omnium ininime abfuerit Doricä siue Aeolica, accedera
putaret, mirarer profecto, si nullus Pindari versus ad
nos peruenisset: "nunc autem, quum - tantum eius car-
minum volumen omnium minibus teratur., quid de tali
opinione dicam, non inuenio. Qui comihunem' linguam
Pindaro tribuerunt, hoc dixisse censendi sunt, diajectum,
qua vfitür, singular! quodam temperamento pene ex
omnibus dialectis mixtam videri.' Id quomodo' factum
sit, apertum est. Est enim Pindari dialectus epica, sed
colorem habens Doricbe, interdum etiam Aeolicae linguae*
* )’ Aliis verbis, fundamentum huius dialecti est
lingua epica, sed e Dorica dialecto tantum adsciuit Pin-
darus, quantum et ad dictionis splendorem et ad nume-
rorum commoditatem idoneum videretur, repudians 'ilia,
quae aut interioris essent, aut vulgaris, aut cOrtis in
5 locis usitati Dorismi. Nec priipus hoc fecit Pindarus,
sed sequutus alios , ipse quoque post in exemplis habi-
- tus. Horum attingam quae praecipua sunt. Fines li-
belli, breuitatem, breuitas ordinem consulto neglectum
excusabit.
Ac de epica apud Pindarum dialect© quum multa
dici possent, consistam in hiatu et quorumdam verbo-
ruin mensura. De hiatu quidem hoc magis mihi dicen-
dum es t, quod is nuper quemdam doctissimum virum
adduxit, vt digammä a Pindaro vsurpatum crederet. At
ea littera Pindarum non esse vsum, certissimum est.
Nam et hiatum admisit in his quoque vocabulis, quae
numquam habuerunt digamma, neque ante ilia vocabula,
quae apud antiques a digammo incepisse scimus, aut
correptionem syllabae consonante terminatae, aut apo-
strophum declinauit. Neque enim fore puto, qui digamma
nunc adhibitum, nunc neglectum fuisse censeat*
*) 'Jig 8s ol Jmgtug tycagov^ai uloU&VTsg, 8r}Xot Hlvdagog,
ovici) noiwv, ijzoi nett /JtDQixiog ygacpwv mi Aiohnwg.
Eustathius p. 170a, 5.
nec inagis, qui earn glitte ram cum spiritu aspero compa-
rét, qui ad meusuram mibil vsquarn confert, hiatum au-
tem reddit etiam duriorem. ©mnino ex quanam diale-
cto (îigamma a Pindaro suniptum didetur? E x epica?
At Pindari tempore pridenv digamma ex epica poesi eua-
nuërat. An é Dorica? At ab antiquo illo et interiors
Dorismo, cuius proprium erat digamma, plane abstinuit
Pindarus. An denique ex Aeolica ? At quum omnino
perpauca h ilc bausit, turn ne Aeolici quidem poetae, vt
Alcaëus*ét Sappho, digamma magnopere frequêntarunt,
quo ilU in multis 'vocabulis abstinuerunt, quibus Pindarus,
si ex hiatu cóniectura facienda esset, fgidiecisset di-
gamma. Bis occurrens apud 'hunc avazet de se ipso,
non de aliis vocibus, testimonium edit. Sola illè pra-
nomina ‘s&ev, ol, - quae tarnen tie ipsa quidem apud
©um digamma babuisse puto, prorsus ita , ac si babe-
rent, vsurpgt.. Horum £ semel inuenitur, sed post consonanten!,
Oh IX. •‘25. ov Oi. I. 37' V l l 35* 1 1 1*
VII. 164. idg. IX. 24. 101. XIH. 39. 52. 92. too. 109.
150. XIV. A Pyth. i t 14. IE 153- III- 112. IV. 4 o-
65. 84. 129. 3S7- 43^- 47®* 5 *®* ^ *57* IX. 62. 99.
i 45- "*92. 213. Nem. I. 151. 24.- 88* 92* HI* ^6. 98* V.
62. VI. 38- VII. 58- X.' 53* I*thm. V. 78- VI. 16. 72.
VIH. X25. in fragm. p. 80. HI. ed. Heyn. His adde
Ol. II. 74. Pyth. l i . 78- IX. i 48- Nem. IV. 96. V II. 6
32. X. 27. »49- Istbm. IV. 109. de quibus locis dis-
putaui ad Orphica p. 787 seqq. ‘ÎE-Ôev, nusquam occurrens,
quin eamdem legem sequi debuerit, non est du-
bium. Hoc Ynum addo, si quando syllaba ob digamma
per positionem produci yideatur, hos locos aut «perte
vitiosos essé y aut suspicionem certe vitii habere non
exiguam. Male numefis consule«s lectio Pytb. IV. 45°*
èireéefèavzó yqicsv èod&zoç àf.t(piç, scribi postulat etrsd«*-
: quo * facto ad digamma confugientem retinebit eius-
dem carminis“ y . 140. Quay® rectius fortasse scribetur