ito
cularis, dein tartarea, saxo omnino innata, contigua, sed
profunde rimoso-areolata, unde rimæ nigræ apparent;
superficies nuda, nec pruinosa. Color junioris fuscus, ad-
ultæ cinereus, e rimis nigro-variegatus ; hypothalli & in-
ternus niger est, quæ notæ huic essentiaies. quare ¡i. colore
fere sequentis non separavimus. Nuclei minuti, discreti,
ostiolis superficialibus umbilicato-excavatis; in /?.
papillatis.
361. SAGEDIA viridu la , crusta areolata e viridi
cerviim-castanea, iutus alba, nucleis solitariis,
ostiolis heraisphærico-prominulis.
Endocarpon viriduliim. Schrad, spic. p. 199. t . 2 .f.A .
Lich. placotballus. Ach. Prodr. p. 18. Verrucaria
fuscella. A viridnla. Lich. univ. p. 990. V. viridu-
Ja z6.-p. 675. Lich. tessu latus. L n g l. B o t t. 533.
male. Verrue. Lich, univ. p. 989- Pyrenula Ach.
syn. p. 126. (optima, nam valde diversa specirnina
sub his nominibus veniunt, v. c. Perruc, marga-
cea, muralis; nec differt P. areolata /. c, p. 122 e
spec. Schleicheri ; Achariana spec, valde squalida sunt;
descriptio priori magis accedit).
Exs. Lich. Suec. ined.
Ad saxa varia, præcipue formationis recentioris,
locis humidis pvope terram. Nos in Ostro-
gothia campestri in foveis calcareis cum amico
Stenhammar legimus.
Species hæc & proximæ in diversis evolutionis statibus
admodum m u tan tu r, nec nisi in perfecto exami-
nandæ; inde facile est ad Ínfimas proles persequi. Crustæ
areolæ perfectæ discretæ, dense aggregatæ, siibangu-
latæ, aliæ planæ, aliæ convexæ, e viridi cervinæ 1. ca-
staneæ, humectatæ virescentes, intus sub strato gonimo
omnino albæ. His notis a præcedentibus omnino differt.
Crusta minus explicata granulosa, granulis ab hypothallo
fuligiueo infuscatis e. s. p. Nuclei minuti, in singula
areola sæpius plures; ostiola semper simplicia, hemisphærica,
dissecta intus júniora albo-farcta, ut facile pro
perithecio superficiali sumaiitiir. Affinis S. clopimoe <Sc
Verrucar ioidi.
362. SAGEDIA gibbosa, crustæ areolis discretis
Íuscesceutibus, bypothailo iiigro insideotibus.
núcleos confluentes includentibus, ostiolumque
commune depressum marginantibus.
Pyrenula gibbosa. Ach. Lich. un. p . 317• Syn.p. ±20:
Supra saxa montis Hochstein Lusatiæ, M o s ig
in herb. Ach.
Lichen admodum abnormis, habitu verrucoso Pertusariæ;
a reliquis Sagediis jíiffert ut Astrothelium E -
schw. a Trypethelio Ejusd,, at ob affinitatem genere separari
non potest ; etiam Pertusaria &c. variat collis
in os commune desinentibus. — Hypothallus late effusus,
tenuissimus, niger. Ex hoc oriuntur areolæ discretæ, sed
sæpe confertæ, verrucosæ, convexæ, læves, apice ob os
commune nigrum prominulum pertusum depressæ & hoc
marginantes. Verrucæ includunt nuclenm amplum, ge-
latinosum, sed e pluribus confluentibus submultilocula-
rem, primo totum pallidum (in hoc statu facillime pro
Pertusaria sumitur, sed adest excipulum thaîlodes mutatum
Endocarpeorum), dein omnino nigrescentem, absque
omni perithecio carbonaceo.
363. SAGEDIA clopima, crusta tartarea granu-
loso-verrucosa castaneo-fusca, nucleis solitariis
verrucis tballi marginatis inclusis, ostiolo prominulo
depresso marginato,
Verrucar. clopima, Wa h l. in Ach. meth. Suppl. p .
20. Lich. univ. p. 287. TV ahi. Suec. n. 1726. Pyrenula.
Ach. syn. p. 120.
Exs. Lich. Suec. n. 415.
In rupibus granitoideis Scandinaviæ aqua suf-
fusis, præcipue in alpibus Lapponicis, sed etiam
pluribus Ostrogothiæ locis mihi monstravit Stenhammar.
Lichen admodum insignis, cum S. viridula & V?r-
rucaroide affinitate proxime connexus. Crusta late effusa,
integra rupium latera obtegens, composita e granulis verrucosis
plus minus concretis, ut contigua sæpius appareat.
Verrucæ fertiles reliquis magis tument, ostiolum e
fusco nigriim prominens, sed adultum in verruca depressum
demum applanatum, indeque margine thallode obtuso
cingentes. Interior verrucarum structura memorabilis
est. Nucleus in singula verruca solitarias ex albo
nigrescens, excipulo thallode generis communi cinctus,sed
in perfectissimis ab ostiolo descendit excipulum accessoé
*
it
* I