m
K
\
■V'.;
-■if
■' G
Í- !
r.
:■ Í ■
’iV
:S
-i!
I ' ,!
(
■'“ i k
T O '
Ë 3 ^à *i i:
H'.- k ;
,M.,k
ta 'i
I t e ■! ■
K k Vk ' '■ ;
!'t
:
exstarent typi evidenter diversi & harum differentia sublata
omnia genera Parmeiiacea & Lecidina collaberentur.
Tam diu & a tot diversæ rationis ohservatoribus limites
stricti inter Lichenum genera , quibus- tamen carere non
possimus, frustra quæsiti, ut eos inter omnia fere deficere
tandem ingenue agnoscamus. Character vero, inquit
Linné', non e s t, ut genus f i a t , sed ut genus noscatur.
IL Ut, quantum fieri possit, Parmeliæ 6x Biatoræ
differentia eluceat, pauca de utriusque statu normali af-
ferenda suut. Primo notandum est nec Parmeliam nec
Biatoram, nec ullum omnino Lichenem disco hymenino,
normaliter exsistere disco vere iinmarginato. Sunt horiiin
apothecia immarginata vel status abor tivi, v. gr. Artho-
niæ, quales plurimos habemus Parmeliæ, Biatoræ, Lecideæ,
iramo Ciadoniæ &c. ; vel alia ratione degenerati.
Normale fere est inter Biatoras, Cladonias <Scc. marginem
a disco turgescente excludi, sed in baud exiguo numéro
specierum omnium a me visarum & immarginatarum de-
scriptarum in statu primitivo & normali marginem vidi.
In Parmeliis discus vulgo planus persistit, margine
evidenti thallode cinctus, non vero desunt species marginem
(thallodem) per ætatem excludentes ut P. hoerna-
tom m a , atrocinerea, sordida, de quarum vero genere
statu primario observato nullum dubium oritur. Magis
fallaces sunt aliæ abnormitates apotheciis et juniorihiis
immarginatis, quales similes proi'erunt & Parmeliæ &
Biatoræ, at in neutris respiciendæ ut abnormes & atypicæ.
Sic ubi thallus deficit vel nirnis macer est, Parnie-
liæ marginem thallodem excludunt vel tam tenuem pro-
t r u d u n t , ut pro Biatoris facile habeas v. c. Lecideam
symmiciam, cyrteUam, luteoalbam Ach., quæ vero ab
origine observatæ & oculis adsuetis facile a Biatoris dignoscuntur.
Præ ceteris fallaces sunt, q ua rum, v. c. P.
coarcZaZoe & r a ô roe , apothecia excipulo thallode excluso
concava & marginata persistunt, at attentius adspecta facile
distinguuntur margine similari & concolori, h. e. i-
psius tantum laminæ est. Sic etiam facile explicatur excipulum
in quibusdam Parmeliaceis thallo discolor, licet
thaîlodes s i t , e crusta decolorata v. c. in serie Citrina,
Parmelia badia è e. s. p. ; ab excipulo decorticato v. c.
in variis Stictis, forma Parm. ventosæ «Scc. Adsunt vero
certiores differentiæ, licet minus primo obtutu évidentes,
quam quæ ah excipuli colore petuntur. Apothecia
Parmeliæ primitus thalló innata & clausa., disco
connivente incluso; Biatoræ jam primitus plus minus
discreta «Se ape r ta , disco in umbilico excipuli impresso
semper nudo. Margo Biatorarum semper a disco discretos
est, Parmeliaruin vero similem proferentnim cum lamina
contiguus, h. e. ab eadem formatos. Sub eisdem
momentis apothecia tam horum generum, quam Lecideæ
varie mutantur , v. c. in aquosis Lecidearum excipulum
carbonaceum <Sc atrum persistit; Parmelianim discus m
humidis magis emollitur , ater color abit in rufomscum
«Se in genere his locis lætior fit. In / a t o r i s humectatis
etiara excipulum dilutius fit; at in natura h u -
moris copia lætior disci color in fusco-nigricantem aut
lividura vulgo ahit ; discus vero normaliter mc/llis est <3c
turgescit, unde forma scutellata inter Parmelias typica,
cum inter Biatoras cephaloidea. Duplici ratione harum
apothecia iara primis immarginata f iunt, vel disco mox
turgescente, ut excipulum obtegat ; vel excipulo discum
prorsus excludente, qualis vero status rarissimus est. A-
nalytice examinatus uterque a Parmeliarum similibus
mox dignoscitur.
III. Consideratis sic Parmeliæ «& Biatoræ ideis, in
superioribus generibus utriusque seriei evidentius adhuc
expressis, non potui non hæc genera servare, cum minio
tamen minus eadem ipsa, ut centrum Lichenum const,-
tuenlia, unde simul intimus nexus pendet, omnmm vastissima
sint. Nec tolluntur in examinando difiicultates,
a formis quibusdam mutilatis potissimum ortæ, si ut e-
iusdem generis tribus proponuntur, at evolutionis senes
& specierum affinium in utraque tribu turhatur. 1 a-
ralielismo dispositionis in omni genere analogarum, qui
quasi Systematis anima, eas cx parte subíalas esse spero.
Sic si tiro inter Biatoras frustra quæsient mutilatqs status
Parmeliarum, v. c. Lecid. cyrtcLLam, symmictam,
luteoalbam Ach., mox transeat ad definite respondentes
Parmelias. In genere vero dilficultates non tantæ sunÇ
quantas quis facile concluderei ex ingenuitate, qua indicavi,
L i t r a inorem easdem, ut Systema politura appareat, re-
ticendi «Se sic tironem in compito sine indice r / n q u e n -
di. Hæc porro ratio est, cur maxime inter se affines species
n. 79-89? in hoc scilicet opúsculo, sub Parmelia re-
liquerim, licet re ipsa sectionem mediara [Zeoroe, cum
aliis) efficiant. Omnes, ipsamque P. tn p to p h yllam , haheo
apotheciis e thallo incolumi (nec conglobato) enatis
scutelliformibus, margine thallode genuino, priraitus clau-
: ’i