(Tanzen «las Ansehen einer geslTeiftcu Spindel, gehen. Da
diese Linien, welche uiögliclicrweise auch die Nähte verwachsener
Sdicideu hczeiclmen küuiicn, stets rechtwinklig
auf der Gliederung stehen, so sclieinen sie hei dergcwölm-
licli convexen Krümmung der letztem sehr oft strahlenförmig
von der Basis nach der Spitze zu verlaufen.
Fig. 1. Huttonia cnrinata, mit der Kohlenhant.
Fig. I .A . Ein Stück derselben vergrössert.
Fig. 2 . Huttonia carinafa, ohne die Kohlenhant.
Fig. 2 . B . Ein Stück derselben vcrgrössert.
Fig. 3. Eqaisetnm infmidibuiifornie var. ß . Gutb.
Fig. 4. Huttonia s]iicaia Sternbg.
organa alternatae, qnaproptcr totnm reliquum radíeos stria-
tae speciem babet. Cnm eae line a c, quae v e l suturas vagi-
iiarum coalitarnm exprimerc possiut, ubique sub ángulo recto
insistant articulationi, hujus curvatura plerumque convexa cf-
ficit, ut multis locis radiantes e basi ad apiccm versus dc-
currere videantiir.
F ig . I . Huttonia carinata cum indumento Utbantliracino.
F ig . 1. A . Ejusdem pars dimensione aucta.
F ig . 2 . Hnttonia carliiata sino indumento lithanthracinò.
Fig. 2 . B . Ejusdem jiars dimensiouo aucta.
E ^ 3 . Equisetfim infundibuliforme var. Gntb.
t Ç 4 . Hnttonia spicata Sternbg.
V o lkm an nia major.
( T a f . - X X X I I . F i,ç . 5 . 6 . 7 . )
Spica cylindrica, basi rotundata, apicc acuta, 3 " —
8Va" longa, Va"— 1 " la ta , brevissime plus minusve con-
spicuc artìculata, 3 — 5 striis longitudìiialibus, bracteis trian-
gularibns lanceolato-acutis articulos pliiries superautibus
obsita.
U f o Vcrgleidiniig dieser Aebren mit den fnictifizircndcn
Organen der Splicnopliylliten möchte cs kaum zweifelhaft
lassen, dass dieselben einer Art dieser Gattung angeliöreii,
uud nach dem Grössenvcrhältuiss zu schliessen, iu wcldicm
die vegetativen Tiicilc dieser Gattung mit ihren Blüthcii und
Fruchtorgiiiicii stehen, wäre es nicht unmöglich, dass sie
dem S]iliciioj)liyIIitcs longifolius Genn. aDgehörtcii, welcher
bisher noch nie mit ansitzeiiden Aehren beobachtet worden ist.
Du sie aber mit dcs.scn Bruclistiickcn aiicli nicht einmal in Ge-
sellscliaft angetroifcii worden, so bleibt unsere Annaliiuc immerhin
nur eine Ycrmuthuiig, weshalb wir e s , nach den in
dor Einleitung zu diesen vegetabilischen Resten ntigegebencu
(Trüiidcn, für angcine.ssciicr halten sie unter dio Volkmaiiuien
zn verweisen.
Die Aehr en , welche hei Wettin selten verkommen, sind
lucistcntlicils flach gedrückt, und zeigen in diesem Zustande
einen lineal - laiizettlichcn Umriss mit etwas zugerundeter
Basis. Das grösste Exemplar Fig. 5 misst in der Länge
8Va" bei fast I" B r eite, während die kleineren, welclie
theilwcise nur als Bruchstücke vor uns lieg en , 3 " — 5'/*"
lang und Vz"— Vs" breit erscheinen. S ic .sind daher in
ihrem Grüssenverbältniss sehr variabel, obsclion anderweitige
Figeiitbumlicbkcitcn ganz constant sind.
Die Kolilenhaut, in wclclie die organische Masse uni-
gewaiidelt is t , lässt leider auch hie r, wegen des starken
Druckes keine dctaillirte Beschreibung der einzelnen Tlieile
zu; doch dürften die nachfolgenden Angaben Uber die Structiir
derselben zur Charakteristik dieser Pflanzcurcste vollkommen
V o lkm an n ia major.
(T a b . X X X I I . F i g . 5 . 6 . 7 . )
Spica cylindrica, basi rotundata, apice acuta, 3 " —
8V2" longa, V i"— I " la ta , brevissime plus miiiusye coii-
spiciie artìculata, 3 — 5 striis longltiidiiialibua, bracteis trian-
gularibus lanceolato - acutis articulos plurics superautibus
obsita.
H a s spicas cum Spbenopliyllitarum organis friicfificaiitibus
coinparautes dubitare v ix jiossiimus, quin ad luijiis generis
speciem quandam sint refcrendae, ct si rcspiclaiiiiis rationcm
magnitndiuis inter hujus generis vegetativas partcs et organa
florem friictninque procreantia intcrcedentem, baud iiiijiro-
babile videatur eas ad SphenopkijUiten lo n g ifo lim n Germ,
pcrtinere, qui quidem cum spicis insidcntibus nondum obscr-
vatus est. Yerum quum nc in socictate quidem fragmciito-
riim hujus inveutae sint, utiqiie mera conjectiira ilia est,
qiiare pro rationibus In iiitroductione ad lias rcliqaias v eg c -
tabiles jam expositis eas aptius sub V o lkm am iam relegare
nobis vidcmur.
Spicae ad Wettinnm raro obviae , plerumque pressu
complanatae ligurain exliibciit lineari-lanceolatam basi ali-
quantiiluin rotundata. Sjiccimcu maximum (lig. 5 ) longitudine
8 Va", latitudine paene 1 " e x p lc t, minora autem, quae
partim tantum fragmenta su nt, 3" — longa, Vs" — Vj"
lata apparent. Yariabilis igitur admodiun in bis magiiitiidi-
iiis ra tio , quamquam cetera, quae habent propria, prorsus
constantìa osbservaiitur.
Indumentum litliantbracinum, in quod materia organica
immutata e s t , ob gravem jircssiim neque bic concedit, nt
partes singulae distinctius dcscribantur; scd tamcn e a , quae
jam de structura expoueutur, sufflcerc videri poteniut ad
ausreiclicn. Dieselbeu zeigen eine breite, gegliedcrlc Sjiiii-
d c l, deren Internodien höchstens 1 Linie lang sind. An
den Exemplaren in Fig. 7 ist die Gliederung sehr scliarf
ausgejnägt, wälirend sic bei 5 und 6 , wo die Koblenbaut
grösstentheils mangelt, mir wenig bemerkbar wird. Stets
sehr deutlicli erscheinen die jiarallelcn Längsstreifen, die
sich im Abdruck gewöliiilicli als mehr oder weniger vertiefte
Furchen zu erkennen geben, und von welchen an den kleinern
und scliniälcru Excniplareu 3 und an den grösscrn 4 — 5
auftreten. Selten laufen diese schief über einen T bc il der
Aehre wie in Fig. 5 , so dass man glauben könnte, sie bc-
zeicbnctcn die Insertionspunkte spiralig gestellter Blättchen;
dem ist aber nicht s o , sondern diese Erscheinung rUlirt vou
einer Verdrückung h e r , wie man sich an der citirten Abbildung
überzeugen kann, wo gegen das Ende bin die Streifen
wieder normal parallel geben und in der Spitze conver-
girend zusammeiitreifen.
Die bractecnartigen Blättchen stehen mehr oder minder
gedrängt und aufgericbtct auf der Gliederung, und da sie
etwa 2 '" — 4 " 'Länge haben, je nach der Grösse der Exemp
la r e , so überragen sie die Internodien oft um ein Bedeutendes.
S ie siud aus dreieckiger Basis lanzettlich zugespitzt,
und dürften ziemlich derb gewesen s e in , insoweit man ans
der Bescliaffeiilieit der Kolilenhaut und den starken Eindrücken
derselben zu sclilicssen vermag. Ein Mitteluerv
war nickt zu bemerken. Deutlich erkennbar sind, die Blättchen
gewölmlicb nur am Rande, wo sie etwas gekrümmt
anfsteigen; in die Koblenbaut aufgenommen, sind ihre Umrisse
minder scharf. A n Fig. 5 sind sie sowohl auf der
Koblenbaut (ob en ), als auch ahgedrückt im Gestein (unten),
sehr wohl sichtbar, während bei Fig. 6 die von der Kob-
lenhant cntblösste und als Steinkern vorhandene Oberfläche,
bis auf die schwach angedeutete Gliederung, völlig structur-
los erscheint.
Die Spitz e der Aebren ist au unseren Exemplaren stets
geschlossen uud scharf begränzt. Bei den fructifizirenden
Theilen einiger Arteu von SplienopJiyllites beobachteten wir,
dass die durch die Kreuzung der Längsstreifen und Qiier-
linien der Gliederung bervorgebracbte gitterartige Oberfläche
dieser Organe stets um so markirter wird, je weiter
die Fruclitreife vorgerückt ist. So bemerkt man an den
Frnclitäliren des Splieiiophyllites Schlotheimii oft tiefe Grub
en , die enveislicli von dem ausgefallenen Saamen berrübren,
oder sehr hervortretende runde Höcker , wenn die Saamen
noch darin bclindlicli sind. Etwas dem Acbulicbes ist aber
an unseren Pflanzenrcsicn nocli nie wabrgeiiommen worden,
weshalb also dieselben, falls .sie jener Gattung angcliören sollten,
nngeaclitct der bcdcuteiulcu Grösse einzelner Exemplare,
sich doch nicht im frucbtreifen Zustande beliiidcu dürften.
Fig. 5 . Yolkmanuiu major, obcrlialb mit der Kohlen-
liaut, iiiiterlialb zum The il als Abdruck vou der Rückseite.
Fig. 6. Yolkmanuia major als Steiiikcrii.
Fig. 7 . Yolkmanuia major mit der Kolilenhaut.
coiistituenduni liariiin reliqularum vegetabilium characterem.
Rhacliis ajiparet lata, artìculata, internodiis lineae mensuram
non superautibus. Specimina in fig. 7 articulationein, quae in
ligg. 5 e t 6 , ubi Indumentum litliantbracinum majori ex parte
d ecst, parum conspicitur, argutissime cxpressam ostendiiiit.
Admodum conspicuac ubique suut parallelae striae lon<r¡tiidi-
nalcs, quae in cctyjio plerumque sulcis jilus minusvc cxaratis
cognoscuntur, et quarum in speciminibus miuoribus angiistio-
ribiisque te n ia e , in majoribus quatcruac qiiinaevc exstant.
Raro hac obliquo tructii partem sjiicac percurrunt, siciit est
iu iig. 5 , ut putes iis uotari ea piincta, quibus folíola sjiirae
instar disposita qnacdam fuerint inserta; verum res non ita
se habet, sed pressa obliquo effecta e s t , id quod ex illa
icone facile intelligitur, in qua finein versus striae rursum
ad uoruiam parallelae decurrunt et iu apicem convergunt.
Folíola bracteacea magis v e l minus conferta et erecta
articulationi insistiiiit, quae cum pro speciininum magnitudine
sint 2 '"— 4 '" long a , non raro iiiternodia multo superant.
E basì triangular! sunt lanceolato-acuta; et quantum ex cii-
ticulae litJiantJiraciiiae liabitu atque ex foveolarum, quas re-
liquernnt, jirofunditatc colligi p ossit, eorum materia fuerit
satis solida. Nervus medios indagari uon potuit. Manifesto
cognoscuntur haec folíola plerumqnc in margine taufnni, ubi
paulìsper incurva assnrgunt, quae iiidnmento litliantliracino
sunt recepta, linea minus arguta circiiniscribnutur. In fig. 5
et in indainento lithanthracinò (superne) et saxo impressa (inferné)
optinie cernuntur; at in fig. 6 superficies tegumento li-
tbanthracino denudata et nuclenmsaxcnm exliibens, jiraeter arti-
culationem leviter ìndicatam, strnctura penitiis carere videtur.
Apex spicarum in nostris sjiecimiiiibus omnibus clausus
est et lineis argutis liraitatns. In jmrtibus frnctìficantibus
Spheiiophyllitarnm quorundam observavimus clatliros in liorum
orgaiiorum superficie conspicuos caiiccllatis striis longitndinalibus
lineisque transversis articulatioiiis effectos semper eo
argntiores fier i, quo propiuquius accessit fructuiim maturitas.
S ic ia Spbenopbyllite Scblotheimii saepe profundae foveolae
conspiciuutur, quas a semiuibus, quae excidenmt, relictas esse
probarì jiote st, r e i tnbercnln subrotunda admodum emiiien-
tia , si semina etianinnnc iiisunt. Ejns rei aimilc quiddam
vero in nostris reliquiis vegetabilibus nondum obscrvatiim
est, quam ob caiisam, si ad genus Siilieiiojiliyllitae pertiiieant,
nc maxima quidem nostroriim specimiiiuiii ad matiiritaiìs sia-
tiim pervenisse exìstimeniiis.
Fig. 5 . Yolkmaniiia major, saperne cum indumento IÍ-
tliaiitbraciuo, inferne partim lateris aversi ectypiim exliibens.
F ig . 6 . Yolkinaiiiiia major nticleiim saxeiim pracbeus.
F ig . 7 . Yolkmainiia major cum iudiimciito litliantliraciiio.