
excludit, cum apothecia tamen magis quam iit
sequentibus clausa maneant & nullo modo disciformia
scutellatave evadant. A Pycnotheliis Duf. Rev. Pycnoth.
omnino diversa est.
35a. SIPHULA C e ra tite s, thallo ramoso, ramis
fastigiatis rugosis obtusis^ nucleo demum explanato
tenui flavescente. F r ie s V . A . H . iSaS,
p . 1 1 9 .
Bæomyees. Wahlenb. Lapp. n. 875- Cenomyce? Ack
p. 279- Dufourea. Sommevi'.in Vet. A c. Handl
1 8 / . p. 118- Pycnothele. Ejusd. Lapp., p. ±±5.
Spliærophoron. Spreng.
In terra nuda succosa alpium Nordiandiæ,
rarius in subalpinis. TVahlenherg! S om m e rfe lt!
Radix ramosissima, luto arcte adnata. A caule simplici
subradicali brevissimo rami primum breves, partim
erecti partim ad latera adscendentes, dein omnes erecti
fastigJati arcte cæspilosi, per longitiidinem rugosi usqiie
ad 2 nnc. longitudinem assurgunt. Sommerf. l. c. Apices
inciassati, fertiles tricigis tumeiites ; diu clausi nucleo
globoso, denique rumpeutes tenuissimam disparentem-
que discretam urceolatam laminam includunt.
Trib. II. ENDOCARPEÆ.
CHAR. Apothecia tballo inclusa, clausa, ostiolo
regulari discreto prominente pertusa, excipulo
mere thallode aut thallode mutato. Nucleus de-
liquescens. T h a llu s h o r izo n ta lis ,fo lia c e u s a u t crustaceus.
Hæc tribus Parmeliaceas ubiqne tangit; Parmeliæ
haud explicatæ characteribus ab Endocarpo, Porina^ e. s.
p., nisi ad ostiolum discretum attendatili', ægre dignoscuntur.
Etiam in Stictis junioribus similis observatur
nuclei facies, ut tantum ex tota evolutionis serie & statu
normali distingui possint. Adest v. c.r End. arboreum
Sclnvein. ex America boreali, e charactere bue re - ^
ferendum, at ex tota structura est Sticta haud rite evoluta.
Sunt enim Parmeliaceæ quasi Lichenum series p n -
maria, jnxla quas ad alterum latus oriuntur Lecidinæ
apotheciis magis liberatis & superficialibus, ad a l / r um
Endocarpeæ apotbeciis inclusis persistentibus. Exstat
vero differentia primitiva in nucleo Endocarpeorum gelatinoso,
deliquescente, cum perfectiori evolutione ascorum
conjuncto, quo etiaip status atypici disciformes Ln-
docarpeorum recedunt. — Fingi videtur Endocarpeas ob
excipulum proprium deficiens Verrucarns esse imperfe-
ctiores, quod vero omnino contrarie se habet, ut Parmeliæ,
etiam prior ordo, testantur. Affinitas cum Hepaticis,
quam alii videre volunt, nulla vera adest.
X X III. ENDOCARPON.
Licb. ord. 36- Mich. gen. p. 101- Y 54- Endocarpon.
Hedw. — Schaer. spic. p. 58! —Ach. ^
Meyer el Recent, omnium. Dermatocarpon. Eschw.
CHAR. Apothecia thallo inclusa, globosa.
i
h i
i l
Ite