tatum inuénitur. .Sed ne cui in reliquis strophis metrum
(JifEcultates obiiciat, de his quo que dicendum
pntp. Ac v. 12. scribenduxn videtur otav 'ijfàÊkl y. a/j,
fuv neqsuvrai uvx âfifiOQOg, vbi âfifioQÔç ' cod. Aüg. prae-
^8 laiit : v. 49**: j ■ forma ab llomero accepta , apud
qu&rb est axXfjsiç Iliad. 5111, 518. dépiqué y. 99, qyysXog
ifêcsv (seu potius fiiïv), utéftntov y ini et.xoai. *Mmk sine
elisiome esse in cod. Aug. iam supra indicaui.
D'icendum est dentquç etiam de Aeolismq Pindari,
q u i, si recte diiudico, duplex est, alius coiqmunis
<mrniù/m eiu$ carminum, alius quorumdam proprius.
- Habet hic lopus magnum difficulty tem, nec nunc qtq-
deon «tisii primis lineis desçribi potest. - Motapi semel
* quaestiionem çrit portasse aliquando qui ,plenius tractet.
Harroo ruas Pindarus, quibus vsus sit,.;'.çommemorat tres,
JJoripa oe, Aeolicam, Lydiam. ■ Dotica Aet Aeolica quales
fuerint, docebit instar omnium Heraclides Ponticiis apud.
Athena.eum XIV. p. 624. D. bis verbis: -arj pèv ovv Aw~
Çl°S ctQiiovux to avdQivdss efKpwiyeç, xal tb fisya)yO‘TtQensç
XUA OV 0't(*Xc%Vft£VOV, oud’ iXaçov, à/J.b axv'&Qo.inbv nul gcço-
àüùVj ov ts degsoixiXoy, (pire hoXvtçottot. to de t<hv Aio~
üéftif’ kog tyei> ra yqvQov iûxl .oyxwdeç , en de yito^ixiivov *
ofioKoysX de ravra laCç Innmçocpiatç avràiv xui ^evodoyimg *
ov TtmoiiQyov de, o,XXu ^ijçuérov xql %e&aç()ryxôç. dio ml
mysïov & any avTObç rj quXoTcooia y.al rà èçcon/.a, mi naoct
v\ Tceçh % ijv dîdiTav wsaiç* Lydiam Plutarchus de musics
p. X 35b. B. a Platoue in lib, III. de rep. repudia-
tam esse scribit, ènetdjr^ b%eïct mi imnjdeioç nQQç 3'Qrj-
vov. Plat» isto loco pug. 389* E. ftQ'qvwdeiç esse dicit
harmonias , quae [uçolutdiçnl et awrovoXudiori vocab*n-
tur-: mox; autem fiaXaxtiç et av[Anonxàç appellat triv’lçicvl
xal Aiidioti, uitweg ^etXaQai xuXçrvvrm. Plura in hanc
rem quum ex aliis. scrip fcoribus, turn ex illo Plutarchi
iibro de mmsica çolligi possent. E x eodem libro, maxime
p. 11 '.43. cognoscii nus, id quod etiam sponte pqtèrat
intelligi, aliis harmoniis alios numeros aptari solitoS-
fuisslf Ad quem finem pbilosopbiam commendat Plutarchusäpag.
1142. D. o&rq yap, inquit ;' tmrr} xQivav *o
fieiQOV mi to XQtjaipbv. Haec quoque
res multis posset veteruin scriptorum locis confirman:
de pleniore tatrien eius ‘cognitione, nisi plura veteruin
inusicorüm scripta in lucem prötrahantur, desperamus.
Quare, quid coniectüra elfici possit, experiendum est.
Quod si in numeris Pindari eadem diuersitas inuenie-
tur, qtiae est inter illas tres harinoniäs, ex numeris
eöniifci pöterit, .qliae Cuiusque' carritinis fuerit harmo-
nia. Inde v'ero, quae maxime sibi disaimiles sunt hat« 19
“fiibniae, l!)orifca et Aeolica etiarn cum dialecti quadam
diuersitate cbditmctas fuisse non immerito suspicabimur.
A g maiot Pindari carminum pars Uumeros habet e da-
ctyiis et trochaeis ctim. spondeb alternantibus mixtos:
qubd geiius db insignem grauitatem eximie cbnuenit
Xloricäe barmoniae. Idque ipse poeta indicat Ol. HI- 9*
MoTm d' ovtm rot Tmps'oT« pot reoocptXov evgovn tqqivov
AojqIm (poivdf sva^rt'df^ nediXm dyhxoXotfibv: vbi v. schol.
Alia pars nuineros habet bretrium syllabarum freqüentia
CbnCitatbs, multöque motu inaequabiles: quod genus ab
Horatio legibus solutum dici videtnr. Hos ad Aeoli-
cam härmoniam aptatos fuis>e et similitude eorrnn ciim
isto gbtiere hatnioiiiae OStendit, et ipse pbeta significat
'Öl. I. 162. ifis da orecpuvtoGixe xkirov tnmmi vouai Alo-
lilidi, fiolnu XQV- Nem. III. 136. vbi se carmen mittera
dicit AioXi&alv ev nfotulotv avXtov- Ad vtrumque locum,
falsa veris misceiit schbliastae. Sed obiicientur nobis
haec düo, vnum, qüod, quum pbeta Ol. I. '20. dicat,
Adifjiav oitto (poQ'fityyot TraöaaXov Xa^ßate, nihil dis-
briminis inter Doritam atque Aeolicam harmoniam agno-
scere videatiir. At non dnbitamus, quin Aco(jiav tpop*-
fuyfa de Hypodoria harmonia intelligi voluerit: ita
*) Pracstabit, opinor, sJooglav (ptÜQfuyyu de poesi Doria, non df
modis nuisicia intelligi.