ovoideo-globosum, apice in stylum filiformem salis elongalum altenualum, in loculamento unico
ovulum solilarium fovens. Stigma obtusum v. obsolete trilobum. Fern. Calyx triphyllus; foliolis lato-
orbicularibus, subcucullatis, cum tribus petalis dissimilibus lato-ovatis circa pislillum arete imbricato-
convolutis. Staminum rudimenta nulla v. obsoleta, serie simplici pislillum ambientia. Ovarium
ellipsoideum s. subcylindricum, uniloculatum ; ovulo in apice loculamenti suspenso. (An in omnibus?)
Stigmata 3, terminalia , sessilia vel stylo perbrevi suffulta, statu virgineo crassiuscula et conniventia,
posteamagis elongata ac divergentia aut etiam reflexa, papillosa. Bacca forma ovoideâ, ell ipso idea
v. turbinatâ, statu recenti laevigata, exsiccato quandoque sulcata, carnosa, intus fibris verticalibus
raris crebrisve endocarpio tenui accretis distincta, monosperma. Semen ovoideum v. ellipsoideum,
plerumque striatum aut sulcatum, inferiori extrémiste papillaembryitegâ notatum. Albumen cartila-
gineum, ruminatum aut rarissime æquabile. Embryon parvum, conoideum, in basi albumin is
locatum, axile.
Vrgrt. Palmæ elegantes, proceræ aut médiocres, in litore Novæ Hollandiæ tropicæ, Novae Guineas, finitimisque insulis
crescentes. Caudex gracilis, annulatus, inermis, intus fibroso-mollis. Frondes terminales petiolorum basibus cylin-
draceo-convolutæ, pinna tisecte ; segmentis subtrapezioidcis aut cuneiformibus, reduplicatis , plicatis, nervosis,
antice sæpe fissis, den tat is vel erosis. Spadices infra frondes, laterales, basi semilunari amplexicaules, varie
patentes, ramis florum simplicibus aut parce ramosis, rigidis, plerumque tomento fusco obduc'tis florum insertione
undique scrobiculatis. Flores feminei distincte bibracteolati hermapbroditicis s. masculis minores, in quibus
pislillum rarissime fructificari videtur, quandoquidem femineis nondum plane evolutis jam decidere soient. Fructus
médiocres, pengonio insigniter aucto insidentes, rubri aut rubro - fusc i, in pericarpio succum acerrimum
continentes.
OBSERVATIO I.
Martius, V. 111., qui in celeberrimo opere de Palmis Genus Seaforthiam Rob. Br. servavit et cum e o \Ptychospermam
Labux., quamvis prius prol a turn, conjunxit, complures eo Palmas Asise tropica; et Archipelagi Indici complectitur,
quarum major pars ad Genus nostrum jam tractatum Pinangam pertinet. Hoc autem loco non omittendum videtur, idem
et nobis olim placuisse, qui, peculiaribus characteribus neqne Arecw nec Ptychosperma (s. Seaforthia) satis perspectis,
ipsumque babitum minus spec tantes, numero staminum in floribus masculis nimirnn quantum tribueremus. Ubi vero ad
edendam descriptionem Palmarum Arcliipelagi Indici progressi, diligentius eas explorare instituimus, turn demum nobis
apparuit, quantopere bodierno disciplines statui expediret, ut Genus Areca Likr. angustioribus finibus circumscriberetur
quam hue usque factum esset. Eo quidem consilio in Introductione ad caput decimum septimum et ad diversam florum
dispositionem, et ad divisionem spadicis attendimus, quo scilicet quasi ultro duceremur ad constituenda Genera Natura;
optime congruentia. His enim principiis constitutis, Arecam a Pinangä, aliaque complnra Genera, habitu cuncta inter se
simillima, quovis fructificationis stadio facillime distinguas. Cum vero in Ptychosperma, divisio spadicis et florum
dispositio eadem sit, quae in Pinangä, quaeri possit qua in re utrumque Genus differat? Majori enim evolutioni Pistilli in
floribus masculis sive pseudo-hermaphroditicis Ptychosperma soli haud nimium tribuendum esse putamus. Ad earn
quaes tionem haec fere sunt, quae respondeam : utrumque Genus turn quibusdam characteribus ad organa fructificationis
spectantibus, turn maxime ipso habitu ita inter se differre, ut primo quoque aspectu facile dignosci queant. Nam om n ium ,
quas novimns, Ptychospermarum segmenta frondium forma specierum Caryota eo sunt simillima, quod basis eorum insigniter
est cuneata : id quod etiam in TVzllichid Roxb. et Iriarteä Ruiz, et Pav. videmus, quae Genera cuncta cum vegetationis,
turn fructificationis charactere magnam inter se ostendunt affinitatem. A Pinangä vero his insuper distinguitur
Ptychosperma: 1 ) foliolis calycis imbricatis florum masculorum s. pseudohermapbroditicorum. 2 ) pistillo in iisdem
floribus inter ingentem staminum numerum conspicuo, quum pistilli rudimentum in Pinangä nön nisi in magna
staminum paucitate appareat. 8) antheris magis minusve mobilibus. 4) stigmatibus in flore ferainep distinctis. 6) haud
minus, ut videtur, affixione ovulorum in utroque Genere diversä.
OBSERVATIO II.
Affixio ovuli digmssima videtur, quae in omnibus Speciebus, in primis in P . e leg anti (Seaforthia eleganti Rob. Br. ) et
P. gractli Labill. dibgenter exploretur. Ovulum erectum e sse , in Charactere generico auctor est Martius Gen. et Sp. Palm,
p . 181; quod tarnen neque nostris observationibus, neque Analysi Ptychosperma Rumphii tab. 88. fig. 9 ., a viro optimo
Decaisne delineatse, convenit. Nos enim in pistillo floris feminei hujus Palma; ovulum extremitate superiori aflixum
invenimus, neque tarnen stoma ejus reperire potuimus, quod statui nondum plane perfecto florum, quos exploravimus,
videtur tribuendum. Cum vero, Martius auctore, ovulum inferiori extremitate sit aflixum, ha;c ita facillime explicari queat
diversitas, quod hoc ejus effatum investigatione florum femineorum non genuinse hujus Generis Speciei, sed alicujus
Pinanga nitatur. Ex his enim complures, ut supra memoravimus, ad Seaforthiam relatas invenimus, et cum in descriptione
Seaforthia elegantie Rob. Br., turn Ptychosperma gracilis Labill., qua; ipsa; typum hujus Generis constituunt, nulla omnino
fit mentio, quo tandem modo aflixum sit ovulum. Atlamen fieri potest, ut affixio ovuli a nobis spectata ad solam
P. Rumphii et universe ad illas Species pertineat, quse in Moluccis et Guineâ Nova reperiuntur, e t, quod oerte constat
de P. Rumphii, a Speciebus Novæ Hollandiæ non minus différant albumine axpiabili nullo raodo ruminate. Turn vero
Genus Drymophloeum Zipp. restitui necesse foret. Hoc autem ut constitueret, multum apud eum valuisse videtur fibrarum
in fractudefectus. In literis supra laudatis hac de re ita ad me scribit : « hoc Genus proxime accedit ad Arecam, Caryotam
» et Iriarteam. Baccæ sunt monospermæ, sine fibris, succus acerrimus, ingentem in ore praritum efficiens. n Verum tarnen
in Palmâ, quam in Amboinâ reperit, P . Rumphii nostra, cujus fructus nonnullos ab ipso collectos exploravimus, neque
istum fibrarum defectum confirmatum vidimus, et nucleus in Analysi ipsius auspiciis a pictore Latour delineatâ fibris
densis verticalibus arete circumcluditur. Hoc loco autem operæ pretium est animadvertere, magnam illam harum
Palmarum hinc cum Genere Caryotä, illinc cum Pinangä aut Generibus e i conjunctis affinitatem non latuisse Rummium ,
qui capite decimo quinto Tomi primi Herbarii Amboinensis, quo loco nomine Saguastri minoris s. Nibun Kitsjil duæ
Species sunt descriptæ, hac de re ita refert : « Tanta est parvæ Nibun cum Arecâ convenientia, ut oeque hujus, ac
» Saguastri (qui Caryota est) Generi annumerari queat; caudex enim et fructus cum Pinangä oryzoeformi opprime
» conveniunt, at frondes earn e Genere Saguastri esse manifesto probant. »
OBSERVATIO III.
Hoc Genus præcipue litoribus orientalibus Novæ Hollandiæ tropicæ, insulis Moluccis et Nova Guineâ terminatur.
Ex Java certe, non magis quam ex Sumatrâ, Borneo, aliisve partibus occidentalibus Indiæ, nulla ejus Species nobis
innotuit : in his enim regionibus ejus partes agit Genus Pinanga, cujus omnes fere Species hîc indigenæ sunt. Ex tredecim
Speciebus a Martius V. Cl. in splendidissimo de Palmis opere relatis major profecto pars perperam huic Generi accenselur.
De nonnullis ear um hoc loco quædam anno tare lubuit, eo magis quod non solum evitandis erroribus in Synonymis, sed
etiam perficiendo labori nostro de quibusdam Pinanga Speciebus inservire poterunt.
Seaforthia Reinwardtiana Mart. Gen. et Sp. Palm. p. 183. 3 . tab. 158.fig. 2 est nostra Pinanga coronata, excepta tarnen
fig. 6 ejus Tabulæ, qua nonnulli rami fructiferi sunt depicti, ad Pinangam (sylvestrem) javanam referendi.
Seaforthia malaiana Mart. 1. c .p . 184. 4. tab. 158. fig. 3 est nostra Pinanga costata, nec non ejus S. Dicksoni,S. disticha
et S. gracilis sunt Species Pinanga.
Seaforthia oryzaformis Mart. I. c. p. 185. 8. De dubiâ synonymiâ Areca oryzaformis Gærtn. compluribus jam locis hujus
voluminis diximus, ut v . c. p. 77 in observatione, p . 82 de Pinangä Kuhlii agentes, .denique in observatione Generi
Kentia additâ. Post omnia, quæ de fructus magnitudine a Martius relata su n t, tarnen nobis persuasum est, fructum a
Gærther descriptum alterius esse Palmæ, a Rumpliiâ diversæ, et neque Pinangam sylvestrem oryzaformem, neque Pinangam
saxatilem Rumphii nostri in Java reperiri. Fructus, quos Martius V. Cl. ex Java nactus est et tanquam Palmæ Moluccanæ
modo nominate depingendos curavit, alicujus sunt Speciei Pinanga javanæ a nobis descriptæ, ex quibus fructus P. Kuhlii
figuræ Gærtnerianæ laudatæ sunt simillimi.
Seaforthia sylvestris Bl. Mart. ibid. p. 185. 9 est nostra Pinanga (sylvestris) javana, excluso tarnen Synonymo Flora
Cochinch.
Seaforthia montana Bl. Mart, ibid.p. 185. 10 est nostra Pinanga coronata.
Seaforthia saxatilis Bl. Mart. ibid. p. 186. 11. est Ptychosperma, quamquam non plane appareat, an Synonymum Arecoe
humilis Willd. Sp. pi. IV , p. 595. 3. hic suo loco reperiatur. Fructus autem in tab. 158. fig. illustrates non ad Palmam
Moluccanam, sed ad Var. Pinanga Kuhlii ex Java referendus est.
Seaforthia Rumphiana Mart. ibid. p. 186. 12. Hæc Palma in hoc volumine p. 72 secundum Zifpelius nomine Areca
punicea descripta est. Fieri tarnen potest, ut et hæc, et ilia-quam Arecam communem appellavil, de quibus obiter tantum
in MS. ejus agiter, Ptychosperma sint : quapropter dignæ sunt, quæ accuratius explorentur.
Seaforthia (?) jaculatoria Mart. ibid. p . 186. 13 est nostra Ptychosperma appendiculata s. Areca vaginata Giseke in Proel.
in Ord. nat. pl. p. 80.
i. PTYCHOSPERMA (drymophlqbus) RUMPHII. Tab. .83 et Tab. 156.
P. caudice subelato; frondium segmentis cuneato-oblongis apice eroso-dentatis,
terminali maximo flabelliformi; spadicis ramis omnibus simplicibus; baccis olivæformibus
obtuse umbonatis.
Saguasler minor. Nibun Kitsjil Rompu. Amb. I . p. 67. tab. 15 (mediocris! )— Hamilt. Comment, in
Herb. Amb. in Mem. Wem. Society V. p. 316.
Areca olivoeformis Giseke Prael. in Ord. nat. pl. p . 7 9 .
Iria/rtea (?) leprosa livv. Bydr. tôt de nat. Wetensch. V .p . 178.
Harina Rumphii Mart. Gen. et Spec. Palm. p. 189.-
Areca eloeocarpa Rw d t . MS.
Pahm s. Pa/run mav/n Amboinensium ; Pedy in Bali ; Docka Ternatinorum (ex Rumph. )