Pyth. I. ep. re. At neque hi versus lonicos numeros ha-
tent, sed in dactylicis potius numerandi sunt, multoque
magis nuineruni j^onicum a maiore adspernata yidetur Do-
riensium poësis lyrica: vt, nisi quis scholiastarum inepta
commenta audire velit, nullum lxuius metri exemplum
apud Pindarum reperiatur.
XVI.
D e éjp-ftri$:is Dokitis?:'
Qui olim trochaici ve l etiam iambici versus apud Pindarum
aliosque poetas esse credebantur, trochaei spondbi-
que alternatione grauesy eos trf chat<;p; gener^ exin^endps
esse, et ex trochaeo spondeoque conltare, satis mihi vi-
deor ostendisse in. dissertatione de mensura, quorumdam
metrofum rhythmica et in' Elementis dpctrinae metricap^
Itaqüe tantum abëst, vt spondeus iste trocjiaei loco pona*
tui’, vtpïSi quando trqchaeus dipodiam fidiat, is spondei
fungatur cdficio. Ita esse, apparebit ^atiqnp vsuqu%|fu^
ius metri explicatp, • Nam quupi Doriae pptissimum/ har-
moniae proprii sint hi-epitriti, dactylis Jere ettxochaeo,
semanto coniunguntuP, sed apta proportion© membroruni, •
vt neqne longiora iustp, .nëc breuiora sint, ;«ea>uentque in-
dolem Suam. Itaque dactylici vsurpantur dimfitcij trime^
tr i, tetrametri, perraro pentameter, vt Pytlx. III. iique
omnes non nisi catalectici in fsyllabam vél disyllabum,
nusqqam acatalecti, nusquam logaqedici, Epitriti autem.
nuno; yups membro dactylicp praemittitur vel subiicitur,
nunc duo. Fiunt, etiam ex ipsis epitritisK Integra membra,
et quidem e duobus vel tribus. Pluresquum coniungun-
tur, bini vnum solent memb£um constituere. Adiicitur
iis in fine Creticus, interdum choriambus, siue dactylicus
dimeter catalecticus in syllabam. Nonnumquam trochaeus,
a quo incipiunt hi epitriti, in tribrachum koluitur, nunc
constanter, vtOlymp. X. stroph. 3. 4. et Isthm. VI. stroph.
IQ, rr. nunc, vt cum tro.chaep peruiutetur tribraebus,
vt Pyth. IV. stroph. 15. *et alibi. In spondeo autem,
qui trochaeum sequitur, vereor ne ,nulli solution! Jocus
fuerit, concessus. Atque ' eius vltixnam syllabam solui
non pqsse, nisi penitus perdito numero,1 per se darum
est. In ea autem syllaba, quae hanc • anteeedit, tarn
rarae sunt, tarnque suspectae. solutiopes, vt vix videatup
dubitari posse, quin tollendae sint. 'Exempla haec iri-
Veniuntur. Pyth. IV. 1451,
ivd 'a xcii yvlcov asp'Xotg è ^ S s i-
j £ccvto scqIóiv èöDdrog dficplg.
vbi XQiOtv interpretatio | videtua:, cuius in locum non
etym'tt} vsitatum et vulgäre nomen, sed rarius xqX(mh
substituenduin putauerim. Nem. V. xoi
; o'VTtco ylvvö t rpalvcov tIqsivuv
juavsQ3 Qivav&ug onooQocv,
vbi scholiastae rrj yévsvaêv docet yévwi, vel yévvg, quod
vulgo legitur, in yivvi mutanduih esse. Ibidem y. 19.
^ 'd'kööayro nuQ ßtojuöv fcarsgog cE)J,aviov,
quern locum Scbmidius rectè videtur constituisse,
, .'d'SÖöaVTO ' TVCiQ ßa/LlÖv TCUTQOg ^Ek7mviov.
Et v. öl. trbï pró vulgato,
'EvdaïSog dQiyycoTsg viol,
ys ita tarn metri formam restitui posse addito articulo etiam
nouissimus editor obseruauit,
\yEvèc/Mog ccQiyvaTsg viol,
siue malis : ä-Qvyvmj&g. Isthm". II. autem in fine epodorum
melior yersuum distinctie solutionem, qu,ae. ip tertia epitriti
syllaba prat, iam in ^ rim am Gretici transtulit. Isthia.
IV. 94. ^
»vccov TloGtibuoivo g èqktpovTa Oyy-Qoi,
vereor ne genuina lectio fuerit,
6<p* êgéftVQVTcc pylfioc, >
Henique Isthm. VI. 92*