DE CANADEESCHF. PAARDEN.
volgen hem in de Savanes en verkoopen ze voor een kleinen prijs
in de Steden, waar zij, ondanks hun koppigheid, zeer gezien zijn
ora hun zeldzaam uithoudingsvermogen.
De halßamme brotico's worden slechts gedurende de helft
van het jaar gebruikt, n.l. gedurende het fraaie seizoen, Zij dienen
tot rijpaard voor de Herders der veekudden, men spant ze ook
wel voor lichte rijtuigen, doch zwaar werk kunnen zij niet doen,
Hun weerstandsvermogen is onbegrensd, hun soberheid
overtreft die van andere paarden.
Zoodra de winter begint, laat de eigenaar ze, nadat zij met
het glosiend ijzer gebrandmerkt zijn. los. Weer in vrijheid, zoeken
de bronco's elkander op, vereenigen zieh tot troepen, en dalen in
aanzieniijke massa's naar het Zuiden af om er hun weidevoedsel
te zoeken, en gaan des tc zuidelijker hoe strenger de winter wordt.
Zij verwijderen zieh op deze wijze honderden mijlen van
hun stal. Het gelukt hun echter niet altijd om de sneeuw te
ontvluchten, en het is dan hun instinct dat hun geleidt De te
midden der sneeuwvlakten verdwaalde reiziger, ontmoet troepen
bronco's de grond met hun hoeven los wroetende, om er nog wat
wortelen iu te vinden, of hun dorst lesschende door de sneeuw
te eten, daar zij gedurende eenige maanden geen water te drinken
krijgea De sneeuw hoopt zieh vaak na een hevige bui op
den nig der bronco's op, doch zij venvaardigen zieh niet de
sneeuw er af te schudden, en wandelen uren lang met dit witte dek-
Zoodra de lente aanvangt, keert de bronco terug naar zijn plaats
van vertrcfc. De herders gaan te paard, zoeken de troepen bronco's
op en drijven ze voor hun uit naar de »ranches", van waar zij
opgevangen worden, om weer voor het werk gebruikt te worden,
Dit dresseeren gesehiedt nu niet altijd op de zachtste wijze,
doch het is niet anders te doen. Een der beste wijzen is de
volgende;
Het paard wordt binnen een omheining gedreven, een
lassotouw wordt bevestigd aan de zeer Sterke omheining en wel
ZOO, dat een groote open lus op den grond ligt. Zoodra de bronco
hier met de \'oorbeenen intrapt, wordt de lus dichtgetrokken,
waardoor hij valt, Een "Cowboy" gaat nu snel op het hoofd van
het paard zitten, een andere op het kriiis om hem het opstaan
te beletteii, terwijl een derde de vier beenen tc zamen bindt,
zoodat het dier geheel weerloos terneer ligt Nu worden hem
touwen bij wijze van een halster om het hoofd gedaan en zoodra
dit geschicd is, wordt een achterbeen losgemaakt en door een
touw in de hoogte gebonden, zoodat het paard op dat been niet
staan kan. Het andere einde van het touw wordt hem als cen
haam om den hals gedaan. Dnarop worden de drie andere beenen
losgemaakt, de bronco Staat nu op en springt op drie beenen
rond, tot hij zoo ^-ermoeid en afgetobt is, dat hij zieh laat vangen.
Nu wordt hem öf het zadel opgelegd, of cen zoogenaanid dresseertuig
aangedaan, bestaande uit een Sterken singel, een gebit en
een opzettcugel. Het been kan nu losgelaten worden en zoodra
zieh het paard rüstig laat leiden, wordt het dadelijk iiigespanncn,
naast een oud paard.
Vaak is met 6en keer het geheele, eeret zoo lieft ige verzct
van een bronco gcbroken, doch menigmaal ook duurt het
zeer lang eei' hij zieh kalm leiden laat,
Wannecr hij zieh vcrzct cn niet van de plaats weg te
krijgen is, wordt een lang- touw aan den halster bevestigd; waaraan
3 tot 6 man zoolang trekken tot het paard vooruitspringt,
daarna volgt het mcestal bij het geringste trekken. Bij al deze
pogingen tot loskomen, tobben de arme dieren zieh natuurlijk
verbazend af, wrij\'cn zieh dikwijls de luiid tegen de omheining
stuk en bloeden meestal uit den mond. Velen worden in dezen
tijd van dressuur zoo mager, dat er meerdere wekcn noodig zijn
om hen weer op verhaal te brengen. Sommigen hebben de gewoonte
er bij te gaan liggen, alsof ze sterven gaan; men laat
ze dan Stil liggen, doorgaans staan ze na een paar uur we6r op,
zonder lets te mankeeren. Dat er paarden tengevolge dezer dressuur
sterven, komt maar hoogst zelden voor. De zweep wordt
weinig gebruikt, en men moet over 't algemeen den moed er de
vlugheid, maar ook de kalmte en het groote geduld der Cowboys
bewonderen. Met onstuimigheid en ruwheid kan men bij
wilde paarden niets doen, men heeft goede zenuwen en een
ijzeren wil noodig om zijn doel te bereiken.
Het spreekt van zelf, dat het dagelijks voorkomt, dat pas
gedresseerde bronco's er met den wagen van doorgaan, maar
toch gebeurt er maar zelden een ongeluk, oradat de lui er aan
gewoon zijn en nimmer hun bewustzijn verliezen,
Het interessantste voor den toesehouwer is, het eerste berijden
van de ongeoefende paarden, wat meestal gedaan wordt in
eene kleine omsloten ruimtc.
Eerst woi-dt de bronco een blinddoek voorgebonden en
ZOO laat Iiij den ruiter gewoonlijk rüstig opstijgen,
Het dresseertuig bestaat slechts uit een, van sterk touw
gemaakten, halster, de einden der touwen dienen tot teugels en
worden over den hals saamgebonden. Zoodra de ruiter vast in
het Cowboyzadel zit, neemt hij den blinddoek voor de oogen
van het paard weg en nu begint het lievc leventje, gewoonlijk
aanvangende met een allerheftigst bokken. Met beide handen
houdt zieh de Cowboy aan den hoogen ijzeren zadelknop vast
en laat het paard een poos lang razen en tobben, zooals het wil.
Met groote behendigheid weet hij te voorkomen, dat hij tegen
de omheining gednikt wordt, doordat hij zieh met de handen er
af dnikt, door roepen en aandrijven inet de teugeleinden, tracht
hij het paard vooruit te doen gaan. Natuurlijk komt het hierbij
dikwijls voor, dat de paarden struikelen, doch de Cowboys zijn
zoo behendig, dat zij bijna nooit onder het paard komen te liggen.
Integendcel, gewoonlijk stört hij er naast en belet den broneo op
tc staan, doordat hij zicli op hem werpt en het paard een flinke
dracht slagen toedient, om hem den liist te benemen, dit nog eens
te doen.
Over het leven dezer Cowboys, möge hier nog het een
cn ander volgen.
Voor de enorm groote kudden vee in het Far-West, is
een leger van Cowboys, ook genaamd Cowpunchers, noodig,
opdat het vce met de noodige zorg zou behandeld worden.
Voor een goede Cowboy zijn noodig moed en onmiskenbare
ruitcrtalcnten. De reputatic op deze punten is in Amerika
dan ook, wat de Cowboys betreft, zoo verepreid, dat de Indianer,
gekampeerd in den omtrek der boerderijen, en aan wien de
naam van roovers dikwijls niet onverdiend gegevcn wordt, zoo
bevreesd zijn voor die Cowboys, dat zij het elgendom en het
vee ei- van respecteeren, op een vaak scrupuleusc wijze, Zij weten
dat de minste diefstal zeker en snel gestraft zou worden.
Ongeveer tusschen i en 30 Mei begint het werk in de
weiden, het vee heeft zieh gedurende den winter ver van de
woning venvijderd om voedsel te zoeken. De koeicn hebben gekalfd
en de grooter in aantal geworden kudden, moeten voor cen
deei verkoclit worden, doeh men moet ze vooraf verzamclen om
gemerkt te worden.
De fokkers recruteeren dan de Cowboys, die het vee
moeten opzoeken en voor zieh uitdrijven. Zij voorzien ^ieh van
l