7 4 C L A S S I S 1. P L A N T JE
Veronica repens ex -atis spicata, fo liis rotundis firniis glabris denticulatis. S pe c PEnpu
p. z i . tab. 4. f i 3. - ’
Veronica sptcis lateralibus , terminalibusque pedunculatis, foliis oppositis subrotundis W
bris, caule procumbente stolonifero. G e r a r d . FI. Gali. p. 3,22. n. i .
Veronica caule repente fruticoloso, foliis hirsutis serratis, spiciserectis. VlLL. prosp v
Veronica mas repens pirenaica] folio lorlgiori glabra. T ou r n . inst. p. 143 . 2°”
Loc. In omnibus pratis, & pascuis alpinis vulgatissima. P er e n n is .
O b s . Foliis maxime firmis, & duris apud nos glabris non strigosis longe temivi™
denticulatis a superiori distinguitur. & *us
V ir Nostrates officinali praeferunt Veronicam pyrcnaicam, & appellant Veronica £
Montagna . . . . . * 1
i 66. V ER ON ICA aphylla.
I con. T au r . Voi. X I I . tab. 90. f . 9.
Vironica corynibo terminali scapo nudo . LlNN. spec. p. 14.
Veronica caule nudo, foliis ovatis serratis, racemo paucifloro. H a l l .hist.tom i n <a1
Veronica alpina pumila, scapo subaphyllo. C r a n t z . fase. IV . ed. 2. p 3 3 / ’ ®
. f o n i c a pnrva saxatilis, cauliculis n'udii. Raj. hist. 846 ,S egù. Vèr. 24, cum icone
Veronica alpina fumila, caule apfiyUo. Bo cc . mus. z.p. i 7. tab.i. Segu. Veron.tom t n
iom. 1. tab. 3. ‘ r ’ /•
Veronica nudicaulis Lam. Fior. Frane, tom. i . p. 417.
Loc. In monte Cenisio vulga ris , nec infrequens ad nivem deliquescentem in summi-
tatibus saxosis reliquarum alpium. P e r e n n is .
267. V ER O N ICA bellidioides.
I con. T au r . Voi. X . tab. 6. f . 1.
Veronica corymbo terminali, caule ascendente diphyIlo, foliis obtusis crenatis Linn svst
m P- V - t ' I
Veronica caule simplici paucifloro, foliis scabris Ovatis serratis, spica pauciflora H a il
Just. 1. n. 543. tab. gag J
Veronica caule inferno frocumlente fruticoso , foliis ovatis oppositis, racemo terminatrici.
KOY. Leya. p. 301. n. 6.
Veronica caule non ramoso floribus congestis terminato, foliis ovatis subasperis. H a l l
tielv. J31. cum icone optima. ' - ’ [
Vironica alpina bellidifolia hirsuta. Bauh. prodr. 1 1 6 .
Loc. Minime rara in pascuis, & saxosis summarum alpium. P e r e n n is .
268. V ER O N ICA fruticulosa.
I con. T au r . Voi. X I I . tab. 9 2. f 3.
Veronica racemo terminali, fo liis ovatis crenulatis glabris pedunculo brevioribus. Scop.
FI. Carn. p. 302.
Veronica foliis ovatis raro crenatis, fructu ovali, minor, floribus in summo caulil
caeruleis. H a l l , Helv. 532.
Veronica (fruticans) corymbo terminali, foliis oppositis, calycibus glabriusculis, pedun-l
cults folta fior alta super antibus. Ja CQ. obs. p. 200.
Veronica (fruticans) corymbo ex pedunculis axillarib’us longis terminali, corollarum\
_ spec tosar um umbilico purpurascente. CraNTZ .fa s e . IV . p. 339.
Veronica saxatilis. Bauh. hist. III. p. 284.
Loc. In alpibus, atque etiam montibus subalpinis ad rupes, & scopulos editiores
ubique abunde. P e r e n n is .
269. VER O N IC A alpina.
-, I con. T au r . V il. XII. tab. 92. f . 4. 5. s. 10.
Veronica corymbo terminali, foliis oppofitis , calycibus hispidis. LlNN. spec. p. r t.
Veronica caule simplici, foliis. ovatis glabris subserratis, spiea pauciflora. H a l u hìst.\
tom. 1. n. 544. tab. 15. f 2.
Veronica ( Teucri um Etscher: ) corymbo terminali, foliis caulinis oppositis. pene ff/aW,
calycibus, fruciibustpue hispidis. C r a n t z . fase. IV . ed. 2. p. 337,
Veronica alpina, Bugulae fa c ie , calyce villoso. H a l l . comm. Norimb. 17 3 2 . p. 3 00-.
Loc. In saxosis, & ad scopulos non infrequens in summis alpibus. P er e n n is .
27 0. VERONICA pumila N. Tab. 22. fig . 5.
Icon. T a u r . Voi. XIII. tab. 10 7. fig.
Veronica caule simplici floribus congestis terminato, foliis ovatis acutis dentatis. Spec.
PEDEM. p. 19. tab. 3. fig . 3.
Loc. In saxosis summae alpis Albergian dictae. P e r e n n is .
O b s . Folia non crenata, sed dentata rugosa, & acutiora hanc a superiori distinguunt.
271. V ER O N IC A 1 serpillifolia.
I con. T aur. Voi. I. tab. 7.
Veronica foliis imis oppositis ovatis, summis alternis lanceolatis, racemo terminali.
Gou. hort. p. io . n. 5.
Veronica racemo terminali subspicato, foliis ovatis glabris crenatis. LlNN. spec. p. 15.
Veronica caule erecto, foliis ovatis, glabris crenatis, petiolis ex alis unifloris brevissimis.
H a l l . hist. tom. 1. n. 546.
Veronica foliis glabris ovatis , floribus rarius spieatis sessilibus. H a l l . Gott.p. 436.
Veronica pratensis serpillifolia. B auh. pin. 247.
Veronica foemina quibusdam, aliis Betonica Pauli.. B auh. hist. III. p. 38 5.
Loc. In pratis, & pascuis ubique. P e r e n n is .
272. VERONICA renella N. tab. 22. fig. 1.
Vironica repens foliis rotundis crenulatis, ramis breviter racemosis.
Loc. In umbrosa sylva alpis Albergian. Prope arcem Fenestrellarum hanc Veronicam
cp lleg i. P e r e n n is .
D escr . Cauliculis reptat, & ex nodis radices demittit. Folia petiolata opposita tenera
tenuiter, & raro crenulata rugosula glabra orbiculata. Rami brevi racemo
florum terminantur purpureorum. Floralia folia alterna sunt, ovata, aut elìiptica,
breviora pedunculis. V e ro n ic a serpyllifolia ab hac differì foliis duris firmis, &
omnino laevibus, floribusque densius racemosis, aut, si v elis, spicatis in erecto
cauliculo.
273. VERONICA Beccabunga.
I con. T a u r . Voi. 1. tab. 12.
Veronica foliis ovatis serratis glabris ex alis racemosa. H a l l . hist. tom. 1. n. 534.
Veronica racemis lateralibus, foliis ovatis planis, caule repente. LlNN. spec. p. 1 6.
Veronica racemis lateralibus oppositis la x is , foliis planis glabris. SCOP. Fior. Carn. p.
305. n. 8 ., ed. 2. n. 1 1 .
Veronica aquatica major, & minor folio subrotundo. TOURN. inst. 145.
Anagallis aquatica major (& minor) folio subrotundo. B au h pin. 252.
Anagallis aquatica, folio rotundiore major (& minor). B au h . hist. III. p. 790.
O f f . Beccabungae, aut Anagallidis aquaticae herba.
Loc. Ad fontes, & puras fìuentes aquas ubique : alpes non ascendit.
Vir. Aquosa est Beccabunga aliquem habens saporem nasturtii aquatici; possidet
nempe principium aliquod volatile sui generis, quo humores blande so lvit, uri-
nae secretionem ciet, atque vitium scorbuticum emendat. Debile antiscorbuticum
est, verum si diu ejusdem usus protrahatur, suam veram efficaciam habet. Con-
venit autem potissimum in eo scorbuto, in quo propter biliosam aegri constitutionem,
aut humorum compagem in solutionem pronam fortiora, & calida antiscorbutica
locum non habent. Interdum expedit Acetosam, Acetosellam, alias-
que similes plantas adjungere, alias opportunum est Cochlearia, aut Nastur-
tto aquatico vim Beccabungae acuere prò a e g r i, aut morbi statu. Syrupum ar-
tiscorbuticum ingreditur j dary solet succus expressus ab unciis duabus ad unc.
quatuor, aut herbae recentis infusum . Exsiccata vires suas amittit, neque eae-
dem in decocto servantur, quum principium activum volatile s i t .