
In regione montanâ, in tractu Serrania de Honda propè el Burgo legitamic. Hænse-
ler, anno 1839.
Cette curieuse et distincte espèce est du groupe des précédentes et ne peut se confondre
avec aucune autre de cette section. Par son port, elle ressemble un peu aux E . hyberna ,
pilonci et surtout à VE. palustris dont la distinguent sés feuilles auriculées à la base et dentées
en scie, ses involucelles arrondis, ses capsules deux ou trois fois plus petites, le caractère remarquable
de l’hispidité des rayons de ses ombelles, etc.
Expl. TAB. 1. Flos auctus.— 2. Idem apertus. — 5. Capsulæ auctæ transversa sectio. —S
4. Semen,
i 5i 3. Euphorbia rupicola. Tab. CLXI.
E . caulibus fruticosis ramosis parle superiori foliosis, foliislanceolatisintegerrimis mu-
cronatis uninerviis subtùs parcè pilosis, umbellæ quinquefidæ radiis bifîdis, invùlucris
ovatis, involucellis suborbicularibus flores occultantibus, glandùlis integris, capsulæ
verrucis sparsis hemisphæricis, seminibus lævibus.
E . rupicola Boiss E l. n° 174.
Suffrulex 2-4 pedes altus ramosus. Rami crassitie pennæ anserinæ parte inferiori
nu di, nitidi, glabri.Folia secùs ramos floriferos numerosa oblongo-lanceolala, lanceo-
lalave, basi attenuata, apice obtusiuscula mucronulata integerrima, pollicem aut sesqui
pollicem longa, 4-6 lineas lata, pallidè virentia, subtùs pilis raris adpressis puberula,
medio uninervia. Umbellæ quinqueradiatæ radii semel et eliam bis bifîdi cum flore pe-
dicellàto in dichotomiis. Involucri foliola ovata foliis latiora, involucelli rotundata sæpè
omnino orbiculata glabra integeiTima nervo excürrente brevissimè apiculata. Involu-
crum floris proprium brevi ter pedicel latum extùs glabrum, intùs longiludinaliter sub
glandulâ unâ quàque hirsutum, inter glandulas in lobos quinque glandulis longiores ci-
liatos triangùlari-lanceolatos apice truncalos vel emarginalos divisum. Glandulæ trans-
versè ovatæ iiitegræ aliquando subemarginatæ cerinæ glabræ. Florum masculorum
squamulæ ïineares basi atlenuatæ, apice truncatæ irregulariter bifidæ, valdè ciliâtæ, f i-
lamentis breviores. Ovarium parte superiori præcipuè adpressè glandulosum. Stylus ad
basin ferè usque trifidus. Stigmata capitata biloba. Capsula magnitudinis ferè eæ E . hy-
bernee, globosa trisulca glabra verrucis paucis irregularibus hemisphæricis obsila. Semina
lævia pallidè rosea.
In fissuris rupium regionis calidæ superioris, supra Alliaurin in rupibus ad septen-
trionem versis, propè Almojia legil quoque c l. Hænseler. Alt. cire. i 5oo/. Fl. Apr.
Mai.
Hab. in regno Granatensi, Valentino meridionali propè Hifac (Ego).
Cette belle espèce est voisine de VE. fruticosa Biv. E. spinosa par. A Dèsf. Atl. tab. xo 1, de
Sicile et de Barbarie. Le principal caractère qui l’en distingue consiste dans la forme des involucres'
et des involucelles qui sont beaucoup plus grands, ôrbiculairës, et non oblongs atténués1 par la
base pu même lancéolés. En outre, dans Y E . fruticosa les feuilles'sont en général plus étroites,
glabres, d’ un vert très-pale, jaunâtres, glaucescentes, et la nervure moyenne s’y détaché comme
une ligné blanche, enfin la capsule est couverte de verrues plus nombreuses et plus proéminentes.
Malgré ces différences, il ne serait pas impossible qu’on trouvât plus tard, entre ces espèces, des
formes intermédiaires qui obligeraient à les réunir.
Expl. ta b. 1. Flos auctus.— 2. Idem apertus. — 5. Ovarium. — 4- Capsula matura. —
5. Semen.
i 5i 4- Euphorbia Lagascæ. Spr.
E . Terracina Lag. El. Hort. Matr. non L .
Ad viaset culta regionis calidæ, propè Motril, V e le z . Fl. Apr.
Hab. in Hispaniâ auslrali.
Cette èspèce est annuelle et a le port des E . helioscopia el aienocarpa Guss. Ses capsules sont
très-grosses et à angles aigus ; elles sont lisses ainsi que les graines.
1 515. Euphorbia Characias. L .
Tithymalus Characias legitimus Clus. Hisp. Ic. pag. 146.
In rupeslribus l’egionis calidæ superioris et montanæ, legi en e l Tajo deRonda, in fis—
suris rupium propè Cartama et Estepa Hænseler et suprà Antequera e t in monte Sierra
de Mijas suprà Churriana Prolongo. F l. Mart. Apr. Alt. io o o ,- 3ooo/.
Hab. in Europâ australi occidentali, Galba australi, Hispaniâ, Lusilaniâ (Brot.),
Italiâ.
La plante de Dalmatie et de Grèce appartient à VE. Wulfenii Hoppe, espèce fort semblable
à la nôtre, mais qui paraît en différer spécifiquement par son ombelle plus ample, des involucelles
plus concaves et en forme d’entonnoir, des glandes dont les cornes sont beaucoup plus longues et
couleur de miel, au lieu d’être d’un pourpre noir.
1 516. Euphorbia Esula. L .
In humidis regionis alpinæ secùs rivos et étiam in pratis regionis nivalis, Sierra Nevada
in vallibus utroque latere, et in fundo circûs summi Corral de Veleta. Alt. 4^00-
85oo'. Fl. æst.
Hab. in Angliâ australi (Hook.), Sueciâ australi (Wahl.), Daniâ, Galliâ septentrionali
et occidentali, Germaniâ (Koch), Pannoniâ, Tauriâ, Sibiriâ (Fisch. Ledeb.), Hispaniæ
montibus, Græciâ in Peloponneso (hex'b. meum).
Cette plante, dans les vallées, atteint une hauteur de trois pieds, dans les localités les plus
hautes elle a à peine un demi-pied, et ressemble assez à VE. Cyparissias dont on la distingue toujours
cependant à ses feuilles plus larges, bien plus atténuées à la base.
15 1 7 . Euphorbia Paralias. L .
In arenosis maritimis mobilibus regionis calidæ ferè ubique, Malaga, Motril, Este-
pona. Fl. æstate.
Hab. in Europæ regione mediterraneâ omni à Galliâ australi ad Græciam et Crelam
(Sibth. Sieb.), Africa boi’eali (Desf.), Canariis (herb. DC.).
1518. Euphorbia Nicæensis. Ali.
Fl. Pedem. tab. 69, fig. 1 .— E . oleoefolià Gouan. — E . Myrsinites Brot. Lus. non L .
— E . glareosa MB.