H orti E l t h a m e n s i s . 353
Ego quidem hæc genera lubens admitteren), fi cetera refponderent, cum notæ
a ealyce defumptæ fat bene ea a Jaceæ & aliis cognatis generibus diftinguant.
Exiftimo autem femina nuda & pappofà, pappum pilofum & plumofum hic con-
fundi, quæ differentia: ipfi pro aliis novis generibus formandis fufficiunt, v. gr.
ad Polyacantham & Cirfîum ab Onopordo & Carduo diftinguenda. Qüod vero
in uno licet genere, cur non & in altero î Rhapontico quidem humili, capite
magno ftrobili VaiU. pappus plumofus eft, cum aliis püofus tantum fît, & Rhapontico
pratenfi Jaceæ folio & facie, flore purpureo côronato VaiU. feu Jaceæ ni-
græ pratenfi latifoliæ C. B. itemque Rhapontico prateflfî ànguftifolio VaiU. i. e;
Cyano repenti ànguftifolio C. B. fèmina funt nuda, quae aliis pappofa obfervan»
tur, flores autem e flofculis confiant diverfe figuræ & magnitudinis, i. e. flofculi
exteriores fteriles funt, non ventriofi, in longiores, quam interiores, lacinias diviû
& ftrudtura ab illis diverfa donati, Præterea, calyce dempto, reliquis partibus &.
tota facie Jaceæ adeo fimiles funt pofteriores duæ fpecies, ut vix diftingui queant*
fueritque ideo Jacea cum fquamis cilii inftar pilofis jf. B ■ quæ Jaeea Aüftriaca
fexta Clu\• pro Jacea nigra pratenfi latifolia C. B■ habita a Rajo in Synopfis Stirp-
Eritann. Edit, prima & fecunda.
Nec melius cohætere videtur Rhaponticoidis genus, nam Rhaponticôides major,
folio in amplas lacinias divifo VaiU. & Rhaponticoides major laciniata, flore
obfolete purpurafcente Ejujd. Rhaponticoides lutea major, glauco folio laciniato
capite magno Ejujd. & Rhaponticoides lutea altiffima, capite magno Ejujd. am-
bigunt, & calycis fquamas habent obtufas, quarum fuperiore's Rhapontici inftar
formats funt & fonoræ ; cui accedit, quod habitu fuo prius genus magis référant,
quam pofterius. Pappus, quantum mihi conftat, pilofus tantum eft, at femîna
omnibus in thalamo pilofb recondita non funt, v. gr. Rhaponticoidi altilfimæ, Per-
ficæ folio VaiU. &' reliquis, quas hic defcribimus, fpeciebus, quæ ex doflxina ipfîus
Rhaponticoidis fpecies forent.
Igitur cum duo ilia genera non meliora fint Jaceæ vulgaris genere, nempe plantas
comprehendant, quæ in characterifticis notis non conveniunt, poterant fane
fub eodem genere remanere; Nobis donee ifta melius digerantur, nomen & genus
antiquum Serratulæ relinquitur iis ex jaceæ genere plantis, quæ non tantum
foliis argute ferratis, fed & flofeulis uniformibus, feminibus teretibus, pappo pilofo
rigidiore coronatis, calycis fquamis appreffis cufpidatis & toto habitu convenant,
quaravis negandum non fit Serratulæ vulgari & Serratulæ Virginianæ foliis
rigidis Herrn, capitula effe graciliora & thalamum pilofum, fecus ac in noftris his
fpeciebus obfervari folet.
SERRA TU L A CAROL INE N SIS, VIRGÆ
T J S T O R I S F O L IO CCLXI . F. 34°-
Humi li or eft reliquis, quas hic defcrîbimus, fpeciebus; altitudinem fes-
quicubitalem enim raro excedit, nec, ut reliquæ, fimplici ftolone afliirgit,
fed mox ab ima radiceramofâ fit, florum capitulis minus numerofis, nonnihilma-
joribus, fummis ceteroquin ramis magis panfis & in latera diftentis. A t folia no-
tabile magis diferimen habent, ceu quæ profundius ferrata funt, ad Virgæ paftoris