J9§ G. H e k m a s s i .
adnumerandum videtur iis lócis , qui propter prauas le-
■ ctiones male dispositös versus habent. Eadem ratio
est in commissuris versutim asynartetorum.. Quare etiam
in bis cautio arlhibenda est, ne temëre admittamus
qüidquam, quo numerus vócabulorum laedatur. Quam-
quam bic quoque acri . iudició ópüs 'est ,' ne quis ip,so-
rum poetarum errores corrigere ve lit; immo interdum
eiusmodi errores etiam restituendi sunt, vbi librariorum
uegligentia eos euanuisse patet,
V,
D e h i a t i tx u s,
Denique etiam de hiatibus expqnendum est, qui
permagnüm in distribuendis , versibusi momentum habent,
Atque in bac quoque re saepenumero miratusi sum,
quid es.set, quod critici ea, quae .'aures vebementer ex*
eruciant, ne animaduertere quidem videantur, pa autem,
quae nihil vsquam ofFensionis habent, prorsus intole|a-.
bilia esse contendant. Inde - mira ouaedam fulcrorum
comments orta sunt, qüibus tantum abest, vt genuinam
antiquis poetis scripturain restitui eredam, vt potius
consuetudinem poetarum violari, insignemque elegantiae
poëtica e partem corrumpi existimem, Nam si quis $ub-
actis. assidua exer citation e auribus diligentius morèm
poetarum not'auerit, is facile intelliget, etiam hiatuum
doctam quamdam et subtilem rationem esse , quae aded ’
paucis régulis comprebendattir, - v t , quid recte in boe
genere, quid perperam fiat, iiullo plane negotio perspici
p.oséit.
Duo enim sunt genera hiatuum, primum in vocali
brèui, alterum in longa vocali vel dipbtbongo.
Ex bis ii hiatus, qui sunt in breui vocali, slue earn
alia vfrcalis*Jbreuis, siup longa, ship etiam diphthongus
sequatur, ex epica poesi in lyricam venere, maxime vbi
vél digamma ysurpare antiquissimi solebant, vel ab
D i s s . I. DE ME T R I S P IN D A R I . I99
apostrophe sibi temperabant, Ac sane non modo pa*
rum offensionis boc genus hiatuum habet, sed saepe etiam
magna in iis est elegantia, propterea quod facile
e t . magna cum vocis volubilitate pro.nunciantur, ple-
numque in iis quiddam et sonorum inest.
Longe alia illofum hiatuum ratio est, qui sunt in
longa vocali vel in diphthongo. ’ Nam quia in his diu-
tius iminörätur vö x, pleniprque et crassior sönus inest,
callide sunt et perite adhibendi, ne rudi qùadam pro-
nunciandi molestia et inurhana rùsticitaté sermonem déforment:'
Propterea poetae diligenter curarunt, vt Ion-
gam vocalem vfel diphtbongum aut corrjperent, sequente
.vocali, aut ictù erigerènt. Ytroque enim modo, si quid
in hiatu eras sum et rusticum infest, facile occultatur.
Etenim si eorripitur; périnde fest ac éi brehik Vocalis
esset.: . quo, nihil volubilitati pronunçiationis detrahitur,
vt in his, Ï
oî>dé xL pot nsQixsirat/j ettei nuS'ov uXym S’VfiM,
wî$l' êfirjv ipvyrjv q;.aQaßa,kXQ{iEVOs iroksui^Etv-
Sin vero ictu excitatur, hoc ipso, acumine certior vox
atqtie teretior euâdit, vt; in hoe,
ïfëè'lktov Exrvja<d'cu, smaiapEVOv mokied'QOV.
Ac Latiiji poetae, si quando a Graecis hiatum adsçiue»
runt, Vtramque sunt ratiqnem sequuti, vt Virgilius, :
te Corydoni o Atexi:.
Amphion JJircaçus in Actaeo Aracyntho.
Alia exempla attulit Bentleius ad Horat. III. Cafm. 14, n .
Contra quis non sentit, pinguem plabeque agrestem so-
num exsistere, quum’ longa vocalis. vel. diphthongus in
tbeki, sequfente vocali. prodneitur.’ Ham quo tardius,
et correptionis volubilitate. et arseos. concitatione rè-
mota, iners et languida vox deuoluitur,( eo plpré spatii
CQùceditur auribus ad percipiendam hiatus molestiam.
Quod quum latere antiquos poetas ,non. posset, perrärö
isttid hiatuum geïms sihi indulserunt, nfec ferme nisi in