Species arcticae frigidae Zonae addicta, versus austrum sponte
non ultra LXmum gradum facile evagatur, praeterquam in ultimo,
orientali Sibiriae angulo, ubi non solum ad sinum Penshinensem,
sed et in Camtschatcam excurrunt, glacie illuc per mare vectae, qua
etiam in insulam Beringii et Aleuticas sic dictas nec non in oppo-
sitam Américain, pervenisse credibile est, ubi prolifica sua natura
(ad duodecim enim et ultra catulos pariunt) facile multiplicarunt.
Suntque in his insulis adeo familiares et procaculi, simul et fame-
lici, ut dormientibus quaelibet esculenta, imo calceamenta et quic-
quid comedi posse credunt, aufurentnr, vix baculis abigendi. Omni
caeterum animali victu, etiam piscibus, aliisque maris ejectamentis
contenti, si alia venatio desit. In terris arcticis praesertim migrato-
rios mures sectantur et saepe cum iis transmigrant. Latent cunicu-
lis propria opera effossis, et noctu praesertim vagantur. Juniores,
quos domi alui, Mangasea acceptes, erant mordacissimi, praesertim
mares; foemella minor, debilior, admodum familiaris facta est, etho-
mini instar canis arnica. Iracundi canum more subgrunniunt, ocu-
lis viridi resplendescentibus, interque se rixantes catellorum more
clamant. Etiam impatientes exili vocé ejulant. Sed latratum spon-
taneum vel vocem alias ullam usque ad Novembrim nunquam exau-
divi, licet sub conclavi detinebantur. Turn vero senior mas a reli-
quis segregatus, inque loco obscuro captivus sub vesperam edere
coepit latratum singularem, quem postea saepius exaudivi, similem
cantus gallinacei, nisi graviorem, maxime sonorum, constantem quatuor,
quinque vel sex sonis cito subsequentibus, quorum ultimus
paulo acutior, quasi ejulatu productus. Non autem creber est, ut
canum latratus, sed tantum semel iterumve, per majora intervalla
editur. Sedent ut canes, rixantes alter alterum terrae pedibus affi-
xum tenebat et per intervalla morsitabat acriter. Carnes qualescunque;
vorabant, et saturi superfluum in terra defodiebant, pedibus
priorum effodientes scrobem et rostro terram supenngerentes. Hi
Decembri demum mense hybemum vellus apud me perfecere. Sunt
autem aestate omnes exsolete fusci, etiam qui hyeme candidissimum
vellus induunt. Eo tempore in collibus arcticae plamtiei (Tundra),
ubi cuniculos habent, a Samojedis et Ostiacis effodiuntur spans e
Rangiferorum cornibus palmatis fabricatis, et cauda apprehensi, pro-
tracti caput terrae illidendo facile necantur. Cuniculos autem ideo
in elatis ripis et collibus condunt, quod ibi solum siccius. Reperto
cuniculo Venator applicat aurem, et si non audiat motum latentis
animalis, ad ostium nivem radunt, quo motu expergefacti Lagopi
mussitare audiuntur, et sono proditi decipulis ad exitum cuniculi
statutis variis capiuntur. - Varietas hyeme alba copiosissima et est
e vilissimis pellibus. Ex uha Mangasea quibusdam annis ad qua-
draginta mille pelles exportari adnotatum est. Sed si migratione
facta aliorsum pro tempore transierunt Lagopi, tunc vix ad 3ooo m
ea regione capiuntur, qualis hyems fuit 1771 et i772- Nihilosecius
numéro'non minuitur prolificum hocce animal; et in insulis Aleuti-
cis, ubi quotannis multa eorum millia fustibus occiduntur et decipulis
capiuntur, semper aeque copiosi sunt. Et in his quoque insulis
frequentier etiam varietas, quae hyeme e fusco - glaucescit vel coe-
ruleo-fusca est, alibi enim rarior et majori in pretio. In his insulis
vivunt piscium et cetaceorum in littus ejectis cadaveribus et quibus
vis maris rejectamentis ; in continenti muribus, tetraone lagopode,
leporibus. Excrementa foetidissima. Odor supra caudam levissime
ambrosiacus, affinis illi, quem Gulo spirat. - Pilum et colorem naturae
quadam lege mutant, non effectu frigoris; vidi enim Petropoli
etiam calido loco detentum Lagopum sensim hyemale vellus mduisse,
remanente ultimo dorsali tractu fuscescente, donee et hic evanesce