i S M E N DEN A VO N D VAN 4 A U G U S TU S 1 9 0 6 W O O N D E IK
K 1 V C | t e b o e b o e n a n e e n B U N A v o l k o m e n m a a n s -
I V a v e r d u i s t e r in g b i j , d ie m e e r d e r e u r e n s o n g e -
VE ER 5</2 UUR * A A N H IE LD . AN D E R H A L F UUR LA NG
[ J S f lK Ü W A S D E M AA N D IE J U IS T V O L O F ZO O GOED A L S
vol w a s, volkomen zw a r t op e en heel klein ra nd je na. D it natuur-
v e rs chijns el b ra c h t a ls a ltijd ,e e n hevige c on s te rn a tie in het anders
o p d it uur zoo rüstige d o rp . Nauw e lijks wa s de schaduw van de
aa rd e begonnen de maan te ve rduis te ren o f van alle kanten, van
elk e r f, steeg een oorve rdoovend g era as op. Een ie d er begon
m e t rijs ts tam p e rs tegen de rijstb lo kk en te slaan o f beijverde
zie h op an d e re w ijze zoove el m o g elijk leven te m a ken; tro uw
hie lpen o ok de ta lr ijk e honden m e t een ontzettend gejank. Van
a lle kanten klonk het gedruisch van naburige dorpen. Hoe meer
de maan ve rduis te rde, hoe hev iger het g era as w e rd , to t ten
la a ts te na e en p a a r uur, menschen en die ren ve rmoe id schenen
te w o rd e n en de h e rr ie een we inig begon te m inderen. H e t le ek
w e l o f ditmaal a lle m oeite niet baten zou om de maan te redden
uit den muil van k a la Rahoe.
De ze k a la R ahoe, o o rsp ro n k e lijk een hellege es t, sloop eens uit
nieuw sgierigheid den hemel binnen w a a r de goden zieh aan een
fe e s tm a a l v e rm a ak ten. O n g em erk t w is t de boosdoene r z ieh
m e e s te r te maken van een b e k e r am ré ta IK am bros ia 5Í ; juis t
w ild e hij gretig dezen godde lijken drank , die onsterfe lijkheid
schenk t, naa r binnen slaan, toen W isn o e hem in de gaten kreeg
en hem me t één slag van zijn zw a ard ’t hoofd afhak te. Rahoe
had ec h te r ju is t e en slo k van h e t ko s te lijk e vocht in den mond,
zoodat, hoewe l het lichaam s tie rf, zijn hoofd o n s te rfe lijk bleef.
Om zie h nu ove r het ve rlies van zijn co rp u s te w re k e n , p ro b e e rt
h e t hoofd van Rahoe, zo o d ra hij m a ar eenigszins de kans schoon
z ie t, zon o f maan te verslinden om zoodoende de goden van licht
te beroov en. D a a r zouden de B a lié rs natuurlijk o ok siecht mee
gediend z ijn , w a a rom ze , zo o d ra ze m a a r een tip je van Rahoe
op zon o f maan ontdekken, z ie h haasten zooveel mogelijk leven
te maken, w a t den boosw icht geregeld op de vlucht doet gaan.
Een p a a r uur la te r w e rd het donke re g ed e elte van de maan toch
langzamerhand k le in e r en k le in e r, w a t den ve rmoeiden w e e r
nieuw en moed gaf, zo o d a t het levenmaken w e e r s te rk to e nam,
to td a t Rahoe einde lijk geheel van z ijn snood op ze t scheen te
hebben afgez ien en de maan w e e r s tra a ld e in vollen luister. Het
eind van ’t lie d wa s als altijd „niets om niets” ; een ie d er haastte
zie h z ijn bes te p a k je aan te tre k k e n en d e m aan geluk en rijkdom
a f t e sm ee ken, in ru il voor de g ew ichtige, zooeven bewezen
diensten. H ie rna a s t is ka la Rahoe afgebe eld, te rw ijl hij juis t
bezig is aan de maan te knabbelen.
f fE S S A B O E BO E NA N IS EEN C E N T R U M VAN W E E F -
“ K U N S T , O O K IN A L L E O M L IG G E N D E P L A A T S E N
W O R D T DAAR V E E L AAN GEDAAN. IK ZA G ER V E L E
_ P R Ä C H T IG E D O E K E N M A K E N EN W IS T EEN U IT -
G E ZÖ C H T E V E R Z A M E L IN G B IJE E N T E K R Ü G E N .
boomen. D it m o e s t e en s c h e rm w o rd e n vo o r e en to on e e lg e ze l-
s chap. In z ijn woning w a re n e n k e le a a rd ig e s tu kjes sn ijw e rk , me es t
voge ls, duiven en k ra a ien , natu u rg etro uw nagebootst, en o ok een
schildpad, w e lk e s tu kjes hij e c h te r nie t genegen w a s te ve rkoopen.
T o e n ik la te r mijn b ezo e k eens herha alde , t ro f ik het nie t veel
b e te r . Z ijn vrouw w a s n am e lijk k o r t te vo re n van een drieling
bev allen, een jo n g en en tw e e m e isjes . W a t van zo o ie ts het gevolg
is, d a a r hebt ge re e d s op blz. 19 van gelezen. En h ie r, m e t tw e e
me isjes , w a s de schände n a tu u rlijk nog zoove el g ro o te r. Onze
ho utsnijder had dan o o k z ijn huis m oeten ve rla ten en m o e s t zieh
nu a lle e n in een heel k le in hutje behe lpen; de re c h te lus t in w e rk e n
had hij h ie r niet. In het hutje stond een h a lf a fg ew e rk te houten
godenzete l, w a arv an h ij mij een pan e el, dat bijna ge re ed was,
afstond. H e t w a s e en aa rd ig stu k w e rk , g ehe el m e t ro z e n e n r ozen-
ra nk en ove rdek t.
O o k in B an d ja r is e en m o o ie tem p e l, me t een p o o rt die van onder
to t boven, even we e ld e rig als e en muur die g ehe el m e t klimplanten
beg ro e id is, ve rs ierd is m e t gebe eldhouwde s ie r lijk slingerende
blo em fe sto en en, w a a rin een a a n ta l ap e n a an ’t ra vo tte n z ijn . Bij
den p o enggaw a van B an d ja r vond ik nog eenig sn ijw e rk van den
bovengenoemden I Segnol, ook w e e r vogels, m a a r o ok een mooie
standa ard vo o r e en pajoeng, bes ta ande u it de bekende voorstelling
van e en s childpad die d o o r tw e e naga’s gesteund w o rd t. Dicht bij
B a n d ja r is een w a rm e bron, zo o als w e e r re ed s eén bij G itg it zagen.