M.© T A C IJLJL A - F l a v a , .
M O T A C I L L A.
F L A V A;
E E L
K S T A
H zoo gemeen, als de Witte of Zwartborßige, laeten zig onder ons de Geele K w ik -
s t a e r t e n zien. Behalven dat zy fchuuwer zyn, bepaelen zy zig ook in den zomer meerder
tot de velden , die van onze gemeene wegen zyn afgeleegen, om ’er hunne woonftee in te
houden; tot zulke landeryen inzonderheid, die laeg liggen en over het geheel vochtigst zyn,
als de welken gemeenlyk de grootfle voorraed uideveren van veelerlye Infekten. De andere
Kwikftaerten houden zig doorgaends in tuinen, by de landwooningen offchuuren, op; en zy
kiezen daer, naer hunne befte geleegenheid, eenig verblyf onder dak, (hoe ’t dan ook zy,)
om ’er hunne neften in aen te leggen en zig tot broeden te zetten: Maer de Geele ICwik-
s t a e r t e n zonderen zig verder af. In de weilanden, welken zy betrekken, zyn altoos kleine
kuilen, veroörzaekt door de treden van de Paerden of het Rundvee. Deeze Voetftappen, in
het wceke land 3, 3 , of lbmtyds meerder duimen diep ingedrukt, blyven ftaen, en begroei-
jen rondom de kanten in den eerftvolgenden Voortyd met gras; en meer dan zulk een kleine
kuil heeft een paer Geele K w ik s t a e r t e n niet noodig tot eene bekwaeme Neftelplaets. Wanneer
in den Herfst en ’t naejaer hun veld al te vochtig wordt, verruilen zy die woonftee voor
zaeilanden, en wel voor de zoodanigen welken als dan omgeploegd worden, als op de welken
zy dan met meer gemak. hun aes kunnen vinden, leverende de door het ploegyzer omgekeer-
de grond aen hun eene meer dan genoegzaeme veelheid uit van Infekten.
B E S C H R Y V I N G.
Van ’t Voorhoofd af, over den geheelen nek en rüg., tot aen den Staert toe, zyne deeze
lierlyke Vogeltjens graeuwachtig-groeri geyederd. Dp den kruin zyn zy wat donkerer. De
Mannen hebben eene witte piek van klein pluimaedje, (even als wenkbraeuwen,) boven deOo-
gen; en op hun’ keel en hals zyn zy zoo helder wit niet als de Wyfjens. De Nebben zyn
elsvormig en zwart. De Neusgaten ftaen open en zyn doorzichtbaer. De Oogen trekken naer
het zwarte. Onder den Keel begint, en over de geheele Borft achtervolgt, tot voorby den
Aers, een helder geel gekoleurd gevederte, het welk nochtans aen de Mannetjens fterker is dan
aen de Wyfjens. Dit geel is op de Deijen afgezet met fyne graeuwgroene vedertjens. Op
den Stuit worden de koleuren donkerer. Deszelfs bekleedfel echter aldaer heeft aen de randen
C c 3 iets