S e c t i o III.
D E
C AU S S IS M O D ISQ U E
QUIBUS
HUMANUM GENUS DEGENERA-
VIT, IN SPECIE.
§• 4 i. . v; ,7 -,1 ’• ^ ,. „ |
Or do tractationis.
Jam ergo agamus et ea quae hacte-
^ nus de mo dis caussisque quibusi
animalia in universum dégénérant,
exposuimus, ad generis humarii va-
rietatem nativam applicemus, ita ut
modos degenerandi sigillatim enarre-
mus, et cuivis quicquid de caussis
innotuit ad quas rçferri possit, subjungajungamus
: auspicaturi a cutis colore,
quod etsi non fallere nescius, tarnen
prae reliquis yalde constans sit
et hereditarius character æ j, et qui
in hybrida progenie, ex copula diver-
si coloris varietatum orta, (§. 57.) lu-
culentissime utriusque parentis tinc-
tura mixtus apparent, cujus porro
magna cum capillorum et iridis ocu-
lorum colore consensio, et ad tem-
peramentum hominum relatio sitj
quique in universum vel indoctorum
oculos omnium maxime feriat.
§• 42.
sedes coloris cutanei.
Tela mucosa, quam vulgo cellu-
losarn vocant, de cujus summa in oe-
conomia corporis humani dignitate
supra locuti sumus (§. 17.)» uti totius
. x) v. cl. Kant in Berliner Monatsschrift
1785. T. VI. pag. 391. et iu Teutschen
Merkur 1788. P. I- pag. 48«
H %