Icf/.iing am Hintcrramle vollsfiimlig, der linke iiiiv mit der
■\Viirzelliilirie, die Länge des Olicrlliigels belrägt Dreivicr-
tlifil Z o ll, seine Breite in der JMitte vier Linien, er ist
dalier ziemlicli dojipclt so lang wie breit. Es soliliigt sich
bior der Iniicnraiid des recliteii Obcrflügcls über den lunen-
raiid des linken, wälirend sonst bei den Blattinoii das entgegengesetzte
Ycrliiiltniss Statt findet; aber derglciciieii cia-
zelnc Anomalien sind gerade keine seltenen Erscheinungen
nnd können nicbt als eine gicichbleibende Eigenthiimliclikcit
betrachtet werden. Das Raudfeld hat nur den vierten Theil
der Fliigclbrcite, die Läugsader, durch welche cs nach
Innen bcgränzt wird, ist bis zur ölittc der Flügclliüige
scliarf eingedrückt, dann wird sie feiner und läuft mit einer
Dichotomie bei zwei Drilttheil der Flügcllänge aus. Die von
iJir nach dem Rande schief ablaufcnden Adern sind fast
säniintlich gabclforinig gesjialtcn. Das Rückcnfeld wird
durch eine tiefe Furche nach Innen begränzt, cs hat neun
bis zehn bogenförinig gekrümmte Adern. Das Innenfold wird
durch eine deutliche Läugsader begränzt, die sich am Ende
spaltet, und von welcher federartig sieben Adern nblaii-
feii, von denen sich mehrere theilen. Das Mittelfeld zeigt
die gcwölilicbe dichotome Terästclniig der Adern.
siiiislriim ajiice ultra medium deriiptum est. Longitud» lie-
melytri uovem lineas, latitudo inedia quatuor liucas attingit,
ita longitudo latitudincm bis fere superat. Margo interior
hemelytri dextri inarginem intcriorem hemelytri sinistri sii-
jicr tcg it, qiuim c contrario in Blattiiiis plerumque (lextruiu
tegitur, sed aberrationcs talcs singulae haud raro occurrunt
ct jieciiliarcm distiiictionciu non admittiint. Avene costalis
latitudo tantummodo quartam partcm latitudinis totius hemelytri
attiugit, vena longitudinalis illam iutus circumscribens,
usque ad dimidinm longitudinis hemelytri acute incisa est,
apiccm versus minus distincte separatuv ct ad duas tcrtias
partes marginis antcrioris dichotome excurrit. Vcnae obli-
qiiac ab illa ad marginem externum excurrcntcs fere omnes
furcatac suut. Ar ea dorsalis sulco profundo intus separatur
et veuas novem v e l decem arcuatas continet. Ar ea interna
vena longitiulinali apice fnrcata distincta, qnae vénulas
septem saepius divisas piunatim emittit, absciuditur. Arca
intermedia venarum decursum ordiiiarium demonstrat.
5. B la t t in a cn g lyp tica .
Hemelytris nltrapollicaribns, latitudine inedia ter longiorib
us, area dorsali et interna singulis s e x -v e n o s is , area
costali angusta, minus elongata, area intermedia minus
dense vcnosa.
T a b . X X X I . F i g . 7 . a. Obe r- und Untciilügel in
natürlicher Grösse, b. die ünterflügel allein vergrössert.
F ig . 8. ein einzelner Obcrfliigel in natürlicher Grösse.
F s sind zwei Exemplare vorhanden, von denen das eine
(Fig. 7 ) den oberen Theil des linken Oberfliigels nnd die
Spitzen des Vorderfeldcs beider Üiiterllügel, das andere
(Fig. 8) einen einzelnen Obcrllügel enthält.
E s zeichnet sich dieses Thier durch die zwar wenig
erhabenen, aber breiten nnd dabei im Verhältniss zn den
übrigen Arten weniger zalilrcicheii Adern der Flügel ans,
wodurch der Abdrnck ein sehr zierliches Ansehen erhält.
In Fig. 8 haben wir einen, bis auf einen kleinen Theil
des Hinterrandes vollständigen Oberilügel vor n ns, der drei-
zelm Linien Länge und vier nnd eine halbe Linie mittlere
Breite hat. Das Randfeld besitzt kaum den vierten Theil
der Breite des F lüg e ls, und die Längsader, welche dasselbe
nach innen begränzt, läuft nicht weit unter der Mitte in den
Scitenrand an s, nachdem sie in ihrem Laufe acht bis, neun
schiefe Qucradern nach dem Scitenrande abgescudet hat.
Das Rückenfeld ist länglich eirund und hat sechs gekrümmte
Adern. Das Innenfcid hat ebenfalls sechs von einer Läiigs-
adcr federartig abiaufcndc Ad ern, bei denen keine Diclio-
5. B la t t in a eii^lyp tiea .
Hemelytris nltrapollicaribus, latitudine media ter lohgio-
r ib us, area dorsali ct interna singulis s e x -v e iio s is , area
costali angusta,, minus elongata, area intermedia minus
dense venosa.
T a b . X X X I . F ig . 7 . a. Hemelytron et ala magnitudine
naturali d e lin e a ta /b . Alao magnitudine aucta proposi-
tac. F i g . 8 . Hemelytron singulum maguitudiue naturali.
J ® u o specimina adsnnt, quorum unum (fig. 7 ) partcm su-
jicriorem sinistri hemelytri et apices areae antcrioris iilrins-
qiie alae, alterum (fig. 8) singulare hemelytron continet.
Species haec vcnis parnm e le v a tis, sed la tis , minus
crebris exc cllit et ectypum gracilem provocat.
F ig . 8. Singulum et (partícula parva marginis jiostici
excepta) integrum hemelytron proponit, trcdcciin lineas lou-
gum ct in medio quatuor lincas et dimidiam latum. Arca
costalis v ix quartam paidem lalitudinis hemelytri attingit ci
vena longitudinalis cam intus circumscribens, paullo infra
medium longitudinis iu marginem externum excur rit, post-
qnam in toto decursu vénulas octo v c l novem obliquas in
eniidcm marginem pinnatim emìsit. Area dorsalis oblongo-
ovata venas sex arcuatas ostcndit, Areae internae vena
longitudinalis venas sex simplices pinnatim decurrentcs
tomic bemerkbar ist. Das Mittelfeld liât zwei Längsaderu,
welcLe erst vou der Mitte des Flügels weg mehrere Nebeii-
adcrn anssenden, welche letzteren sich erst nahe der Spitze
durch Dichotomie theilcn. Die Läugsader, welche mit derjenigen
Läugsader, welche das Inueufeld absomlcrt, parallel
läuft, bicibt weiter von derselben entfernt, als bei den übrigen
Arten.
In Fig. 7 sind neben dem Ueberreste des Oberfliigels
die Spitzen beider Flüge l vorhanden, jedoch wird nur das
Vorderfcld sichtbar, da das Hiuterfeld sich im cingeschlä-
gencn Zustande befindet. E s führt dasselbe mclirere Läiigsadern,
die nach dem Rande hin sich theils dichotom theilen,
theils Nebenadern abscndeii, von denen melirere am Rande
sich gabeln. An dem linken Uiitcrflügel bemerkt man, dass
er am Spitzraiide ausgebrocheu i s t , und dass Lier ein klei-
' lier TJieil des eingeschlagenen Hinterfcldes sichtbar wird.
F ig . 9 stellt die Abbildung eines kleinen Oberilügels
einer Blattina dar, die ohngefähr die Grösse der Blatta
germanica gehabt haben mag. Der Adcrverlauf, wiewohl
er nnverkennbar dem einer Blattina entspricht, ist doch nicht
deutlich genug ansgedrückt, um die unterscheidenden Merkmale
der A r t fcstzustellen.
In Fig. 10 geben wir vou Neuem die Abbildung desjenigen
F lüg e ls, der früher in Minister’s Beiträgen zur P c -
trefaktcukuiide 5tcs H e ft, S . 9 4 . tab. 13. fig. 5 für den
Oberflügcl einer Heuschrecke gclialten imd als A c r id ite s
carh on ariiis beschrieben wurde, wiewohl schon dort die Abweichung
des Adcrvcrlaufs erhebliche Zweifel au der Richtigkeit
dieser Bestimmung vcranlasste. E s ist wohl kaum
zu zweifeln, dass wir es hier mit dem Vordcrfelde eines
Unterflügels eiucr Blattina zu thuu haben, vou dem eiu
Stück au der Wu rze l und die Spitz e abgerissen ist. Den
Dimensionen nach zn schliessen, möchte dasselbe am füg-
lichstcii der Blattina didyma beigczählt werden können. Es
stammen daher alle bis jetzt bei Wettin aufgefuiidencii Ucbcr-
bleibscl der lascktcu von Blattiiien.
gignií. Arca intermedia venis longitudiualibus duabus peiic-
tiatnr, quae e medio alac venas secundarias jiliires cinlttunt,
quae rursus iu v ic in ita te apieis dichotomia dividuntur. Vena
lougitiidinalis i l li , quac aream internam sciiidit, parallela,
minns approximata quam in reliquis spccicbus adjacct.
In fig. 7 praeter fragmentum hemelytri apices alarum
proponit, tamen lianim aream aiiteriorcm soliimiiiodo cousjii-
c is , quum arca posterior involuta sit. Plures venas longitudinales,
ad margiuem partim dichotomia fissas, partim
venas secundarias, quarum nonnullae ad marginein furcatac
sunt, emittcntes jiraebet. A la e sinistrae apex abroptus par-
ticnlaiu areae iuflexae posterioris denndatam profert.
Fig. 9 imaginem hemelytri parvi Blattiuac,. qnae magnitudine
circiter Blattae germanicae similis fuerit, demonstrat.
Venarum decursus, quamvis familiam Blaitiiiarum indicat,
tamen ita obsoletus e s t , nt charactcres spcciei erui non
possint.
In fig. 10 repetimus delineatioucm ilUas alae, quam
antea in Münstcri Symbol, palacont. Fasc. V. p. 9 4 . tab. 13.
fig. 5 taiiquam imaginem hemelytri Acridii proposuimus, ct
sub nomine A c r id iiis carb on a rii descripsimus, quamvis ab-
erratio decursus venarum jam tuiii nobis attulerit dubitatio-
ncm, an detcrminatioue recta utaiuiir. V ix diibium reina-
iieat hoc ectypum areae anteriori alac Blattiuac adscribcn-
dum e s s e , cui pars hasalis et apicalis adcinta sit. Dimensiones
suadeut, ut Blattiuac didymae adnmncrctur. Igitnr
oniiiia insectorum fragmenta hncusque Wettiui eiTossa a
Blattiuis derivaiida siiiit.
Naclulcm die Tafel X X X I schon litliograjiliirt nud abgedruckt
ivar, crliiclt der liiesigc naturwisscnscliaftliche Verein
den Abdruck eines ausgezeicliiictcii Oberfliigels aus Wettin,
der einer scclistcil Art aiigehörcn würde, und von dem
ich je tzt nur eine Bcsclircibung geben kann, und die A b bildung
gclegenliich nachliefcru werde.
<>. B la t t iu a r e ticu la ta .
Ileiuelyti'is dodranti-pollicaribus, latitudine media plus
duplo longioribus, crebre rc ticiilato-vcnosis, arca dorsali
tr i-v en o s a , arca costali sagittaeformi, area intermedia dense
venosa.
Tabula X X X I jam ex cusa , nostra socictas naturae
curiosorum cctypum hemelytri Wettinensis insigne acccpit,
spcciei Blattiiiaruiii novae (sextae) adscribendmn, cujus descriptionem
mine offero, et iconem serius suppeditabo.
O. B la t t in a r e t ico la ta .
Hemelytris dodranti-pollicaribus, latitudine media plus
duplo longioribus, crebre rcticulato-venosis, arca dorsali
tr i-v cu o s a , arca costali sagittaeformi, area iutermedia dense
venosa.