bractées trifides, petites ou plus grandes. Segments du calice densément, pas très brièvement gris la-
neuxjtomenteux, quelquefois moins densément et brièvement poilus, non laineux, glanduleux ou non,
armés d’aiguillons ou non, brièvement acuminés, réfléchis chez la fleur et le fruit, quelquefois étalés.
Pétales assez de grandeur médiocre, elliptiques d’un rouge clair ou blancs, poilus à la face inférieure.
Anthères plus longues que les styles à filaments blancs et à loges glabres ou poilues. Styles verts, ovaires
glabres. Disque glabre. Fructification plus ou moins incomplète.
Explication de la Planche: a. Partie d’une fleur, grandie b. et b1 Etamines, poilue et non poilue;
c. Pétale rose; c1. Pétale blanc; d. Stipule 2 x .
Habitat aux Pays-Bas : La plante dessinée nous a été envoyée par M. W. W. Schipper de Winscho-
ten en août 1927, qui l’avait trouvée à Nunspeet, le long du chemin à Harderwijk et du chemin noir
derrière la Maison „de Bunte” ; ensuite elle a été trouvée à Loenen prov. de Gueldre près de la gare et
derrière l’hôtel „De Eikeboom” ; à l’Allée près d’Oldenzaal; „Het Bosch” non loin du Chateau Archem
à Ommen; le long du chemin de sable au côté sud de Twikkel à Delden, non loin du chemin principal.
PAXILLUS EXTENUATUS FR.
Dunne Paxillus.
PL 2182.
Stelsel van Linnaeus: Cl. XXIV. Séct. V. Cryptogamia. Fungi.
Natuurlijk stelsel: Cellulares Mycetes. Ord. Hymenomycetes. Fam. Agaricaceae.
Geslachtskenmerken: Zie Dl. X, No. 754.
Soortelijke kenmerken: Pileo campanulato-convexo, dein plano, subumbonato, carnoso disco
compacte ceterum tenui, levi, glabro, luteo vel luteo fulvo, sub lente villosulo, passim argenteo-nitente,
postea corii colorem ostendente, fere fisso-squamoso, margine primo pruinosa involuto, dein expanso,
levi; stipite pallidiore concolori, molliter villoso, 4—5 x '2—3 cm., spumoso-farcto, parietibus duris,
basin versus mycelio, proximam terram conglutinanté, pallido, ascendente strigoso-membranaceo
peronatp, quam ob causam bulbum imitante, re vera fere aequilato. Lamellae alte decurrentes, arcuatae,
confertae, lineares, valde angustae, flavescentes, dein subfuscae. Sporae incolores ellipticae, leves,
6—7 X 3—4 (x.
Hoed klokvormig-bol, dan vlak, eenigszins bultig, in het midden dikvleezig, naar buiten dun, glad,
kaal, kleikleurig of kleikleurig bruin, onder de loupe als viltig, hier en daar zilverachtig glanzend, later
meer leerkleurig, bijna schubbig-gespleten, met een lang binnenwaarts gekromden, bedauwden rand,
die later glad en uitgespreid is. Steel iets lichter doch gelijk van kleur, zacht viltig, 4—5 cm. hoog, 2—3
cm. dik, vlokkig opgevuld, echter met harden wand, aan den voet met een bleek opstijgend, ruw-vlie-
zig mycelium omgeven, dat den omgevenden grond samen pakt, waardoor het knolvormig schijnt
inderdaad is de steel gelijk van dikte. Plaatjes lang afloopend, bochtig, dicht opeen, lijnvormig, zeer
smal, gepiachtig, dan licht bruin. Sporen ongekleurd, elliptisch, glad,. 6—7 X 3—4 |x.
Pax. extenuatus Fr., Epicr., p. 316; Cke, Handb., p. 285, lllustr., pl. 873?, Rieken; BI. P., p. 93; Cost.
et Duf., p. 277. Massee, Brit. Fg. Fl. I I , p. 407.
Groeiplaats: Op grazige plekken in dennenbossehen, niet zelden op kalkbodem.
Nederland: De benedenste afbeeldingen zijn naar exemplaren, in November 1915 (ook in 1917)
gevonden door Dr. J. S. Meulbnhoff in een weiland bij de Kloeze te Lochem. Reeds terstond was er
eenige twijfel of het een Paxillus, dan wel een Clitocybe zou zijn. Dr. Meulenhoff dacht aan Cl. inor-
nata Sow., die volgens Dl. XVI, Pl. 1250 door van Eeden in 1879 op de Hartekamp bij Bennebroek
zou gevonden zijn. Volgens Massee, Brit. Fg. Fl. II, p. 407 zou deze soort sinds Sowerby’s tijd niet
weergevonden zijn. Bovendien komen de kenmerken der afgebeelde planten meer met Paxillus overeen,
zooals de lang naar binnen gerolden rand van den hoed; de lichtgroene kleur der sporen, waardoor
de soort tot het ondergeslacht Lepista moet worden gebracht, hoewel dit niet geheel strookt met
de beschrijving „incolores”, wat dan echter zou verklaard kunnen worden dat deze „vuil witte” kleur
zou staan tegenover de roestkleur der afdeeling Tapinia. Saccardo neemt in zijne beschrijving over,
dat het ondereind van den steel moet zijn tuberoso-radicatus. Aan de gezonden exemplaren was dat
niet te zien; de Heer Meulenhoff deelde echter mede, dat bij gebrek aan een mes het uittrekken uit
den grond zeer moeielijk ging.