et studii sibi postularet; at alteram mihi deerat, gîte-
rum, vtpote in subtilitatis genere positum, qtxöd cum rebus
ipsis et sententiis parum habetpögrxationis, ab ihgë-
jxio meo vix extorquere poteram. Incerta yidébàm praè-
terea pleraque: ab antiquioribus nihil ad nos dè hat
doctrina 'mariasse, ne ab Alexandrinis quideni; qui tarnen
, quantum assequor, ipsi nec stadium rei pietriçae
antiqnae nec notitiam habuere ; eaantgrii, quae a serio-
ribus grammaticis profecla sunt, noua esse çomrn.enla,
nomimbus ac yocibus pedupi, yersuum et metrorum obscur
a ta; antiquiorijm rem taetricam cpniünctam fuisäfe
cum müsica et saltatione,^hororutnque yards generibus;
enimuero haec omnia igridfari; porro chöris ea tr'adita
fuisse sine metrorum, per litteras, signaue aut noniiua,
praescripto; sed solo exemplo praeeuntis phetae et cho-
ragi; atqui ea, quae solo oculorum auriumque sensu co-
gnosci recte possuiit, quomodo coniectarido recte asse-
quamur? Insidebat animo, Pindari metra, eQi'Umque
componendorum rationem debuisse esse simplicissimano,
vt reliquorum yeterum lyrlçornm; subtiliores enim et
exquisitiores nurnerorum et modorum rdtiones lion nisi
per qiusicos çantus Studiosius elaborates,, maxime iq.
scena, accessisse nouxmus ; subrisurumque adeo esse
Pindarum, si reuiuisceret, nomiuibus bis mirihcis metrorum
auditis. Igitur ad priscae aetatis sitnplicitatem
reuocanda esse omnia statuebam. Suauitatem tiumerff-
rum ip multis sentiebam, si ad numéros et ictus versus
recitabam; at enim eundem versuqa saepe videbam non
vno modo in diuersas formas recte dispesci; quamnam
praeferendam dicerera, hon habebam. Supererant alia,
in quibus ratio et sensus auriuin iudiciumque me destin
tuebat. Ad aurium enim iudicium pleraque redire, fa-
eile erat ad assequendum; at non tarn facile assequen-
dum, quale illud Pindari fuisset, aut, si meum sequerer,
qua auctorxtäte hoc stabilirem. Quomodo enim in ser-
mone, cuius Vsus et Vera pidnünliatio ante mille annos
exoleuit, de tone» et accentiq de eupbonia dt eurhylhxnia
aine haesxtatioiiC statuerem? multo magis, CUm in ipsa
Oraeciä, ab äntiquissimis inde temporibus, nori eadem
vbique; iaec per ornnCs aetates, nec per omnem Grae-
ciam pronuntiatiö obtinuerit? quid de Aeolum, Dörum
proquntiatione ? quid de dialecto Pindarö propria: qua
fide aliis persuädeyem, quid Pindari auribus probatüm
fuerit, quid bninus? In ipsö patrio sermone videbam
quam ambiguum et fallax sit äuriurn iudicium; multo
magis in linguiS aliorum popxdorumj e quibus nisi adue-
nas loquentes aildieris, de torio ei accentu iudicare nun-
quam licet $ quid tandem in linguis^ quaruni vsus du-
dum interiit, audebimus? Graeca pronuntiat quisque
ad sermonis sui patrii morem* tonum ac rhythmüm; ex
po quisque suauitatem nurnerorum constxtuit. At quam
tfiuersa haec iudiciä esse videtnuS inter eos ipsos, qui
eundepi sermonem pati'ium habentl Mxhi hiatus audxtu
sunt intolerabiles; alios iis delectari video. Mihi versus,
quads hic in Pindarö est, Pyth. I , io5. avv roL riv
sisv — omni barbarie horridior est; alios ad eutn offen-
dere non video* Auditum itaque meum, sensum et iu—
dicium, aliis obtrudere refugiebam: inprimis cum, in
quas turbas me commit teigem, facile praeuiderem. Haec
recte an falso statuerim, nunc^non quaero; ingenue tan-
tum profiteor, quae me tenuerint, ne vltex'ius progrede-
rer. luteliigebam tarnen altera ex parte, necesse esse