Des er. Magnitudo Collurionis. Caput supra ferrugineo - gry-
seurn, tractu supraciliari albo, fasciaque lata nigra, a rostro, per
oculos, ad aures ducta. Corpus supra gryseo - cinereum, uropygio
exolete ferrugineo. Subtiis albido lutescens, versus latera saturatius;
gula albida; crissum candidum. ALae nigricantes, basi subtus alba:
remiges 19. prima brevis, omnes limbo exteriore pallido; tectrices
apiee gryseo marginatae. Cauda decempennis, brevior quam in omnibus
praecedentibus, imo corpore brevior, obiter rotundata, extima
utrinque penna multo breyiore, tota gryseo - fuscescens, rectricibus
utrinque quaternis apice albidis. Pedes nigri. Pedes paulo ultra
drachmas novem. Coeca exilia; vesicula fellea nulla.
Nota. Messerschmidius in suis notavit mensuras sequentes: ab
apice rostri ad uropygium 4". 1"'. caudae 3". 3f". alarum expansa-
rum 10". 5'". rostri 8"'. sed erant pondere nostris paulo inferiores.
VIII. P I C I.
Genera quae unica vel perpaucis speciebus consistent et a Zoo-
logis et Botanicis (nuper et a Mineralogis) adeo facile nunc adop-
tantur, mihi plerumque naturae instituto cönsentire haud vidëntur,
sed maximam partem sunt naturalium generum singuläres exceptio-
nes» quibus Natura ubique creationis praesertim organicae systema
variare studuit. Eo sensu Jyngem cum Picis conjunxi, quem nomine
generico distinctum hucusque Ornithologi facile omnes colloca-
runt, excepto Linnaeo, qui prius ilium ad Cuculos, incohsulta natura
deduxerat. Eodem argumento infra Caprimulgös cum Hirundi-
num genere conjungam. Nullam enim in his aliam veram generi-
cae differentiae notam invenias, quam caudam; quae si sufficeret,
tum etiam, aequabilitatis lege, Certhia familiaris, rectricibus Picörum
aemula, et Hirundines cauda aciculata singulares, et Milvi for-
cipata cauda, et Pelecani câuda rigida (hi etiam majori jure ab Ono-
crotalis distinguendi), et Anas mersa nostra, et macrourae species
Psittacorum, Alcedinum, Trochilorum, Emberizae, Fringillae, caet,
genere forent distinguendae, quorum par est ratio. Pici per omnia
Faunae nostrae climata iidem et nusquam desunt, ubi suppetunt syh
vae, neque demigrant hyeme.
61. P I C U S martius.
P. ater, pileo coccineo, Lin. syst. I. p. 173. sp. 1.
Picus niger maximus auctorum, TVillughb. ornith. pag. 22.
tab. 21. Raj. syn. av. p. 4.2, sÛbiu. av. IL tab. 27. Frisch,
av. tab. 34, Brisson. ornith. IV. p. 21. Buffon. ornith. VII.
p. 41. tab. 2. Latham, syn. II. p. 552. n. 1.
Rossice Shelna, vel ex pronunciatione Sholna. Tataris et Basch-
kiris Kara - Tumurtkh (niger Picus) ; Verchotomiensibus Pen-
kara-tass; Jacutis Kyrr-gyl. Mongolis Kara - tschintechol.
Morduanis Schekschi ; Esthonis Kaetrik, Pukorristaja. Vogulis
ad Sosvam Karkaltù, ad Obum E. Yrbyrb - charch vel Korkoi ;
Yotiacis Kyr-T Ostiacis Kyrrim. Coibalo - Samojedis Berrik ;
Caragassis Toopson. Tungusis Kyr acta; Lamutis Kirût. Japonic
e Kera ■ Zusugi.
In sylvis, maxime pineis, totius Rossiae et Sihirïae usque ad
Ochotensem maris orientalis sinum solitarius, nec frequens; in Cam-,
tschatca deest. Tanta vi tondit arbores, ut saepe vertiginosus décidât,
quod et in aliis Picis observatum est. Pessimus et frequentissx-
mus, in uralensi jugo Baschkiris et Votiacis, apum çultoribns habi-
tato, sylvestriam apiariorum inimieusj ipsum enim truncorum exca-
vatorum lignum pertundit et Apes destruit. Venatorem vix ad 80
passus admittit. Pro nido truncos putridos canali descendente pro