ECCILIA GRISEO-RUBELLA LASCH.
Eccilie gris rougeâtre.
PI. 2179B.
Système de Linné : Cl. XXIV. Sect. V. Cryptogamia. Fungi.
Système naturel: Cellulaires Mycètes. Ord. Hyménomycètes. Fam. Agaricaeées.
Caractères génériques: Voyez le No. 2052, Vol. XXVI.
Caractères spécifiques: Chapeau environ 21/2 cm. de largeur, membraneux, très profondément
ombiliqué, puis plan, strié, hygrophane, brun, en état sec gris; feuillets assez larges, un peu décur-
rents, assez espacés, pâles, puis saumon; pied 4—5 cm. de hauteur, égal, lisse, plus pâle que le chapeau,
creux. Spores anguleuses-globuleuses, verruqueuses, 9—10 p..
Agaricus griseo-nibellus Lasch, in Fr., Hym. Eur., p. 212. Cke, Illustr. pl. 613A. Ecc. griseo-rubella
Lasch. Sacc., Syll. V, 702; Winter, Kr. Fl. 1, p. 707; Meded. Ned. myc. Ver. V II, p. 55 en V III, p. 33;
Massee, Br. Fg. Fl. 11, p. 240.
Habitat : Forêts de Pins, sur la terre.
Pays-Bas: Cette espèce, nouvelle pour notre pays, a été trouvée par feu M. J. L. F. de Meyere à
Ede. Déjà trouvée antérieurement en 1910 par M. B. E. Bouwman dans les environs de Breda. Puis recueillie
par M. M. Meulenhoff et Meulemeester dans „het Engelsche werk” à Zwolle, par MM. v.
Luyk et Nonnekes en août 1915 dans les dunes de Castricum. Les exemplaires figurés dans notre
planche ont été recueillis le 9 septembre 1923 par M. P. J. Hoogland dans le groupe central des dunes
près de Meyendel, à l’est du „Sprank” ; aux mêmes exemplaires M. Lütjeharms a emprunté le dessin
des spores. Le 27 septembre 1924 Mme. Boetje—van Ruyven a retrouvé l’espèce au même endroit,
tandis que M. Schweers l’a trouvée le 29 octobre 1925 à Hengelo.
HYPHOLOMA ELONGATUM P.
Langstelige Hypholoma.
Pl. 2180,4.
HYPHOLOMA ELAEODES FR.
Gerimpelde Hypholoma.
Stelsel van Linnaeus: Cl. XXIV. Sect. V. Cryptogamia. Fungi.
Natuurlijk Stelsel: CeHulares Mycetes. Ord. Hymenomycetes. Fam. Agaricaceae.
Geslachtskenmerken: Zie Dl. X, No. 769.
Soortelijke kenmerken: A. H. elongotum: Pileo fere jugiter campanulato, 1.5—3 cm. lato, um-
bonato, tenuiter carnoso, e viridi fusco, subhygrophano, siccitate flavo-rufo, usque ad medium manifeste
striato, in juventute circa marginem sericeo et tenero sed manifesto limbo nigro circumvelato.
Lamellae viridi-fuscae, dein a sporis purpureae, denique viridi-fuscae acie alba vel flavescente, fere
confertae, late adnexae, subdecurrentes, sejunctae. Sporae ovalae, 9—11 X 6—7 p., leves. Stipites ru-
bro-fusci, fibris insitis albescentes, apice subincrassato striato fere aequilati graciles, 7—8 c.M. longi,
1—2 mm. lati, saepe flexuosi et distorti, subfarcti.
Hoed bijna blijvend klokvormig, 1.5—3 cm. breed, bultig, dunvleezig, olijf bruin, bijna hygrophaan,
in drogen staat oranje-geel, tot het midden duidelijk gestreept, in de jeugd rondom den rand zijde-
achtig en met een duidelijke zachte zwartachtige zoom omhangen. Plaatjes olijfkleurig, dan door de
sporen purperkleurig, dan olijfkleurig met witte of geelachtige snede, tamelijk dicht, breed aangehecht,
eenigszins afloopend, loslatend. Sporen eivormig, 9—11 X 6—7 p, glad. Stelen roodachtig
bruin, door opliggende vezels witachtig, met eenigszins verdikten, gestreepten top, bijna gelijk dik, tenger,
7—'8 cm. hoog, 1—2 mm. dik, dikwijls bochtig en verdraaid, bijna hol.
Hyph. elongotum P. Icon. et Heser. Fung. minus cognit. 11, f. 4. Psilocybe elongot. Fr., Hym. Eur.,
p. 298. Sacc., Syll. I I , 1046. Meded. Ned. Myc. Ver. 1918, p. 55. Rieken, I , p. 250.
Groeiplaats: In dennenbosschen, bizonder op grazige wegen, nimmer in bundels, maar zeer gezellig,
als gezaaid.
Nederland : Gevonden den 10 November 1917 door den Heer J. L. F. de Meyere tusschen het mos
bij een meertje op het terrein van Dr. Murk Balt te Ede. Geen der auteurs kent deze soort dan Bi-
geard, die haar echter houdt voor synoniem met Hyph. polytrichi Fr. en Psilocybe uda. Met de eerste
soort en Hyph. dispersum is zij wel zeer verwant. Zij komt geheel overeen met de door Ricken
onder No. 748 beschreven soort. Volgens dezen schrijver wijkt zij van Ps. uda af door den gestreepten
hoed en de kleinere sporen en het bezit van den randzoom; van H. dispersum wijkt zij af door kleur
en vorm van den hoed. Het groenachtige van deze soort ontbreekt hier, terwijl de jonge exemplaren
citroengeel zijn, zooals Bigeard terecht zegt, de oudere hebben een zeer bizondere olijfbruine kleur.