s'onio, ad Turdos referenda videtur; licet rostri crassitie majore et
pilis ad rictum tenerioribus, linguaque bifida, non lacera paululum
différât. Videtur utique ambigua species inter Graculas, Turdos et
Icteros. ■— Maxime mirum in tanta Turdorum cum Orialo affinita-
te, ill. Linnaeum hune ad Classem Picarum, istos vero ad Passe-
res retulisse, refragrante natura.
Nota 2. Ventriculum habet maximum, subglobosum, carnosi-
tate crassa, sed spatiosum. Intestinum decern fere pollicum. Femi-
nae colore manent similes pullis, nempe : supra virescente - cinereae,
subtus e flavo albescentes et striis longitudinalibus fuscis inquinatae;
rostro rubescente - fusco, cum in adultis maribus flavissimis, uti Iri-
des> sanguineo - rubeat : Variât autem nunquam.
86. T U R D U S saxatilis.
T. capite coerulescente, corpore subtus caudaque rufis.
Rubecula saxatilis, Gesner. icon. p. 3/j.. av. p. 732.
Phoénicurus major, Olin. p. 47.
Merula saxatilis. Aldrovandi, Willughb. orn. p. i^5. tab. 36.
(ex Olina). Raj. syn. p. 68.
Rubecula magna, Albin, av. III. pag. 23. tab. 55. (junior
forte avis).
Turdus ruber, capite cyaneo, Frisch, av. tab. 32. fig. 2.
(Mas). Klein, av. p. 67.
Turdus saxatilis, Kramer, austr. 36o. Lin. syst. XII. I. p. 294«
sp. 14. D’Aubent. pict. tab. 562.
ß. Merula saxatilis , Brisson. av. II. pag. 240. sp. -14. (junior
avis).
Turdus rectricibus rufis, duabus intermediis cinereis, fascia ni-
gricante, proxima apice cinerea, Lin. Faun. suec. ed.I. p. 187.
Rossis in Sibiria Kamennoi Drosd (Saxatilis Turdus).
Antiquioribus nonnisi confuse cognita avis, paucisque recentio-
rum visa et in suo genere coloribus pariter et vitae genere singularis,
in maxime rupestribus Sibiriae, lubentius apricis et praeruptis,
circa Altaïcos montes et in omni regione transbaicalensi frequens
est. Tardius Motacillis, Turdisque reliquis et adulto demum vere
advolat. Cum insigni fistulatu per saxa et praecipitia desultat, ra-
riusque volat, sed a venatore fissuris rupium sese facile tutatur. Ibi
et nidum condit. Adulti hinc difficillime occiduntur. Datur etiam
in Caucaso et in montanis Persiae hybernat. Colore secundum aeta-
tem admodum variat; pulli tamen masculi autumno jam plumaginem
adultorum aemulam induunt. Linnaeus e juniore speciem descrip-
sit. Brissonii descriptio satis fida, sed foemina et juniorum color
pro distincta specie imposuit.
Descr. Adulti: Magnitudo infra Stumum. Rostrum nigricans,
sed anguli oris et os intus flavissima. Nares nudae. Pili nulli supra
oris angulos. Lora fuscescentia. Caput cum collo toto dilute cya-
neum, plumis basi canescentibus. Dorsum nigro, coerulescente, al-
boque nebuloso - maculatum. Alarum bases supra nigrum coerulescen-
tes. Uropygium album, versus caudam fusco - coerulescente varium.
Pectus et abdomen, alaeque subtus intense fulva; crissum obsoletius,
lituris aliquot transversis fuscis. Remiges alarum (caudam aequan-
tium) tectricesque obsoletius nigrae. Cauda aequalis, cum tectrici-
bus suis rufa, rectrice media tota, extima latere exteriore - fusca.
Pedes mediocres, fusci, tibialibus indivisis. Ulna alarum 4". 7"'.
cauda 2". tibiae T. 1". digitus posticus (cum ungue 3 .) 7 . Junior
avis Linnaeanae descriptioni omnino respondet, et Stellero
atque Gmelino sen. pariter pro distincta specie habita est. In pullis
nempe prima aestate: Rostrum fuscum, angulis oris prominulis
flavis. Color corporis fere qui Lusciniae furvus, subtus albidus, in