394 G. H e r m a N n i
pausa fit, quo indicetur, continuari et coniungi ordines
pon posse. N e c , qui liane anaexusin voce exprimere
tixlt, aliter pronunciare poterit. Atqui hac pausa vehementer
distrakuntur ypcabula atque asperrime ad aurern
accidunt.. Çuamobréiti^ia cpmaiuiii sermonis vsu ista
numeri ratio nuxnquam occurrit: quae quuin in vçrsibus
adhibetur, ea non consuetudo est poetarum, sed. negligentia.
> E x bis darum est, non nisi tun» recte in extremis
versibus diuidi yocabula, quum alter versus ab arsi in-
cipit. Hqc enim quum fit , nihil plane detrimenti ca pit
vocabulorum numerüs, siue in arsin, siue in thesin prior
versus exierit, vt in bis, Pytb. I , 79.
sx yà ç p a y a v a i nà—
öai ßgoTSaig àçèTaïç, i
xccl ôoepoï xcu ysQöl ß iu -
Tcel n£QiyXcaQö'öi r ’ sxpitv.
Eaque verborupi diuidendorum ratio, vt par esty fre-
quentissime vsurpatur.
Reliquae omnes , parcius adhibentur, quae sunt in
iis versibüs, quorum posterior ab anaeyusi incipit. Af-
que ex bis etiam quo quaeque durior est et molestior,
eo' rarius inuenitur. Earuni duo genera.sunt, primum,
si prior versus in arsi' terminatur, alterum, si in the-*
sin exit.
Atque in priore genere duae nCcurrunt ■ vocabulorum
diuisiones, quarum prima est, quum pars vocabiili
fe. priore versu redundans non modo anacrusin sequentis
versus, sed etjam thesin complectitur, vt in hoc, quod
vulgo legitur Nem. X, ßo.
sLLXVGiyO&S CCQyVQG)-
■itévTSç tiijv olvtjQaïç (piaXacç ensßctv.
In qüo etsi incommoda in medio verbo anacrusis est,
habet tarnen haec diuisio aliquid excusationis, quia po-
D i s s. 1 d e m.e t r i s P i n d a r L 19 5
stefior yocabuli pars non fest omni numero destitutai
Multo enim peior est altera diuisio , in qua pars voca-
t)iili in sequentem vers um coni-ecta in Stfela aoaqrusi qon«
sistit, vt in hoc, quod vulgo est Pytb. 111, 97.
troccTcsv xaxzlyov ay&voQi fu—
6&(o XQVöOQ èv y tg o lv Tf;dn>bi$> "> ■
Nam vltima syllaba vér bi non solum eo, quod.
anacrusis in medium vocabuli numerum inducitur, rniu-
cunda est, verum etiam plane vitiosa; quia', si quidem,
vt .par fest, solum vocabuli numerum spectes, anacrusis
ilia nullam arsin habet, quae ni an ires t a d wjui« est.
Alterum genus diuisionum, in quo thesin excipit
anacrusis, etiam maiorem plerumque mplestiam atque
asperitatem habet. Yehementius ehim atires interruptiö»
nem numeri sentiunt, thesi attacrusin antecedfente, pro-
ptèrea 'quod, licet anacrusis natura sua pars theseós
cuius pi am sit, continuari tarnen cum praeCedente thesi
tarn quam pars eius non potest, sed interrupta prónurï-
ciationis perpetuitate- <ab ea diuellenda est. Cuinam
enim, quaeso,, placerfe potest, quod Pyth. V I I I , 129.
vulgo legitur,
V71071T8QOIQ UVO—
jOSCUg* |
At enim ibi male dispositi versus sunt, quum sic scribi
deberet,'
c / 3 t V7tÖ%T8QÖt4 ceVOQSCttQ.
Multo aütem in hoc genere molestius illnd est, si in
thesi longa est, vt vulgo
Isthm. V I,' 110. I
XQVÖOftSTtXoV Mvuu06vva<z (ZVSr-i I
tsikccv ïcclq' eytiiys^iv Kd${qxz?
Quod eo fit, quia, .si vocabuli numerum spectas, tjuae
nunc anacrusis est, necessario arsis esse debebat. Ned
? N a