
Eyph. elaeodes (Fr.) Epier., p. 291; Sacc., Syll. V, p. 1029; Cooke, Illustr., tab. 562; Oud., Bév. I, p.
295; Massee. Fg. Fl. I , p. 383; Bicken, Bl. P., p. 461, No. 1410.
Habitat: Bois, sur des troncs pourrissants; gazonnant.
Pays-Bas: Cette espèce a été trouvé déjà par Dozy et Molkenboer aux environs de Leide, par van
der Sande Lacoste près d’Amsterdam, tandis que la plante est signalée par Oudemans de Lochem.
Le Prodromus Florae Batavae, édité en 1858 faisant mention de ces localités en ajoute les remarques
suivantes chapeau charnu assez plan, un peu mamelonné, sec, glabre à chair blanc de lait, pied d’abord
plein puis creux, égal, fibrilleux, presque ferrugineux ; lamelles adnées, approchées, minces, d’un
vert pur, enfin olivâtres. Odeur amère. Pied ordinairement gracile, courbé, colorié comme le chapeau,
tantôt couleur de brique, tantôt couleur de cuir.” Il paraît que le champignon a été plusieurs fois signalé
dans notre pays. C’est Bicken qui nous informe qu’il a reçu à plusieurs reprises des exemplaires de
Hollande par la bienveillance de l’assesseur Lefébure de Bussum. M. Bicken fait observer que la place
de cette espèce est entre H. epixanthum, caractérisé par le chapeau soyeux, fibreux et une odeur très
forte et H. fasciculare, qui se distingue par la chair jaune, amère comme chicotin et les lamelles d’abord
jaunes de soufre. Costantin et Dufour le tiennent pour synonyme de H. fasciculaire. Les plantes
dessinées ont été recueillies en novembre 1925 par M. Schweers à Hengelo; il les a trouvées toutes gelées,
par quelle raison la couleur du chapeau n’est probablement pas près sur le vif. Les particularités
microscopiques nous devons à M. W. J. Lütjeharms, conservateur de l’Herbier royal, à Leiden.
RUBUS DIVERGENS NEUM. x VILLICAULIS KOEHL
Hybride tusschen Rubus divergens x villicaulis.
Bloeit: Juni—Aug. 2J..
PI. 2181.
Stelsel van Linnaeus : Cl. XII, Ord. III. Icosandria. Polygynia.
Natuurlijk Stelsel: Vasculares Dieotyledoneae. Ord. Bosaceae.
Geslachtskenmerken: Zie Dl. II, No. 105.
Kenmerken der Hybride: Turiones plerumque non numerosi, tenues, decumbentes, interdum sul-
cati, acute angulati, glabri vel latente, non breviter pilosi, non pruinosi, obscure fulvi vel purpurei,
aculeis dispersis, ad angulos dispositis, aequalibus, validis, longis, triangularibus, vel parvis, circiter
longitudine demidii turionis crassitudinis, glabris vel pilosis, interdum rubris armati. Stipulae profunde
insitae, longae, anguste liniares usque ad filiformes, eglandulosae. Petioli longitudine foliola exteriora
aequantes vel iis breviores, interdum vini colorem exhibentes, in parte superiore solum basin versus
sulcati vel per totam longitudinem, satis dense et confuse pilosi, aculeis plerumque satis numerosis,
subvalidis, basi elargatis, plus minusve curvatis vel infirmioribus et brevioribus. Folia digitatum vel
pedatim quinata vel ternata vel quadrupedata, foliolis non obtegentibus, exterioribus foliorum ter-
natorum interdum bilobatis, foliolis praeter terminalem plerumque basin versus angustatis, exterioribus
pedunculatis vel sessilibus, supra satis laete viridibus vel obscurioribus, subtus pilosis in nervis
plerumque pilis longis librate latentibus bifariam praeditis vel fere omnino glabris, griseo-splenden-
tibus vel viridibus, nervis in facie inferiore fuscis, margine satis irregulariter, apicem versus duplo
serrato vel satis regulariter, non alto serrato; foliolo terminali lanceolato, large elliptico vel satis
angusto, basi rotundato, interdum ibi inciso, plerumque longe, graciliter vel breviter acuminato. Turiones
floriferi satis elongati, confuse pilosi, eglandulosi, aculeis brevioribus et minus validioribus quam
in B. villicauli armati, foliis ternatis et quinatis muniti. Inflorescentiae plerumque brevissimae, plerumque
modo circiter dimidio dm. longae, interdum aliquando longiores, paniculatae, in media longitudine
cum axibus secundariis late distantibus vel magis erectis, modo supra medium ramosae
vel interdum longe infra medium, etiam cymosae cum uno axe profundius inserto, paniculae et etiam
cymae plerumque pauciflorae, interdum axe secundario in inflorescentiam simplicem definitum
terminato, non raro etiam racemosae, floribus in valde latentes, non ramosos, pluribus bracteis mu-
nitos, axes secundarios positis, evidenter axes miseros B. villicaulis; inflorescentiae parce vel
nequaquam foliosae, interdum singula folia gerentes, axis primarius rectus vel flexibilis, axes et
pedunculi non dense, satis breviter pilosi vel longius et densius pilosi, plerumque eglandulosi, aculeis
dispersis, longis, rectis, reclinatis, interdum minus longis et librate patentibus armati, in pedunculis
non raro rarissimis; pedunculi bis vel ter segmentis calicis longiores vel iis breviores, non fasciculati;
folia quodsi presentia, non raro subtus breviter griseo-tomentosa; bracteae trifissae, parvae vel satis
magnae. Segmenta calicis dense, non valde breviter griseo-lanuginoso-tomentoso pilosa, interdum minus
dense, breviter, non lanuginoso, pilosa, aculeata vel non aculeata, glandulosa vel eglandulosa, in
flore et in fructu reflexa, interdum patentia, breviter acuminata. Petala mediocriter magna, elliptica,