mum exemplum offert Verrucaria conoidea, absolute constans
est; ubi vero basis convergit, ut in V . Dufourei, ;
sæpe in minus evoluto statu passim hiatus vix palpabi- ¡
lis ut fere contigua appareat. Cnm perithecia integra a '
crusta rite evoluta recipiuiitnr, normalem suam structu- ;
ram semper servant, veriim ci-nsta macilenta, peritlieciis :
matrici ipsi adnatis, basis snbinde oblitei a ln r , tam in
saxis durioribus (vix in calcareis laxioribus), quam supra
epidermidem (minus in peritlieciis primitus obtectis prioris
sectionis).
9. Parum licet memorabiles sint status barum col-
lapsi maculæfornies & abortivi Artlionioidei, quorum nexus
cum formis normalibus facillime persequimur (& in
Lich. Suec. Exs. semper fere juxta has traditi sunt), hoc
loco necesse videtur eosdem etiam notare, cum irigens
synonymorum turba ex bis orta sit. Cfr. Meyer Flecht.
p- 161- Præter Arthoniam nielanteram Adi. Lidi. univ.
A rth . obscura pr. p. Ach. Syn., quæ a V. rhyponta
oritur, non ad definitam speciem (ad epidermidem varie
decoloiatam distinguuntur) sed ad omnes sequentes referantur,
quas re ipsa A rth . punctiformis Ach. syn. p.
4. complectitur, exclusa vero A, pro qua Stictis sticticoe
statum agnovit. [Arth- Sphoerula Ach. syn. p. 5, eadem
ratione ad priorem subdivisionem referatur). Has diversæ
originis status segregavit Cd. Dufour in Journ. Phys.
V. 81- p- 205" su b A r th . galactite, A . ecrustacea, A .
marginella. Plures addidit Chevallier FL par. p. 543*
Jam optime 111. Decandolle ad Verrucarias reduxerat:
Verr. galactites Dee. f r . 2- n. 859. Possunt simul elon-
gari, alt quædam formæ ad Opegr. epipastam relatæ e-
tiam Jiujus loci sint.
3gg. VERRUCARIA b ifo rm is, crusta hjpophloeo-
de, peritheciis emergentibus globosis integris,
apice demum depressis urnbilicatis. T u rn , e t
F o r r . — Schaer. spic. p . 56.
V. stigmatella. Auct. varr. Opegr. Verrucarioides.
Ach. pr. p.
Exs. Schaer. Helv. n. Í09-
Ad corticem arborum Europæ præcipue australioris.
Apothecia sequentium baud majora, sed emergentia
aut erumpentia, júniora a thallo coronata, vel etiam prui- ¡
nosa; adultiora superficiali-libera, omnino integra, disco '
depresso ferme lentlformia, intus evacuata nigricantia.
Crusta sequentium insignior est, indeterminata, vetusta
rimosa & subpruinosa, etiam albissima visa. Pyrenotheoe
sticticoe affinis, variabilis, a primitiis Opegrapharum
utique distincta.
400. VERRUCARIA e p id e rm id is , crusta hypo-
pbloeode obsoletave, peritheciis dimidiatis basi
p a te n te innato-superficialibus, collapsis nucleo-
que appianato-.depressis.
a. peritheciis majoribus, orbiculatis. V. analepta Ach.
Lich. univ. p. 275- ! ex quo V. olivácea Pers. et
S chrad.— spic. Germ. t. 2- f i Engl. Bot. t. 1848.
Exs. Lich. Suec. n. 184.
b. peritheciis majoribus, ellipticis. Y. Cerasi Schrad.
— Ach. 1. c. p. 276. V, epidermidis. Ach. 1. c.
Lich. epid. & ellijiticus. Ach. Prodr.
Exs. Lich. Suec. n. 244. Schaer. n. 107. Flörh. n.
104. Flotow. n. 32.
c. peritheciis diminutis punctiformibus, habitu sequentis,
ut vulgo commisceantur, sub V . stigmatella
«Scc. V. epid. b. Ach. etiam h. L
Ad cortices arborum passim ; b. in Ceraso
& Betula frequens; c. reliquis immixta.
Inter a. «Se b. characteribus, magnitudine «Se habitu
omnino congruas nullam invenio diffei’entiam præter formara,
a peculiari epidermidis constructione in Betula «Se
Ceraso, quæ hinc varietatibus multis analogis, etiam inter
Pyrenoraycetes, conveniunt. Externus crustæ color
varius. Apothecia normaliter prioris duplo triplove majora,
plerumque opaca, perfecta papillata, in ambitu depressa,
macLilari-expansa ; sæpe collapsa maculæformia.
Diversa Auctorum judicia de affinium synonymis frustra
conciliare studui; determinavi ad ectypa Achariana. Sunt
quoque tot inter hanc «Se sequentem formæ intermediæ,
u t meo sensu unicam speciem facile efficiant.
401. VERRUCARIA p u n c tifo rm is , crusta bypophloeode
obsoleta ve, peritheciis iiinato-superfi.-
cialibus seraiglobosis subdimidiatis basi in flex
a , nucleo globoso albo subfarctis. Pers. in
Ust. a n n . F o t. i r. p . ig .
Ach. Lich. univ. p. 274. ! V. cinerea. Pers. «Se V.
stigmatella tafcA. pr, p. Engl. Bot. t. 1891. L* m j