weest zyn, tot op den tyd van Frederik .den Vertag van Saxen: want de beroemden C. Ges-
nerus (*) tekent van hem aen„ dat hy ’er twee honderd ftuks in Saxen heeft geplant, onder
■yerbod van ze te vangen; federt welken tyd zy gezegd worden vermenigvuldigd te zyn.
In onze Provincie is de aenteelt der Fafanten hier em daer zoo wel geflaegd, dat men
hen niet onder de zeldzaem voorkoomende Vogelen k^n teilen. Aen zig zelf in t wild
covergelaeten, zyn zy Inboorelingen geworden, die jaerlyks in de met hun aert en huis-
houding best overeenkoomende plaetfen zeer wel voortteelen; beminnende zy, ingevolge van
hunne aengeboorene fchuuwheid, zulke weinig bezocht en zelden ontrust werdende ftreeken
längs den ftillen Duinkant, die met kleine Elzenbosfcken bezet en van frisch water, vttorzien zyn,
inzonderheid in de naebyheid van met haver of gerst bezaeide akkeren. My gebeugt, dat onder
het disrrikt van Schöarl en Bergen en in de Elzenbosfchen onder Kaslrikom, eene veelheid van
Fa&nten huis hieldt, op welke de liefhebbers van de jagt gewoon waren af te koomen, veel
meerder als firoopers van dit Wild, dan als eerelyke Sdhutters. De Vryheden (|.) der Edelen
■en Ridders, ondertusfchen, in Holland en Westfriesland, en by uitftekendheid die van zyne
Doorl. Hoogheid, den Heere P r in s e v a n O r a n j e den Erfftadhouder, hebben het gezin der Fa-
■fcnten voor de ftrooperyen niet alleen merkelyk beveiligd, maar ook ter voortkweekinge ge-
diendi ¡¡|J§ men hen (om nu van Oostvoorn, en van ändere oorden over de Maas geleegen,
niette fpceeken) ligtelyk aentreffen kan in verfcheiden’ plaetfen längs onze Duinftreeken, van
Hollands Hoek af, een weinig landwaerts in, tot aen Fetten toe: En naerdemael zy Vogelen
zyn van eene te bgge en te körte vlugt, om te verhuizen, blyven zy by ons, en kan hun ge-
flarf,t overal in deeze gezegde landsdouwe daer boschachtige gedeelten zyn, en duinval is, en
zaeilwd , worden aengekweekt en voortgezet , onder eenige geringe voorzorgen voor deezer
«Seren leevens onderhoud geduurende de grootfte geflrengheden van den winter.
B E S C H R Y V I N G.
De van goud en edde gefeenien blinkende Koning C r ( e s u s , o p z y n e n zeer prächtigen throon
gezeeten, mögt aen den wyzen Solon vraegen, pf hy wel immer iets aenfaouwd had het welk
luisterryker was, dan hy? ’t vemederend antwoord van deezen, „jae, de Fafanten en de Pau-,
, wen, dunkt my, winnen ’t v an u,dewyl zy van nature, en niet door van elders gehaelde fraeh
” heid,hunnenltHsterdraegen,” moet zeker degoedkeuringhebben vanelk een, die fmaek heeft
L ’t vetheevene van het Natunrlyke' Schoone boven dat der Konst. Winnen t de helfen des
van S a e o m q ’ s. heerlykheid; gewis, de Fafanten Wonnen het oneiadig van den. Koninalyk
opgefeÄsea Ctasas. Welk een glans! welke weSrfchyn ! welke netheid! welke fchakeering
vanaflteekcndc koleurenl’t zou,denk ik,ten aenzien onzer Fa&nten,als zy enkelmukening,
en nog nooit in natura zelve, aenfchouwd waren, by fommigen even eens gegaen hebben,gelyk
het m y beugt gegaen te zyn ten aenzien der Chineefche goude of roode Fafanten. ’kHebmenfchen
gekend , die dezelve , voor en aleer het tegendeel met de leevende ftukken zelf aen hun getoond
werde, deeze dieren op de aftekening aenzagen voor Vogelen van de Chineefche Inbeeldmg. Geen
A pe l i .e s , zeide L ongolius, zou, (hoe fiks en getrouw ook in het afmaden en de Natuur kopyerende
tot in de minfte kleinigheden,) in ftaet zyn alle de heerlykheid, allen den gloed en glanlen
o r— \m J fx f f vetuit capt; ttaque hoc tempore mltiplieati dtcuntur. L . o e sn * ^ ^ van den Heer,
ftl». 659- fop* ■
II