A C T U S II. S C E N A III.
SO S T R A T A .
EDE POL nse nos fumus inique aeque omnes invi-
fae viris,
Propter paucas; quae omnes faciunt dignae ut videa-
mur malo.
Nam, ita me Dii ament, quod me accufat nunc vir, fum
extra noxiam.
Sed non facile eft expurgatu: ita animum induxerunt,
focrus
Omnes eife iniquas. Haud pol me quidem: nam nun-
quam fecus
Habui illam, ac ft ex me elfet n a ta : nec, qui hoc mi
eveniat, fcio.
Nifi pol filium multimodis jam exfpe&o ut redeat do-
mum.
A C T U S III. S C E N A I.
P A M P H I L U S , P A R M E N 0, MY R R H I N A.
\ T E M I N I ego plura acerba credo eife ex amore
^ homini unquam oblata,
Qiiam mi. Heu me infelicem! hanccine ego vitam parfi
perdere? Hac-
Haccine caufa ego eram tantopere cupidus redeundi
domum?
Gui quanto fuerat præftabilius, ubivis gentium agere
ætatem,
Quam hue redire, atque hæc ita efle miferum me ref-
cifcere?
Nam nos omnes, quibus eft alicunde aliquis objeélus
labos,
Omne quod eft interea tempus, priufquam idrefcitum
eft, lucro eft.
PAR. At fie, citius qui te expédias his ærumnis, repe-
rias.
Si non redifles, hæ iræ faétæ efient multo ampliores :
Sed nunc adventum tuum ambas, Pamphile, fcioreve-
rituras.
Rem cognofces : iram expedies : rurfum in gratiam re-
ftitues.
Levia funt, quæ tu pergravia efle in animum induxti
tuum.
PAM. Quid confolare me? an quifquam ufquam gentium
eft æque mifer?
Priufquam hanc uxorem duxi, habebam alibi animum
amori deditum :
Jam in hac re ut taceam, cuivis facile fcitu eft quam
fuerim mifer:
Tarnen nunquam aufus ftim recufare eam, quam mi
obtrudit pater.
T t Vix