CIL HISTORIA. Constitutio Liclienum. CIIL
racler fallax, nec ubique constans. Maxime mu-i
tabilibus sæpe proximæ species parum variæ. Ni-'
bil ceterum pollet positiva lex, aliquantulum seii-i
sus integer, plurirnum naturæ sedulum & acutum
examen. Cum ipsæ proteæ sint, observator Pro-
tei instar præteritum & futurum statum simul
noverit.
§. 5 r. Nitentur genera ty p ic a apotheciorum
in d o le . Si genera unice e characteribus, in nullo
statu variis, determinares, plurima confluèrent.
Characteres generici ob typicam apotheciorum con-¡
gruentiarn sæpe parum prominent; hinc affinitas
pr^Gipne, m o rp h o sis & occulte thallus coiisulen-
di in limitandis generibus. Non idem character
in diversis tribubus idem valet 6). — Diiìicilior
ex idiosyncrasia pendens est quæstio, quousque
ad sectiones naturales generis nomen exten-
datur; utrum sectiones Parmeliacearum &c. ge-¡
nera an subgenera (tribus) dicendæ sint. Si at- '
tendatur ad notionem generis naturalis, concessum
fingerem, generis Ìdeam post speciei in historia i
naturali naturalissimam esse àeheve, u t e ju s specie
s m a g is in te r se, quam cum a liis alio rum g e n e -1
rum affines s in t; at conjunctis omnibus generibus
Parmeliaceis perevidens est, Ínfimas magis L e c id
e is, B ia to r is , P e r tu sa r iis &c. esse affines, quam
V. c. Usn e is & B am a lin is 7). Et sic in ceteris,
6) Pulchrius, quam verius urgetur genera ex eodem
iructihcationis principio ubique esse distinguenda — "hce-
resin summam Botanices" dixit Linnæus. Nec fit, nec ¡
fieri debet. Cfr. v. c. Polygonum & Cruciferas, géne-
Ta Lichenum 6ic tribus Sphoeriarum. Est potius singulæ
familiæ pnvum quoddam characteres eorumque dignitatem
moderaos (Se pendens, v. c. inflorescentid, cesti-
vatio — inter Algas thalLus. ,
7) Si omnia genera Parmeiiacea conjungimus, nulla a-
oest ratio suftcieos reliquarura tribuum, re ipsa iuferiode
quibus suis locis agendum ; boc loco de p r in cipiis
. §. 5a. P r in c ip ia , quæ in Homonemeis dis-
ponendis S ) secuti sumus, aliis locis exposuimus.
Ple raque ab aliis quoque proha tis s imis recepta vidimus,
ut hoc loco repe te re superfiuum foret, nec
conniveraus ad id, nempe symme t r ic am forraam,
ris dignitatis, servandi. Characteres horum, ut carpologici
propositi, sunt tantum tliallini personati & quidem
minus constantes quam thallus ipse in primariis
Parmeliacearum sectionibus. Verum quidem est Parmeliaceas,
cum centrum totius familiæ eificiant (Sc formarum
copia reliquas fere æquent, seriem sistere magis con-
tiguani, quod in ornni naturalissima sectione fit; æque
vero bene cognitis tropicis generibus inter Trypethelium
cum affinibus (Sc Verrucarias, inter Graphidearum genera
&c. limites baud fore acutiores, at ipsa nulla præsente differentia
thaliina primitiva distinctu difficiliora, varia jam
præsentia exempla testantur.
8) Diversas disponendi vias in Syst. Orb. Veg. 1 . p.
7—10 exponere studuimus, quarum altera, similia (& affinia
colligens, sectiones varia ratione circumscribens, neg-
ligit commune dispositionis principium ; altéra boc commune
fundamentum pertecdit. Utraque artijicialis (ilia
si analogiam, hæc si characterem pro affinitate sumit)
& naturalis esse potest. Ulani methodum, banc systema
diximus, minime pro lubitu, sed e recepla systematis
definitione & ad usum consuetum. Sic Linnæus sempei*
dixit dispositionem sexualem familias suas plantanun
methodum. Minus bene de alteriusutrius viæ exclusive
pretio disputatur; sunt diversæ ideæ in natura æque
fundatæ & æque necessariæ, ad se invicem referendæ ut
syntheticum (Sc analyticum; ut subjectivum (Sc objectî-
vum ; ut deraocratia & monarchia ; ut spes & fides, quas
jungit veritatis studium. Tantum igitur abest, ut sibi
invicem inimicæ sint, ut potius altera, quo magis ad alteram
accedat, ep perfectior ; methodus systematis fundamentum
; systema methodi scopus. Gavendum ne a se
invicem separando (& opponendo systemata ut monai'chîæ
in despotismum, ut fides in fatalismuui, — methodi at
democratiæ in anarchiam, ut spes in diffidentiana dege-
nerent.
,l .1
t.
m